Μία ακτινογραφία των μέτρων που θα ρυθμίζουν την κοινωνική ζωή σε κλειστούς χώρους όλο το επόμενο εξάμηνο και ανακοίνωσε χτες η κυβέρνηση, δείχνει ένα κυρίως πράγμα, ότι το βάρος πέφτει στους πολίτες και κυρίως σε όσους δεν έχουν εμβολιαστεί. Και δεν είναι ότι μπαίνουν περιορισμοί στην κίνησή τους, αλλά ότι αναλαμβάνουν πια την ευθύνη.

Η οικονομική και κοινωνική ζωή που έχει να κάνει από την εργασία ως την ψυχαγωγία θα στηρίζεται πια μόνο στους εμβολιασμένους. Και καλούνται οι υπόλοιποι να δουν τι θα κάνουν, αναλαμβάνοντας και την ευθύνη.

Η κυβέρνηση προφανώς και μέτρησε το πολιτικό κόστος από μία τέτοια επιλογή. Και είδε ότι μαζί της είναι ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης είναι μαζί της, έστω και σιωπηρά. Εκείνος που τηρεί τα μέτρα και υπακούει στις οδηγίες για το εμβόλιο, δεν καταλαβαίνει γιατί εννιά μήνες μετά την έναρξη του εμβολιαστικού προγράμματος θα πρέπει να ρισκάρει την υγεία του, όταν εργάζεται, όταν σπουδάζει ή όταν βγει μία βόλτα.

Δεν έχει δημιουργηθεί ένας «διχασμός» μέσα στην κοινωνία, αλλά θα λέγαμε δύο κατευθύνσεις, δύο διαφορετική δρόμοι που έχουν ως βάση το ποιος κάνει ή δεν κάνει το εμβόλιο.

Στην πράξη, λέει, η κυβέρνηση, αν δεν κάνεις το εμβόλιο που στο παρέχω δωρέαν, αναλαμβάνεις μόνος σου το δρόμο σου.

Θα μπορέσει να λειτουργήσει αποτελεσματικό όλο αυτό το σχέδιο με τους ελέγχους, τις πιστοποιήσεις και τα ιδιωτικά τεστ; Δύσκολο να αντέξει για έξι μήνες. Περισσότερο πιθανό είναι να αυξηθούν οι εμβολιασμοί. Όμως προς αυτήν την κατεύθυνση η κυβέρνηση μοιάζει χωρίς ιδέες πια, χωρίς τη δύναμη να πείθει. Η βασική της ιδέα είναι να βάλει εμπόδια στους ανεμβολίαστους ώστε να τους… πείσει ότι δεν χρειάζεται να επιμένουν.Πάντως αυτό συμβαίνει και σε άλλες χώρες. Για παράδειγμα, κι αλλού μειώνονται από τον Οκτώβριο τα δωρεάν τεστ. Άλλωστε το λεγόμενο τέστινγκ, δεν μπορεί να έχει ρόλο απόδοσης πιστοποιητικών, αλλά υπάρχει για τον εντοπισμό και την απομόνωση των κρουσμάτων.

Τι θα μπορούσε να αντιπροτείνει κάποιος; Να πέρναγε όλο το σύστημα, από την ανάγκη για τεστ ως τον έλεγχο των συμπτωμάτων στα χέρια των πρωτοβάθμιων γιατρών. Αλλά αυτό το απέφυγε η κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή. 

Σήμερα είμαστε σε μια περίεργη κατάσταση: Πρέπει να αυξήσουμε τους εμβολιασμούς, αλλά λίγο ασχολούμαστε με αυτό. Και ενώ χρειάζεται να υπάρχει πανστρατιά και κοινή πορεία, είμαστε ακόμα στον διαχωρισμό που θέτει το εμβόλιο. Είναι προφανές ότι θα χρειαστεί μεγαλύτερος αγώνας για να αυξηθούν οι εμβολιασμοί.  

Μεγάλες οι αλλαγές που έρχονται

Μεγάλες και δομικές αλλαγές φέρνει η πανδημία στο υπόστρωμα. Όλοι μας δοκιμαζόμαστε σκληρά και αλλάζουμε ραγδαία. Όταν θα βγούμε με το καλό, ίσως να μην καταλάβουμε τι αλλαγές που έχουν επισυμβεί, αλλά ούτε ο κόσμος μας θα είναι ο ίδιος, ούτε εμείς.

Μία κρίσιμη διαφορά που τη βλέπουμε να συμβαίνει ήδη, είναι ότι δεν μπορούμε να διαβάσουμε όσα βιώνουμε με τα παλιά μας γυαλιά και τα παλιά ερμηνευτικά εργαλεία. Εκσυγχρονίζεται το βλέμμα και ο τρόπος σκέψης μας. Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι και οι νέες σκέψεις θα είναι καλύτερες από τις παλιές, σίγουρα όμως θα πρέπει να αδειάσουμε χώρο στο μπαούλο με τα έτοιμα κουτάκια που μας βοηθούσαν να καταλάβουμε τι γίνεται.

Ένα δεύτερο είναι ότι αλλάζει ο ρυθμός. Είναι σαν τα βίντεο που βλέπουμε από παλιά με χιλιάδες κόσμου σε μία αίθουσα και μας φαίνεται τόσο μακρινό. Το πόσο θα τρέχουμε πια και πού θα βάζουμε stop θα είναι μία νέα υπόθεση.

Κι αλλάζουν και οι σχέσεις με τους ανθρώπους. Δύσκολα θα μείνουμε κοντά σε όσους δεν κατάλαβαν, δεν έδειξαν ενδιαφέρον, δεν βοήθησαν. Από γνώμες και απόψεις γέμισε η οθόνη μας. Από ανθρώπους όμως όχι και τόσο. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr