Τίποτε δεν παίρνει μαζί του, όποιος φεύγει από τούτον τον κόσμο, αλλά αφήνει πίσω του πολλά…

Ό,τι τέλος πάντων έχει καταφέρει να δημιουργήσει με την προσωπική του διαδρομή, το ήθος και τις αξίες του…

Η παρακαταθήκη επομένως, που αφήνει η Φώφη Γεννηματά είναι εξαιρετικά μεγάλη, πρωτίστως για την οικογένειά της και τους φίλους της…

Επίσης όμως, είναι πολύ σημαντική η παρακαταθήκη που αφήνει στο κοινωνικό σύνολο με το παράδειγμα μίας γυναίκας, που πάλεψε γενναία, νίκησε τον καρκίνο την πρώτη φορά, έφτασε πολύ ψηλά στην πολιτική της καριέρα και έμεινε όρθια ως το τέλος, παλεύοντας με δύναμη και αξιοπρέπεια…

Είναι ένα από τα πολλά φωτεινά παραδείγματα της ζωής, που προφανώς λόγω της αναγνωρισιμότητάς της, συγκεντρώνει πολλά περισσότερα σχόλια θαυμασμού και εκτίμησης, όπως θα έπρεπε να γίνεται και για όλους εκείνους που δίνουν αντίστοιχες μάχες…

Προφανώς, όποιος πει, ότι έπεσε από τα σύννεφα με την αιματηρή καταδίωξη στο Πέραμα που κατέληξε στο θάνατο του 20χρονου Ρομά, δε θα έχει καμία γνώση της πραγματικότητας…

Ούτε για την καθημερινότητα πολλών Ρομά μέσα στην παραβατικότητα και τη μικροεγκληματικότητα ούτε φυσικά από τις συνθήκες και την απειλή κατά της ζωής που μπορεί να δέχεται κάθε αστυνομικός…

Στο πρώτο σκέλος, η παραδοχή ενός εκ των συγγενών του θύματος ήταν αποκαλυπτική για το τι θεωρούν ως καθημερινότητα, λέγοντας, ότι «εντάξει τι έκανε το παιδί, ένα αυτοκινητάκι έκλεψε, έγκλημα είναι αυτό για να τον σκοτώσουν;»…

Επειδή ακριβώς στην ίδια περιοχή, τον τελευταίο μήνα, έχουμε περιστατικό κλοπής ενός αυτοκινήτου από Ρομά, που έγινε «φύλλο και φτερό» μέσα σε ένα 48ωρο, να σημειώσουμε απλώς τη διαφωνία μας…

Ότι προφανώς, δεν εξομοιώνεται με την αφαίρεση μίας ανθρώπινης ζωής, αλλά μην τα βλέπουμε όλα, ότι είναι περιπτώσεις μικροεγκληματικότητας… Το να στερείς από έναν μεροκαματιάρη το αυτοκίνητό του είτε το έχει για τη δουλειά είτε για τη βόλτα με την οικογένειά του είτε για μόστρα, είναι εξίσου εγκληματικό…

Ας δούμε όμως και την άλλη πλευρά με μερικές σκέψεις που κάναμε… Θα απαντηθούν βέβαια στην πορεία των ερευνών, αλλά ας τις εκφράσουμε κι εμείς…

Αν αποδεχθούμε τον ισχυρισμό των αστυνομικών, ότι έριξαν 35 σφαίρες για να σταματήσουν τον οδηγό που με την όπισθεν είχε παρασύρει τις μηχανές και τους ίδιους, χωρίς όμως κανείς να τραυματιστεί από την πτώση, αυτό σημαίνει, ότι δεν ήξεραν προς τα πού πυροβολούσαν…

Πατούσαν τη σκανδάλη και πυροβολούσαν στα τυφλά, και αυτό φαινόταν και από το ότι κάποιες σφαίρες «καρφώθηκαν» σε παρακείμενα Ι.Χ, που δεν ήταν στο οπτικό τους πεδίο, αν υποθέσουμε ότι βρισκόταν πίσω από το κλεμμένο όχημα…

Το σημαντικότερο όμως είναι άλλο. Πως γίνεται επτά αστυνομικοί, να «γαζώνουν» ένα αυτοκίνητο, να πέφτει νεκρός ο οδηγός, τραυματίας ο συνοδηγός και ο τρίτος συνεπιβάτης, να βγαίνει από το όχημα και να γίνεται «καπνός»;

Αν επτά άτομα δε μπορούν να σταματήσουν ένα άτομο που βγαίνει από μία τέτοια συμπλοκή, κάτι δείχνει και για εμάς, αν μη τι άλλο, ελλιπή εκπαίδευση και προετοιμασία να αντιμετωπίσουν ένα τέτοιο συμβάν…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ