Η συζήτηση για το Μεγάλο Κλειστό Γυμναστήριο της πόλης ανακυκλώνεται έχοντας ένα κεντρικό πρόβλημα: Δεν έχει κέντρο, κάπου να πατήσει. Βρίσκεται συνέχεια στη φάση «υπό κατασκευή». Είναι ανάλογη μίας παλιότερης συζήτησης που είχε ανοίξει για ένα νέο γήπεδο του ΠΑΣ Γιάννινα, από την οποία έλειπε επίσης το βασικό: Τα κεφάλαια που απαιτούνταν για το έργο.

Και για το Μεγάλο Κλειστό λείπουν τα κεφάλαια. Δεν έχει εξασφαλίσει δηλαδή η Πολιτεία τα εκατ. ευρώ που χρειάζεται ένα μεγάλο έργο. Όταν θα εξασφαλίσει η κυβέρνηση τους χρηματοδοτικούς πόρους προφανώς και θα αλλάξει επίπεδο το έργο.

Την ιδέα μίας μεταφοράς εγκατάστασης από το Ελληνικό δεν μπορούμε να την απορρίψουμε. Κι αυτό γιατί είναι θέμα ηθικής για τη δημόσια περιουσία. Τόσα χρόνια λέμε ότι δεν αξιοποιήθηκε σωστά η ακίνητη περιουσία που άφησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, οπότε δεν μπορούμε να απορρίψουμε την ιδέα μίας αξιοποίησης έστω και τώρα. Κατά συνέπεια το «όχι» δεν χωράει στη συζήτηση.

Όμως και εδώ η χρηματοδότηση είναι μείζον ζήτημα. Η μετακόμιση, η εγκατάσταση και ο εξοπλισμός ώστε το περίβλημα να μετατραπεί σε αθλητικές υποδομές, είναι υπόθεση της κυβέρνησης. Τόσο τα κονδύλια όσο και το τεχνικό σχέδιο είναι ευθύνη της Πολιτείας και χωρίς αυτά δεν μπορεί να προχωρήσει το έργο ακόμα κι αν επείγει. Για αυτό και θα έπρεπε να έχουν αναγγελθεί για τις επόμενες ημέρες κυβερνητικές ανακοινώσεις.

Από εκεί και πέρα, η Ήπειρος θα συμβάλλει. Με την εξασφάλιση κάποιων πόρων και κυρίως με τη σωστή χωροθέτηση. Αυτά μπορούν να γίνουν. Αλλά πρώτα πρέπει να δώσει το έναυσμα η κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση, η οποία παρόλο που έχει πια εμπειρία πάνω από δύο χρόνια, δεν έχει παρουσιάσει έναν κεντρικό σχεδιασμό για τις αθλητικές υποδομές της πόλης παρά τις τοπικές προσπάθειες που γίνονται. Θα περίμενε κανείς να είναι έτοιμα τα σχέδια για τις ναυταθλητικές εγκαταστάσεις ώστε να γίνουν τα Γιάννενα διεθνές κέντρο κωπηλασίας, όπως και ο σχεδιασμός για το Μεγάλο Κλειστό, το οποίο ας μην ξεχνάμε αποτελεί κυβερνητική δέσμευση, έστω από την προηγούμενη κυβέρνηση το μακρινό πια 2019.

Αναμένουμε συνεπώς τις ανακοινώσεις.

Γράφοντας χωρίς σκέψη

Όταν γράφεις δημόσια, έχεις μία βασική αρχή: Σκέψου πριν γράψεις. Η τεχνολογία, όμως, μας επέτρεψε να σκεφτόμαστε σχεδόν ταυτόχρονα με την πληκτρολόγηση και αυτό ήταν μία ευλογία για όσους και όσες η δουλειά τους πέρναγε μέσα από το γράψιμο.

Πρόλαβα και έζησα τις αλλαγές από το χειρόγραφο ως τον υπολογιστή στα δημοσιογραφικά γραφεία.

Τι έγινε με τα social media; Έδωσαν άπλετο χώρο και χρόνο σε όλους ώστε να γράψουν και να εκφραστούν άμεσα. Τεράστιο δώρο. Να πατάς δύο πλήκτρα και να βλέπεις δημόσια γραμμένο αυτό που σκέφτεσαι. Κι εκεί κάπου ξεκίνησε το πρόβλημα. Αποδείχτηκε ότι αυτό που ήθελαν πολλοί να γράψουν ήταν φτωχό, ελλειματικό, κοινότοπο, βαρετό, επιθετικό και δείγμα ακόμα και διαταραχών. Ακόμα κι έτσι όμως, γιατί να τους απαγορευτεί να γράφουν; Ας γράφουν.

Υπάρχουν όμως, και συνέπειες. Πληγώνονται άνθρωποι, στοχοποιούνται, εγείρονται νομικά ζητήματα.

Με τα social media προφανώς και ξέφυγε η κατάσταση. Τι να κάνεις όμως; Βλέπεις ανθρώπους που τους θεωρούσες λογικούς να εκτρέπονται. Οχετός… αλλά δεν έχουν νόημα οι λέξεις. Απλώς κοιτάς να αυτοπροστατευτείς, διαγράφοντας, κάνοντας πως δεν βλέπεις, επικεντρωνόμενος στα σπουδαία. Εκφράζονται και εκτονώνονται κατά πάνω σου…

Παλιά που γράφαμε σε γραφομηχανές ήταν ταλαιπωρία. Πατούσες το πλήκτρο και πόναγε το δάχτυλό σου. Μέχρι να γράψεις 100 λέξεις πόναγε το κορμί σου, οπότε το σκεφτόσουν διπλά και τρίδιπλα να γράψεις κάτι που θα έπρεπε να σβήσεις. Και στην επαγγελματική δημοσιογραφία, υπάρχει και ένας μηχανισμός ελέγχου (αρχισυντάκτες, διορθωτές, κ,α) που όλο και κάτι θα πιάσουν- δεν είναι τυχαίο ότι η έκπτωση των ΜΜΕ, ειδικά των ηλεκτρονικών, ξεκίνησε και από τη στιγμή που διαλύθηκαν τέτοιοι μηχανισμοί αυτορρύθμισης και απολύθηκαν μαζικά διορθωτές, αρχισυντάκτες,  στελέχη κλπ.

Η μαυρίλα θα συνεχιστεί και όλοι θα γίνουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στόχοι. Εκεί έξω ένα κάρο κόσμος “εκφράζεται” επειδή δεν έχει τι να κάνει, επειδή σιχαίνεται τον εαυτό του ή επειδή νομίζει ότι υπηρετεί έναν απώτατο σκοπό.

Και ούτε καν κοιτάνε τον εαυτό τους σε έναν καθρέφτη για να δουν ποιος τους μιλάει… Ποιος βλέπει πια ταινίες…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr