Τεταμένη η κατάσταση στα νοσοκομεία με τις αναστολές εργασίας. Και είναι λογικό, αφού για πρώτη φορά για λόγους δημοσίου συμφέροντος τίθεται σε αμφιβολία το δικαίωμα στην εργασία. 

Δεν είναι απλό ζήτημα για να το ξεπεράσουμε με μία συμφωνία ή μία διαφωνία. Τι θα γίνει άραγε αν η πανδημία κρατήσει άλλον έναν χρόνος; Θα επεκταθεί η υποχρεωτικότητα των εμβολίων και θα αποσύρονται από τις δουλειές τους χιλιάδες εργαζόμενοι; Και ποιοι θα δουλέψουν στις θέσεις τους και ειδικά σε θέσεις υψηλούς ειδίκευσης;

Ως προς την ενημέρωση των υγειονομικών υπαλλήλων και εργαζομένων για το νέο νομικό καθεστώς, ήταν έγκυρη. Γνώριζαν όλοι τι θα συμβεί. Και πρόκειται για ζήτημα τιμής για την κυβέρνηση να υλοποιήσει τη νομοθεσία που η ίδια έφερε.

Από την άλλη, οι εργαζόμενοι που δεν κάνουν το εμβόλιο είναι λίγοι σε σχέση με το σύνολο. Στους υγειονομικούς το ποσοστό εμβολιασμού είναι υψηλότερο κατά πολύ σε σχέση με τον μέσο όρο της χώρας. Το ίδιο και με τους εκπαιδευτικούς.

Όμως… γιατί υπάρχει ισχυρός αντίλογος. Και ο αντίλογος λέει, ότι δεν γίνεται να υπάρχει προσωπικό που να έρχεται σε επαφή με ασθενείς και να μην έχει εμβολιαστεί. Εκεί εδράζει ακριβώς το πρόβλημα και πάνω σε αυτό έγινε και η νέα νομοθεσία, η οποία ήδη κρίνεται ως έγκυρη από το ΣτΕ. Κι αυτό έρχεται και ακουμπάει πάνω στις σκέψεις πολλών Ελλήνων πολιτών.

Το τι θα μπορούσε να γίνει, είναι εκείνο που θα μπορούσε να γίνει συνολικά για την πανδημία. Έπρεπε να προηγηθεί εκτενής ενημέρωση. Σεμινάρια, καμπάνια, προσωπική επαφή των ειδικών με τους εργαζομένους ήδη από τον Ιούνιο ώστε να μην υπάρχουν ερωτήματα, διλήμματα και σκεπτικισμός. Κι αυτό είναι που έπρεπε να γίνει σε όλη τη χώρα, σπίτι με σπίτι για τον εμβολιασμό.

Από εκεί και πέρα, η πανδημία αντιμετωπίζεται μόνο με τον εμβολιασμό σε αυτή τη φάση. Και πάνω από όλα, σημασία έχει η υγεία των ανθρώπων και η προστασία τους με κρατικές, δημόσιες πολιτικές. Χρειαζόμαστε περισσότερους εμβολιασμούς, αυτό θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο.

Προσπαθούμε να συνέλθουμε

Δεν υπάρχει οδηγός χρήσης για να ζούμε. Αν υπήρχε θα ήταν πιο εύκολο σίγουρα. Για την ακρίβεια, ζούμε μαθαίνοντας να ζούμε. Κι αυτό δεν είναι και καμιά μεγάλη φιλοσοφία, αλλά αντίθετα κοινή γνώση.

Γιατί όμως ενώ ξέρουμε τι είναι η ζωή, από τις δικές μας εμπειρίες, καταλήγουμε να αναζητάμε μαγικές λύσεις, ελιξίρια και οδηγούς ευτυχίας;

Και τι γίνεται όταν η συνθήκη της ζωής, μοιάζει να είναι ενάντιά της; Γιατί αυτό ζούμε αυτήν την περίοδο της πανδημίας. Δεν το θεωρούμε κανονικότητα όπως λέμε, αλλά εξαίρεση. Λέμε ότι «θα περάσει» ή αναρωτιόμαστε «τι θα γίνει μετά». Και στο μεταξύ πάμε για τον δεύτερο γεμάτο χρόνο που ζούμε σε αυτήν την «εξαίρεση», ψάχνοντας τι έγινε, ποιος… μας μάτιασε και τι πρέπει να κάνουμε…

Και τελικά ανακαλύπτουμε ότι δεν υπάρχει και τίποτα πρωτόγνωρο, αφού η ανθρωπότητα έχει ζήσει τέτοια δραματικά γεγονότα και επιδημίες που κράτησαν πολύ περισσότερο.

Κι ίσως να είναι η αίσθηση των χρόνων της ευημερίας που διανύουμε, ότι η ζωή δεν είναι παρά η πλεύση προς την πρόοδο και την ευτυχία, που μας κόστισε τόσο. Μας κόστισε η πίστη μας σε αυτή τη ματαιότητα. Και τώρα πέσαμε πάνω στον τοίχο και προσπαθούμε να συνέλθουμε.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr