Με έναν αργό, βασανιστικό τρόπο προσπαθεί να φύγει το καλοκαίρι, αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο. Θα πάρει τον χρόνο που του ανήκει. Τον χρόνο που λείπει από εμάς πλέον. Γιατί το φθινόπωρο θα έχουμε κλείσει 18 μήνες περιορισμού, φόβου και απογοήτευσης. Κι αυτή είναι η πικρή πραγματικότητα παρά τη μεγάλη προσπάθεια που κάνουμε να της ξεφύγουμε και να νιώσουμε έστω και για λίγο τι σημαίνει «κανονικότητα».

Δεν είναι τυχαίο ότι από πολλές πλευρές ακούς φωνές που έχουν αυτοπεριοριστεί πια και έχουν κατεβάσει πολύ τον πήχη των προσδοκιών τους. Όσοι έχουν παιδιά έχουν πέσει κατά πάνω τους προσπαθώντας να μην τους στερήσουν ό,τι μπορούν και με το φόβο του ψυχικού τραύματος που μπορεί να τους έχει προσκληθεί. Όσοι έχουν δουλειά, κοιτάνε πώς θα τη διασώσουν αποδεχόμενοι πλήρως τις αντεργατικές ρυθμίσεις που φέρνει κατά καιρούς η κυβέρνηση. Κι όσοι εξαρτώνται από το Δημόσιο (υπάλληλοι, συνταξιούχοι κ.α) περιμένοντας να δουν τι θα γίνει και τι θα λένε… οι εγκύκλιοι.

Η κοινωνία έχει γεμίσει ως πάνω με παθητικότητα, αναβλητικότητα και φόβο. Και η προσαρμογή συνεχώς σε έναν όλο και χαμηλό ορίζοντα, μειώνει και τις προσδοκίες για το μέλλον και τη δημιουργική έμπνευση και ανάγκη συμμετοχής.

Ας μην μας ξεγελάει η καλή τουριστική σεζόν. Είναι ζωτική για την οικονομία μεν, αλλά το «άνοιγμα» είχε το τίμημα της αύξησης των κρουσμάτων, χωρίς την παράλληλη ανάπτυξη ενός ισχυρού συστήματος Υγείας για τον χειμώνα. 

Μόνο κέρδος σε σχέση με πέρυσι ο εμβολιασμός του μισού και πάνω πληθυσμού. Δεν είναι λίγο. Θα μπορούσε να θεωρηθεί και μία κατάκτηση για μία χώρα που δεν είναι εύκολο πάντα να συντονιστεί προς έναν στόχο. Το πρόβλημα όμως του μικρότερου αριθμού εμβολιασμένων, θα το βρούμε μπροστά μας, αφού η πανδημία ανάμεσα στους ανεμβολίαστους θα είναι μία συνεχής κατάσταση ανησυχίας. Μπαίνουμε σε μία ακόμα περίοδο μετεώρησης και προβληματισμού. Με χαμηλότερες όμως αντοχές. 

Γιατί δεν μπορείς να περπατήσεις γύρω από τη λίμνη;

Αν θέλει κάποιος ή κάποια να περπατήσει τον παραλίμνιο δρόμο στο σύνολο της λίμνης, περιμετρικά, να τρέξει ή να κάνει ποδήλατο, δεν μπορεί να το κάνει. Μπορεί μόνο σε κάποια τμήματα από τα οποία μόνο ένα είναι σχετικά ασφαλές, στις «γέφυρες». Κατά τα άλλα, μόνο προβλήματα θα βρει.  

Αν το σκεφτούμε, είναι εντελώς παράλογο. Να είσαι δίπλα σε μία λίμνη και να μην μπορείς να περπατήσεις γύρω της. Δρόμο για τα αυτοκίνητα σκέφτηκαν να κάνουν, αναχώματα για να κόψουν τη ροή της σκέφτηκαν επίσης, άπειρες χρήσεις γης επίσης, αλλά να τρέξεις και να περπατήσεις όχι. 

Κάθε φορά που τίθεται αυτό το θέμα, αμέσως οι τοπικές και κρατικές αρχές φέρνουν αντιρρήσεις και εμπόδια. Δεν είναι σαφείς οι αρμοδιότητες, χρειάζονται απαλλοτριώσεις, δεν υπάρχουν μελέτες, δεν υπάρχουν κονδύλια, δεν συμφωνούν όλοι στους ίδιους στόχους. Και δεν έχουν γίνει παρά τα λιγότερα. Ο κόσμος θέλει να περπατήσει και του λένε ωμά ότι δεν μπορούν να το κάνουν. Τότε σε τι χρειάζεται η Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι σύλλογοι, οι φορείς, τα υπουργεία και το κράτος;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr