Η πιο σύγχρονη συζήτηση αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη και όλον τον κόσμο είναι η προοπτική να μετατραπεί η πανδημία και να γίνει ενδημική νόσος. Να είναι κάτι σαν την γρίπη που θα είναι μεν παρούσα, μπορεί να απειλεί τη ζωή των ανθρώπων, αλλά δεν θα εμποδίζει την κοινωνική και οικονομική ζωή και οι πολίτες θα μπορούν να την αντιμετωπίζουν με εμβόλια ή με το να παραμένουν για λίγες μέρες στο σπίτι. Και με φάρμακα βέβαια όταν περάσουν από τις κλινικές δοκιμές.

Κάτι τέτοιο όμως, σήμερα, τους επόμενους μήνες, θα μπορούσε να γίνει όπως λένε πολλοί ειδικοί, μόνο σε χώρες που έχουν πολύ εκτεταμένο εμβολιασμό όπως η Μ. Βρετανία. Ή η Δανία που είδαμε ότι ανοίγει τα πάντα έχοντας εμβολιάσει την πλειοψηφία του πληθυσμού, ενώ με ενδιαφέρον παρακολουθούμε το παράδειγμα της «μικρής» Πορτογαλίας που πέτυχε πολύ υψηλές επιδόσεις εμβολιασμού.

Σε χώρες όπως η Ελλάδα που αγκομαχά ακόμα σε ποσοστά κάτω από το 60% είναι φανερό ότι η πανδημία θα συνεχίσει να αποτελεί έναν μεγάλο κίνδυνο για την υγεία μας. 

Γίνεται συνεπώς σταδιακά φανερό ότι το δίλημμα πια δεν είναι εμβολιασμός ή όχι. Δεν υπάρχει κοινωνικά και πολιτικά κάποιο ερώτημα, κάποια απορία περί του εμβολίου που να προκαλεί και τις δύσκολες απαντήσεις. Αντιθέτως, εχει αποδειχτεί ότι το εμβόλιο δουλεύει, έχει αποτελέσματα. Και όποιος δεν το δέχεται, πρέπει να προτείνει την εφαρμογή μίας εναλλακτικής διεξόδου με τα αντίστοιχα αποτελέσματα.

Η αποτυχία στην Ελλάδα να πιάσουμε τον στόχο των εμβολιασμών που είχε τεθεί για το καλοκαίρι έγκειται κυρίως στην αδυναμία της κυβέρνησης αλλά και των ειδικών να περάσουν την βασική γνώση στην κοινή γνώμη, ότι μία τέτοια πανδημία αντιμετωπίζεται με σημαντικές πολιτικές παρέμβασης, με μαζικές πολιτικές δημόσιας υγείας, μία εκ των οποίων είναι το εμβόλιο. Ο εμβολιασμός είναι πολιτική δημόσιας υγείας για τον λαό, όπως είναι πχ η κατασκευή ενός νέου νοσοκομείου ή η λειτουργία 18 νέων κλινών ΜΕΘ. Και οι πολιτκές είναι που πιάνουν στον κόσμο και όχι οι αέναες συζητήσεις για τα έκδοχα των φαρμάκων ή την εθνική ανεξαρτησία και τον ρόλο των πολυεθνικών. 

Πρέπει κάπως να ξεκουνηθούμε κι εμείς

Αν ζούσε κάποιος μόνιμα στο εξωτερικό και μετακόμιζε στα Γιάννενα δεν θα καταλάβαινε γιατί έχουμε κυκλοφοριακό πρόβλημα. Όλες οι αποστάσεις είναι μικρές και η πόλη περπατιέται έστω κι αν το κέντρο της είναι σε λόφο. Ακόμα και τα αυτοκίνητα θα μπορούσαν να παρκάρουν γύρω γύρω και να με μερικά μικρά λεωφορεία να γίνεται και η μετακίνηση όσων δεν μπορούν να περπατήσουν. Αυτά σε γενικές γραμμές.

Κατά τα άλλα, εμείς που ζούμε στην πόλη μπορεί να μη θέλουμε να περπατάμε για να πάμε σε μία υπηρεσία. Ή οι πολλές βροχές όντως να μας αποθαρρύνουν από το να πάρουμε το ποδήλατο, τον χειμώνα.

Το ζήτημα στις πόλεις μας, δεν είναι μόνο ότι δεν εφαρμόζουμε πολιτικές βιώσιμης μετακίνησης. Είναι ότι δεν νοιαζόμαστε για αυτές, δεν βάζουμε σε πρώτο πλάνο τις ανάγκες μας και την επίλυσή τους.

Είτε με τον καιρό αποδεχόμαστε μοιρολατρικά την κατάσταση είτε νομίζουμε ότι θα μας τα λύσει κάποιος μαγικά όλα, το κράτος κυρίως που του έχουμε αναθέσει όλες τις λύσεις. 

Μόνο που για κινηθούμε καλύτερα στην πόλη, πρέπει κάπως να ξεκουνηθούμε κι εμείς.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr