Περπατώντας στην πόλη καταλαβαίνεις και τις αποστάσεις που έχει δημιουργήσει η πανδημία. Ειδικά το θέμα του εμβολίου είναι σαν να διόγκωσε πολύ περισσότερο διαφορές που προϋπήρχαν και αποκάλυψε με καθαρότερο τρόπο όσες δεν διαφαίνονταν εύκολα.

Ακούς πολύ κόσμο να ασχολείται με τα τεστ. Πότε πρέπει να τα κάνει, πόσο κοστίζουν και γιατί έτσι και γιατί αλλιώς και τύπωσε τη βεβαίωση και δεν λειτουργεί η πλατφόρμα κλπ. Και δεν είναι κόσμος που έχει ένα μεγάλο πρόβλημα υγείας και ανησυχεί και αγωνιά πώς θα προστατεύσει την υγεία του. Το αντίθετο, είναι άνθρωποι που έχουν διαγράψει την προοπτική του εμβολιασμού τους, σαν μην τους αφορά. Κάποιους τους καταλαβαίνεις και από το ότι φορούν χαμηλά στο λαιμό τη μάσκα ή την άνεση που έχουν να κινούνται χωρίς μέτρα στον δημόσιο χώρο. Κάποιοι άλλοι πάντως τηρούν τα μέτρα με ευλάβεια πιστεύοντας ότι αυτά αρκούν μαζί ίσως με μία καλή διατροφή για το ανοσοποιητικό.

Υπάρχει και ένας κόσμος που δεν πιστεύει ότι υπάρχει καν πανδημία, αλλά δεν το πολυλένε, ειδικά αν καταλάβουν ότι δεν είσαι από τη δική τους πλευρά. Με αυτούς υπάρχουν πια οριογραμμές που επηρεάζουν και τις κοινωνικές συναναστροφές ακόμα ακόμα, αφού πλέον δεν κάνουν παρέες με όσους είναι υπέρ του εμβολιασμού.

Μετά είναι όσοι τηρούν κατά γράμμα τα μέτρα, ίσως κα περισσότερο ακόμα, περιμένουν τη σειρά τους για την 3η δόση και δηλώνουν έτοιμοι να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να φύγει αυτό το κακό και να ζήσουν όπως πριν και με ασφάλεια.

Και είναι και κάμποσοι που έχουν κάνει το εμβόλιο, τηρούν τα μέτρα αν χρειαστεί, αλλά γενικώς δεν δίνουν και μεγάλη σημασία πιστεύοντας ότι ίσως να υπάρχουν και υπερβολές με τις καραντίνες και τις απαγορεύσεις.

Πρόκειται για ένα πολύχρωμο μωσαϊκό συνεπώς στο οποίο φαίνονται πια οι οριοθετήσεις. Υπέρ του εμβολιασμού είναι οι περισσότεροι και αυξάνουν έστω κι αργά, πειθόμενοι ειδικά από παραδείγματα του περίγυρού τους που βλέπουν να πιάνουν τα εμβόλια.  Παρ’ όλα αυτά, οι αποστάσεις που δημιουργούνται δεν είναι βέβαιο ότι θα μειωθούν μέσα στο χρόνο και όταν έρθει η επόμενη μέρα. Ήδη διαφαίνονται μονιμότερα σημάδια αποκλίσεων μέσα στην κοινωνία της πανδημίας.

Θέλουν πρωτοβουλίες και οι γιορτές

Με την επέτειο της απελευθέρωσης της Αθήνας στις 12 Οκτωβρίου 1944, ξεσπά πάλι η δημόσια συζήτηση για το πώς πρέπει να εορτάζουμε την ελευθερία και την ειρήνη που έφερε το τέλος του πολέμου για τη χώρα μας και τις πόλεις μας. Και από αρκετές πλευρές το φέρνουμε και σε αντιπαράθεση με την 28η Οκτωβρίου που θεωρείται ότι έχει σχέση περισσότερο με τον πόλεμο.

Επί της ουσίας πάντως είναι μικρότερο το δίλημμα από όσο νομίζουμε. Μπορούμε να γιορτάζουμε όσες φορές θέλουμε. Και ακόμα και τον Μάιο που είναι η ημερομηνία του τέλους του πολέμου το 1945 για όλον τον πλανήτη, αλλά στη χώρα μας περνάει άδοξα τις περισσότερες φορές.

Η 28η Οκτωβρίου, που γιορτάστηκε από πολύ νωρίς μετά το ξέσπασμα του πολέμου, έγινε εθνική εορτή γιατί συμπύκνωσε το λαϊκό αντιπολεμικό και αντιφασιστικό αίτημα. Για την απελευθέρωση της Αθήνας που είχε περισσότερο χρώμα από το ΕΑΜ, μπορεί όντως να το φοβόταν οι κρατικές αρχές μεταπολεμικά. Αποδείχτηκε όμως ότι είναι πιο εύκολο για κινήσεις από τα κάτω και μέσα από τους δήμους να εορτάσεις με το κύρος που τους πρέπει και τέτοιες ιστορικές ημερομηνίες.

Πρέπει να μάθουμε να παίρνουμε πρωτοβουλίες που να δίνουν περιεχόμενο και υπόσταση στις ιστορικές επετείους. Και να μην περιμένουμε πάντα από το κράτος να κάνει αυτό που δεν μπορούμε ίσως να κάνουμε εμείς. Στην εποχή μας κανένας δεν μας βάζει εμπόδια στον πώς θα γιορτάσουμε μία σπουδαία ημέρα. Ας το πράξει ο καθένας στην πόλη του και στη γειτονιά του.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr