Πριν από μόλις τρία τέσσερα χρόνια, ένα ρεπορτάζ που κάναμε συνήθως στις αρχές της νέας χρονιάς ήταν η επιβάρυνση των νοσοκομείων από ασθενείς που είχαν προσβληθεί από ιούς γρίπης. Στο επίκεντρο της συζήτησης ήταν οι διασωληνώσεις και η πίεση στις ΜΕΘ ενώ γινόταν και εκκλήσεις από τους γιατρούς για εμβολιασμό των ηλικιωμένων και των ευπαθών ομάδων. Και καταγράφονταν και ένας όχι μικρός αριθμός νεκρών.

Το θυμίζουμε γιατί χάθηκε αυτή η πληροφορία μέσα στην επέλαση της πανδημίας, Η οποία πανδημία βέβαια δεν είναι «απλή γρίπη» όπως διέδιδαν κάποιοι αρχικά, και καταγράφει πρωτόγνωρα μεγέθη στατιστικών. Στατιστικών που δεν είναι απλοί αριθμοί, άλλα άνθρωποι που νοσούν και χάνουν τη ζωή τους.

Σήμερα εμείς δεν μπορούμε να διαχειριστούμε εύκολα τέτοια μεγέθη, μην έχοντας πια και την εμπειρία της ανθρωπότητας από την Ισπανική Γρίπη των αρχών του 20ου αιώνα. Θα έπρεπε όμως να μας θορυβήσουν και να μας κινητοποιήσουν τα νούμερα αυτής της πανδημίας. Όταν οι απώλειες ζωής καταγράφονται σε τέτοια ύψη, κανείς μας δεν θα έπρεπε να μείνει παθητικός θεατής των εξελίξεων.

Αλλά και η ίδια η εμπειρία από τη διαχείριση της γρίπης στις μέρες μας θα έπρεπε να μας υποδείξει και την πολιτική που απαιτείται για την αντιμετώπιση των πανδημικών νόσων. Τα ισχυρά νοσοκομεία με τον επαρκή εξοπλισμό, το προσωπικό και τη διάθεση κλινών βάσει των αναγκών, αλλά και ο σημαντικός προληπτικός ρόλος των εμβολίων θα έπρεπε να μας δείχνουν τι πρέπει να γίνει. Μαζί με την ανακάλυψη νέων φαρμάκων, συμπληρώνεται ένα τρίπτυχο που αποτελεί και τον ακρογωνιαίο λίθο για την αντιμετώπιση της πανδημίας.

Ισχυρό σύστημα υγείας, εμβόλια και φάρμακα είναι η ολοκληρωμένη απάντηση στην κρίση του κορωνοϊού, μαζί με τα μέτρα πρόληψης.

Κι ας απομονωθούν οι φωνές που υποτιμούν αυτό το τρίπτυχο ή και την ίδια τη νόσο. Ας μείνουμε προσηλωμένοι στους στόχους ώστε να βγούμε από την κρίση.

Η μεγάλη ανάγκη των ανθρώπων να βρίσκονται εκεί έξω

Πολλά πράγματα έχουμε ξεχάσει σχεδόν πώς γίνονται. Οι έξοδοι ας πούμε, τα τραπέζια με κόσμο, οι επισκέψεις σε σπίτια, οι χαλαρές κουβέντες γύρω από ένα κρασί, οι συσκέψεις πολλών ατόμων, τα συνέδρια. Πολύς κόσμος δεν έχει κάνει τίποτα από αυτά εδώ και ενάμιση χρόνο. Ακόμα κι αν κριθεί ότι είναι υπερβολικοί οι φόβοι, δεν παύει να είναι μία πραγματικότητα.

Και παρατηρείται και το εξής, φαινομενικά οξύμωρο. Πολλοί εμβολιασμένοι είναι ακόμα πιο τυπικοί στην τήρηση των μέτρων από όσο κάποιοι ανεμβολίαστοι. Ίσως γιατί έχουν κατανοήσει καλύτερα τη σημασία της νόσησης και τον μηχανισμό της διάδοσης. Για αυτό πάντως αισθάνονται και αδικημένοι όταν βλέπουν να μη μειώνονται τα κρούσματα και να διατηρούνται πολλά μέτρα, σε σχέση με άλλα κράτη που λόγω του πολύ αυξημένου εμβολιασμού έχουν χαλαρώσει κατά πολύ.

Για να επανέλθουμε στον περιορισμό των κινήσεων, πρόκειται για μία κατάσταση που δεν θα αλλάξει τόσο εύκολα. Όταν μένεις μακριά επί δύο χρόνια, θα είναι δύσκολο αύριο να έρθεις και κοντά. Πρόκειται για ένα κοινωνικό φαινόμενο που φαίνεται ότι θα χρειαστεί να το αντιμετωπίσουμε, με την ελπίδα ότι θα λυθεί μέσα από τη μεγάλη ανάγκη των ανθρώπων πάντα να βρίσκονται εκεί έξω…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr