Ας πούμε ότι δεν βρέχει, ότι δεν έχουμε έκτακτα καιρικά φαινόμενα και όλα βαίνουν καλώς- αφού έχουμε αφαιρέσει και την πανδημία από την εξουσία. Ακόμα και σε αυτήν την υποθετική περίπτωση που νιώθουμε καλά και όλα τα βλέπουμε με θετικό μάτι, η κατάσταση στα σχολεία της χώρας θα έπρεπε να μας προβληματίζει.

Κατ’ αρχάς γιατί υπάρχει τεράστιο πρόβλημα έλλειψης κτιρίων και αιθουσών. Αλλά κι εκεί που υπάρχουν, έχουν παλιώσει και έχουν προβλήματα λειτουργικότητας. Κι ας μη μιλήσουμε καν για τα «νέα σχολεία» που δεν είναι παρά κοντέινερ σε πολλές περιπτώσεις, απλώς εγκατεστημένα σε έναν χώρο της αυλής.

Ας σκεφτούμε τόσα χρόνια που πηγαίναμε εμείς σχολείο ή πηγαίνουν τα παιδιά μας. Υπήρχαν στα σχολεία οι αίθουσες για τους υπολογιστές, τη δεύτερη γλώσσα, τα πειράματα, οι βιβλιοθήκες και οι χώροι ξεκούρασης των μαθητών, τα γυμναστήρια και τα αποδυτήρια, ο χώρος φαγητού ή έστω ένα ντουλαπάκι για να βάζει το παιδί τα βιβλία του; Όχι και ούτε υπάρχουν στα περισσότερα σχολεία. Για να μην πούμε για την τεχνολογία, τους διαδραστικούς πίνακες, τους υπολογιστές και το γρήγορο wi-fi.

Γιατί δεν τα έχουμε αυτά, συν τις ελλείψεις σε κτίρια; Γιατί δεν επενδύουμε δημόσιους πόρους για την υλοποίησή τους. Και γιατί δεν υπάρχουν ευρωπαϊκά προγράμματα να καλύψουν όλες τις ανάγκες. Και ναι, εδώ κολλάει το «βούτυρο ή φρεγάτες;». Όταν είσαι ικανό ως κράτος να εξοπλίζεις τη χώρα με τα καλύτερα όπλα, πρέπει να είσαι ικανός και για τα καλύτερα σχολεία. Τουλάχιστον αυτό κάνουν οι προηγμένες χώρες που τις θεωρούμε και πρότυπα, για να στηρίζουν τη νεολαία που είναι το μέλλον τους.

Την ίδια ώρα που δεν συζητάμε τίποτα από αυτά και δεν έχουν καν μία διακομματική συμφωνία για τις ανάγκες της σχολικής στέγης, συζητάμε σοβαρά πώς θα υποβαθμιστούν κι άλλο τα σχολεία στα ορεινά χώρια που ζουν οι νέοι παλεύοντας για μια καλύτερη ζωή ή πώς θα γίνει η περίφημη αξιολόγηση. Ας συμφωνήσουμε στις βασικές ανάγκες των ελληνικών σχολείων και ίσως να έρθουν πιο εύκολα όλα τα άλλα που σήμερα προκαλούν εντάσεις.

Να μιλάει και το παράδειγμα

Υπάρχουν κανά δυο θεωρίες από τους αρνητές που έχουν το γούστο τους. Για παράδειγμα αυτή που λέει ότι «δεν υπάρχει πανδημία». Επειδή βέβαια δεν μπορούν να δικαιολογηθούν οι νεκροί από τον κορωνοϊό, η θεωρία αναγκαστικά επεκτείνεται και στις συνομωσίες, όπως «αυτά είναι κατασκευάσματα των γιατρών», «δεν γίνονται νεκροψίες», «φουσκώνουν τα νούμερα» κλπ.

Αναγκαστικά δηλαδή, πίσω από μία αφελή σκέψη όπως ότι δεν υπάρχει η ασθένεια, πρέπει να υπάρχει και η συνομωσία αλλιώς δεν μπορεί να στέκεται και πλήρης η άρνηση.

Η αντίθεση χρειάζεται και ένα σύνολο σημείων που να εμφανίζεται ως λογικό και πλήρες. Και πιστεύουν ότι είναι λογικό, να υπάρχει μία παγκόσμια συνομωσία εκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν φτιάξει όλη αυτήν την υπόθεση.

Το θέμα είναι ότι δεν μπορείς να αντιπαλέψεις μία τέτοια θεώρηση. Η αλήθεια, η επιστήμη, ο νόμος, δεν αρκούν για όσους πιστεύουν ότι υφαίνεται μία τόσο μεγάλη συνωμοσία σε παγκόσμιο επίπεδο. Οπότε τι κάνεις;

Πρέπει βέβαια να επιμείνεις με τον λόγο της αλήθειας. Αυτή είναι η μοίρα της επιστήμης, να επιμένει, να αποδεικνύει, να ερευνά και να αποδεικνύει ξανά.

Θέλει όμως και να λειτουργεί και ένα αντιπαράδειγμα, μία απάντηση στο πρακτέο. Ο άνθρωπος που νόσησε και βγήκε σώος από το νοσοκομείο είναι η απόδειξη της νίκης της επιστήμης. Αυτός θα πρέπει να λειτουργεί ως ένα πρότυπο. Όπως και εκείνος που έκανε το εμβόλιο και νόσησε και το πέρασε σαν κρυολόγημα. Και σε αυτόν πρέπει να δοθεί ο λόγος. Έχει σημασία να μιλάει και η ίδια η ζωή και η εμπειρία. Και θα υπάρξουν αυτοί που θα ακούσουν τελικά.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr