Γίνεται μία προσπάθεια από διάφορες πλευρές να ερμηνευτούν τα υψηλά ποσοστά ανεμβολίαστων και αρνητών με βάση διαδεδομένες πολιτικές αντιλήψεις που ενδέχεται να έχουν. Ας πούμε, η δεξιά πλευρά λέει ότι πρόκειται για τη συνέχεια των πλατειών και των αγανακτισμένων κατά την αντιμνημονιακή περίοδο, ενώ η αριστερή πλευρά, ότι πρόκειται για τη συνέχιση των συγκεντρώσεων κατά της συμφωνίας των Πρεσπών.

Είναι όμως μάλλον ρηχές τέτοιες προσεγγίσεις και έχουν ένα σημαντικό πρόβλημα: Δίνουν πολιτική υπόσταση και μάλιστα με γενικεύσεις, σε ένα θέμα όπως η πανδημία και το εμβόλιο που είναι εξαιρετικά πολύπλοκο και βάζει τον πολύ κόσμο μπροστά σε διλήμματα υπαρξιακής βάσης. Άλλωστε, μέχρι σήμερα, δεν έχει δημιουργηθεί ένας μαζικός πολιτικός χώρος αρνητών ώστε να ισχυριστούμε ότι υπάρχει και κάποιο πολιτικό σχέδιο πίσω από τις διαμαρτυρίες. Ακόμα όμως, κι αν εμφανιστεί ένα τέτοιο κόμμα, θα κριθεί πια με πολιτικούς όρους και όχι με το τι γνώμη έχει για το… mRNA.

Η μεγάλη πλειοψηφία των μη εμβολιασμένων δεν δίνει και τόσο πολιτικές διαστάσεις στον δισταγμό και την πιθανή αντίθεση που έχει. Και σίγουρα προέρχονται από όλους τους πολιτικούς χώρους. Τι θα μπορούσε να τους ενώνει, έστω μερικώς, σε ένα επίπεδο κοινωνιολογικό θα λέγαμε; Μία δυσπιστία ίσως προς τις κρατικές αρχές και τους ειδικούς. Πιστεύουν ότι μόνοι τους γνωρίζουν καλύτερα και υπεραμύνονται της ανεξαρτησίας τους και της ατομικής επιλογής. Το φαινόμενο το βλέπουμε και με άλλες αφορμές τις τελευταίες δεκαετίες στον δυτικό κόσμο και εκφράζεται και με αυτό που ονομάζεται «κρίση εκπροσώπησης» στο πολιτικό σύστημα ή με την αποχή από τις κάλπες.

Παρ’ όλα αυτά το κρίσιμο ζήτημα στον εμβολιασμό παραμένει η ανάγκη να πειστεί ο πληθυσμός από τις κρατικές αρχές και τους ειδικούς επιστήμονες, ότι το συλλογικό αλλά και το ατομικό καλό, περνάει μέσα από τα εμβόλια, όπως και μέσα από τα φάρμακα που ετοιμάζονται ή τη στήριξη του συστήματος Υγείας. Αυτή η μάχη πειθούς πρέπει να συνεχιστεί. 

Λίγη ησυχία πότε πότε

Οι άνθρωποι χρειαζόμαστε που και που και λίγη ησυχία. Να μας αφήνουν ήσυχους να ζούμε τη ζωή μας. Δεν χρειαζόμαστε όλες τις παραινέσεις, τα υποδείγματα και τα πρότυπα, τις αριστείες και τον παραδειγματισμό. Δεν μας είναι ανάγκη όλη αυτή η ταχύτητα, η πίεση για πρόοδο, η αγωνιώδης προσπάθεια για κυριαρχία.

Και δεν το λέω μπαίνοντας απέναντι από την πραγματικότητα. Στον ίδιο κόσμο ζούμε όλοι μας, με τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια υπαρξιακά ερωτήματα. Και τις ίδιες ανάγκες και κάτω από τις ίδιες πιέσεις και όλο αυτό που αποκαλούμε βιοπορισμό. 

Δεν λέω για τους αναχωρητές, ούτε για όσους επιλέγουν να ζουν εκτός. Καλώς πράττουν αν το θέλουν.

Λέω για όλους εμάς που επιζητάμε πότε πότε την ησυχία μας. Να έχουμε τον χρόνο και τον χώρο να κάνουμε αυτό που επιθυμούμε, να βιώνουμε την ελευθερία μας, χωρίς να καταπιέζουμε κανέναν, αλλά και να μην καταπιεζόμαστε από κανέναν.

Αυτή την αίσθηση της αναρχίας με την οποία γεννιέται το βλέμμα μας και οι ψυχές μας, αλλά κρύβεται με τα χρόνια κάτω από τις αλλεπάλληλες στρωματώσεις του ρεαλισμού και των πρέπει. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr