Οι ανακοινώσεις για την τρίτη δόση εμβολίου τοποθετούν την Ελλάδα ανάμεσα στις χώρες που προχωράνε στους αναμνηστικούς εμβολιασμούς ώστε να «θωρακίσουν» την υγεία των πολιτών από την παρατεταμένη δράση του κορωνοϊού, αλλά και σταδιακά να αναχαιτίσουν συλλογικά την πανδημία.

Απέχουμε όμως ακόμα από την έξοδο, αφενός γιατί η πανδημία έχει δείξει ότι τα δικά της όπλα είναι επικίνδυνα αφετέρου γιατί και η κοινωνία δεν έχει δείξει ακόμα ότι διαθέτει μία ομογενοποιημένη, συλλογική αντίδραση.

Ως προς αυτή καθ’ αυτήν την τρίτη δόση του εμβολίου, είναι κατεξοχήν υπόθεση των ειδικών και δεν τίθεται θέμα σχολιασμού από εμάς αφού δεν έχουμε τέτοιες ειδικές γνώσεις.

Η εμπειρία που έχουμε αποκτήσει από τον εμβολιασμό της γρίπης δείχνει ότι οι αναμνηστικές δόσεις κάθε χρόνο, έχουν αποτέλεσμα. 

Από εκεί και πέρα, ένα βασικό πρόβλημα που αντιμετώπισε ο εμβολιασμός εξ αρχής ήταν ότι έφερνε το πρόβλημα στον ίδιο τον πολίτη. Είναι άλλο, να απευθύνεσαι στον γιατρό όταν έχεις ένα πρόβλημα υγείας και να τον καλείς να σε θεραπεύσει κι άλλο να πρέπει να πάρεις εσύ μία απόφαση για το σώμα σου όταν είσαι ακόμα υγιής. Αρκετοί όπως αποδείχθηκε αποφάσισαν ότι δεν θέλουν να πάρουν αυτήν την ευθύνη. Πόσο μάλλον να ακούσουν και για την ευθύνη που έχουν ως προς την προστασία του κοινωνικού συνόλου.

Η τρίτη δόση του εμβολίου όμως μπορεί να μας πει και κάτι άλλο, Μας αφηγείται την ιστορία μίας ανήσυχης και γρηγορούσας επιστήμης που δίνει έναν πόλεμο κατά μίας ασθένειας που σκοτώνει χιλιάδες ανθρώπων. Είναι μία κατάσταση σχεδόν από το μέλλον, με επιστήμονες που τρέχουν μπροστά και ανακαλύπτουν δρόμους που παλιότερα χρειάζονταν δεκάδες και εκατοντάδες χρόνια μέχρι να βρεθούν.

Σήμερα λίγο πολύ ξέρουμε την πορεία της πανδημίας. Αυτό που δεν ξέρουμε ακόμα είναι πώς θα λειτουργήσουν οι κοινωνίας ώστε να συντομεύσουν τη μαζική παρουσία του ιού ανάμεσα στους ανθρώπους. Εκεί είναι πια το μεγάλο στοίχημα.

Δύσκολο να ξεφύγεις χωρίς απώλειες

Κανένας άνθρωπος και καμία κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργεί σε μία παρατεταμένη κατάσταση φόβου και ανασφάλειας, με διαρκή την αγωνία για το αύριο. Όχι γιατί δεν προσαρμόζεται ακόμα και σε δύσκολες συνθήκες που δεν είχε φανταστεί ποτέ, όπως ένας πόλεμος. Αλλά γιατί σταδιακά χάνει τον συνεκτικό της ιστό και οι άνθρωποι υποχωρούν. Χωρίς ελπίδα για το αύριο, δεν υπάρχει και δημιουργικό παρόν.

Για αυτό δεν έχει παρά μόνο ιστορικό ενδιαφέρον, το να αναφέρεσαι στο πώς τα κατάφεραν οι παλιότερες γενιές, «σε πολύ χειρότερες καταστάσεις», αναφέροντας πείνες, φτώχια και πολέμους. Γιατί δεν ξέρουμε και με ακρίβεια τι τελικά κατάφεραν και με ποιο κόστος. Μήπως για παράδειγμα, οι σημερινές κρίσεις στην οικονομία ή οι κρίσεις αξιών και προτύπων, έρχονται ακριβώς και γιατί τα πράγματα παλιότερα δεν ήταν και τόσο καλά όσο νομίζουμε σήμερα.

Κανείς μας δεν θα βγει καλύτερος από τις κρίσεις της τελευταίας δεκαετίας. Ακόμα κι αν πάρουμε τα μαθήματα, διδαχθούμε, αλλάξουμε νοοτροπίες, τα πλήγματα που δεχθήκαμε, συλλογικά και προσωπικά είναι μεγάλα. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε όμως είναι τα ξεπεράσουμε. Να τα αφήσουμε στην άκρη δημιουργώντας τις συνθήκες που θα μας επιτρέπουν να συνεχίσουμε. Αυτό σημαίνει και η φράση «αγώνας στη ζωή».

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr