Γιατί ο Μωυσής Ελισάφ άφησε ανοιχτό το θέμα μίας δεύτερης υποψηφιότητάς του; Γιατί θέλει και μπορεί. Το ότι το θέλει πιστοποιείται από το γεγονός ότι δεν απορρίπτει το ενδεχόμενο. Θα το κρίνει προφανώς τη νέα χρονιά εκτιμώντας τα δεδομένα.

Το ότι μπορεί, είναι ένα ζήτημα περισσότερο πολύπλοκο και έχει να κάνει τόσο με τη δική του πολιτική τακτική όσο και με τις επιλογές των αντιπάλων του και των εν δυνάμει υποψηφίων.

Ο πυρήνας του απολογισμού του δημάρχου για τα πρώτα δύο χρόνια της θητείας του, σηματοδότησε την επιστροφή στην καθημερινότητα των πολιτών. Είναι φανερό ότι μπροστά και στις ελλείψεις και τα προβλήματα που παρουσιάζει η πόλη, η δημοτική αρχή στρέφεται στην υλοποίηση έργων που θα γίνονται αντιληπτά από τους πολίτες ως παρεμβάσεις υπέρ της ποιότητας ζωής. Στην κατεύθυνση αυτή αναμένεται να αξιοποιηθεί κάθε δυνατός χρηματοδοτικός πόρος και πρόγραμμα, χωρίς κατ’ ανάγκη να υπάρχει και κάποια κεντρική ιδέα ή κάποιες επιμέρους κατευθύνσεις.

Ο στόχος ενός απολογισμού τετραετίας το 2023 που θα λέει ότι δουλέψαμε για την πόλη και τους πολίτες με υπαρκτά έργα, είναι δυνατόν να αποτελέσει και τη βασική πολιτική γραμμή της παράταξης Ελισάφ.

Πάνω σε αυτή την επιλογή, έρχεται και προστίθεται και μία ακόμα βασικότερη, ένας πυλώνας της τακτικής της παράταξης, που δεν είναι άλλη από την προσωπικότητα του Μ. Ελισάφ. Ο Δήμαρχος των Ιωαννίνων είναι αυτή τη στιγμή αναγνωρίσιμος σε όλη τη χώρα και διεθνώς. Προκαλεί το ενδιαφέρον των ΜΜΕ ενώ και ο ίδιος ανταποκρίνεται δημοσιοποιώντας τις απόψεις του. Γιατί μία αναγνωρισμένη προσωπικότητα, ευρείας αναγνώρισης να μην είναι και δήμαρχος της πόλης ξανά;

Με βάση αυτή την τακτική, η παράταξη Ελισάφ μπορεί να ελπίζει ότι απέναντί της δεν θα βρει μια άλλη μεγάλη παράταξη που θα διεκδικήσει τον Δήμο. Ποντάρει στην αδυναμία συμμαχιών και έλλειψη συνθετικών γραμμών των αντιπάλων της.

Αυτή τη στιγμή ο Θωμάς Μπέγκας και η Τατιάνα Καλογιάννη έχουν δείξει ότι θα είναι υποψήφιοι ξανά. Είναι όμως ερώτημα το πόσο ανταγωνιστικές παρατάξεις θα φτιάξουν ως το 2023.

Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί ή δεν επιλέγει να φτιάξει μία παράταξη της τάξης του 25 και του 30%, το Κίνημα Αλλαγής μοιράζεται μεταξύ Ελισάφ και Μπέγκα και ο κόσμος ΝΔ έχει τη μεγαλύτερη συσπείρωση προς την Τ. Καλογιάννη, αλλά ψηφίζει και Ελισάφ και Γκόντα κ.α.

Με αυτό το σκηνικό, είναι φανερό γιατί ο Μ. Ελισάφ άφησε ανοιχτή τη δεύτερη υποψηφιότητα. Αυτή εξαρτάται όμως και από το τι θα κάνουν όλοι οι άλλοι υποψήφιοι και τα κόμματα. Η μπάλα δηλαδή δεν είναι στο γήπεδο του Μ. Ελισάφ, αλλά στο γήπεδο του Θ. Μπέγκα, της Τ., Καλογιάννη, του ΣΥΡΙΖΑ, των οικολογικών συσπειρώσεων, των νέων κινήσεων που αρχίζουν να δημιουργούνται. Το ερώτημα είναι αν υπάρχουν εκεί παίχτες για αυτήν την μπάλα

Μαθαίνοντας πώς να μαθαίνεις

Είμαι επιφυλακτικός όταν από διάφορες πλευρές ακούγονται προτάσεις για νέα μαθήματα στα σχολεία. Με τον καλό σκοπό, να πιάσουν τα παιδιά το τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο γύρω τους, προτείνονται συνεχώς νέες διδακτικές ενότητες από την επιχειρηματικότητα ως την πληροφορική, χωρίς κάποιο σχέδιο για το πώς μπορούν να υλοποιηθούν.

Στην πραγματικότητα τα μαθήματα που έχει σήμερα το πρόγραμμα των σχολείων φτάνει και περισσεύουν για να συζητηθούν τα πάντα. Θέλει εγρήγορση από τους εκπαιδευτικούς και εκσυγχρονισμός των βιβλίων, όταν χρειάζεται και τίποτα παραπάνω. Στη Φυσική και Μαθηματικά ο μαθητής θα ρωτήσει για τα «κβάντα» και μπορούν να το φτάσουν στη θεωρία του χάους στην οικονομία. Ακόμα και η σεξουαλική αγωγή ή η σύγχρονη δημοκρατία και το πολίτευμα, υπάρχει χώρος να μπουν στο πρόγραμμα με την κατάλληλη εκπαίδευση και των εκπαιδευτικών.

Μακρηγορώ, όμως, για να προτείνω κι εγώ ένα νέο «μάθημα». Είναι το μάθημα «πώς μπορώ να καταλάβω αν αυτό που διαβάζω είναι έγκυρο». Όχι αν είναι «σωστό» κατ’ ανάγκη γιατί εκεί μπορεί να προκύψουν διαφωνίες, αλλά αν είναι έγκυρο που σημαίνει ότι ακολουθεί κάποιους κανόνες για τη διατύπωση των επιχειρημάτων, την ερευνητική εργασία και την εξαγωγή συμπερασμάτων.

Και χρειάζεται αυτή η γνώση ακόμα και σε παιδιά δημοτικού, όχι γιατί υπάρχουν ψευδείς ειδήσεις και fake news, αλλά γιατί εδραιώνεται μία τάση πολλών ανθρώπων να διατυμπανίζουν ότι «έχουν γνώμη» κι αφού έχουν γνώμη όλα λύνονται, ακόμα και αν αυτή η γνώμη έρχεται σε σύγκρουση ακόμα και με απλές παραδοχές της επιστήμης με ιστορία αιώνων πίσω τους. Όπως και η τάση να ισχυροποιείται η γνώμη με το «κάπου το διάβασα» ή το γραφικό «το διάβασα στο ίντερνετ». Στην εποχή που όλοι έχουν άποψη και όλοι μπορούν να την ανεβάσουν σε ένα δημόσιο μέσο, λόγω των ευκολιών του δικτύου, είναι προφανές ότι μπορείς να βρεις διαθέσιμες και όλες αυτές τις «γνώσεις». Αν γράψεις στην αναζήτηση πχ «θάνατοι από εμβόλιο», θα βρεις τόσες «πληροφορίες» παγκοσμίως που θα είσαι σίγουρος ότι αν κάνεις το εμβόλιο θα πάθεις κάτι. Πώς όμως θα ξεχωρίσεις αν όλα αυτά που θα βρεις δεν έχουν καμία εγκυρότητα. Δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζουμε. Αλλά είναι επείγον να μάθουμε, να εκπαιδευτούμε στην αναζήτηση έγκυρης γνώσης. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr