Τώρα που κάπως κόπασε η ένταση από την καταστροφή που προκάλεσαν οι πυρκαγιές, ήρθε στο προσκήνιο ξανά η άσχημη πορεία που έχει πάρει η πανδημία. Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο προφανώς αφού ανάλογη είναι η εικόνα σε όλη την Ευρώπη, δεν παύει όμως να είναι ένα σημαντικό, κορυφαίο ζήτημα. Κι όσο κι αν έχουμε κουραστεί όλοι μας από την καθημερινή παράθεση αρνητικών δεικτών για τα κρούσματα, δεν παύει να είναι το νούμερο ένα θέμα για την προσωπική μας ζωή και τις προοπτικές του συλλογικού μας βίου.

ΑΣε αυτή τη φάση, ίσως η κορύφωση του καλοκαιρού σε συνδυασμό με την έξοδο του δεκαπενταύγουστου και τις θερινές άδειες, να αφήνουν πιο πίσω τις ανησυχίες όλων μας, αυτές όμως δεν παύει να είναι εκεί, στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας. Πώς θα ανοίξουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, τι θα γίνει με την αγορά, πώς θα λειτουργήσουν οι επιχειρήσεις, πώς θα κινηθεί η εστίαση και η ψυχαγωγία; Αυτά είναι ερωτήματα που είναι πάνω στο τραπέζι εδώ και καιρό και εκφράζουν την αγωνία για το παρόν και το μέλλον της οικονομίας και της κοινωνικής ζωής.

Και το περιγράφουμε αυτό, όχι για να επαναλάβουμε κάτι που βλέπουμε όλοι μας, αλλά για να δώσουμε έμφαση σε μία βεβαιότητα: Αυτό είναι, αυτό και τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει εναλλακτική μπροστά μας. Τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν αλλιώς. Και μόνο ένα εργαλείο υπάρχει για να δώσει λύσεις: Τα εμβόλια που προσφέρει το κράτος. Υπάρχει και το τέστινγκ προφανώς, οι έλεγχοι, οι περιορισμοί και τα τοπικά λοκντάουν, αλλά αυτά είναι για μικρά χρονικά διαστήματα και έχουν και επιπτώσεις. Πόσα τεστ να κάνεις πια. Και πόσες προοπτικές έχει η τουριστική οικονομία πχ ενός νησιού αν περιορίσεις το ωράριο μετακίνησης. Για αυτό και είναι μοναδική λύση τα εμβόλια. Αν προχωρήσει ο εμβολιασμός και δεν προκύψουν νέες εξελίξεις με νέα στελέχη, και με την ευχή να έρθουν και κάποιες θεραπείες και φάρμακα, ίσως από τον Οκτώβριο – Νοέμβριο να είμαστε καλύτερα. Σε κάτι καλύτερο δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε αυτή τη φάση. 

Το παράδειγμα μετράει

Υπάρχει ένα κρυφό πρόβλημα πίσω από τη φοβία προς τη νόσηση που βιώνουμε όλο αυτό το διάστημα. Να θελήσουμε να αποδιώξουμε τον φόβο, κάνοντας στην άκρη. Να πούμε «ωχ αδερφέ, δεν μπορώ άλλο» και να σταματήσουμε να προσέχουμε και να παίρνουμε προφυλάξεις. Δεν είναι πρωτόγνωρο και το βλέπουμε να συμβαίνει συχνά σε κρίσεις. Από ένα σημείο και πέρα εκείνος που νιώθει να συμπιέζεται προσπαθεί να ξεφύγει αρνούμενος το βάρος.

Το πρόβλημα που υπάρχει με τις φοβίες για την πανδημία είναι ότι τις αντιλαμβανόμαστε σαν προσωπική υπαρξιακή κατάσταση. Τις βιώνουμε μόνοι μας. Ακριβώς αυτό προσπαθούν να αποφύγουν οι αρνητές, Αν ο ιός ή οι πολιτικές εναντίον του, είναι μέρος κάποιου ευρύτερου σχεδιασμού, τότε εμείς ως άτομα δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αλλάξουμε κάτι ή να βιώσουμε μία μεταβολή.

Για την πλειοψηφία όμως, το βίωμα είναι ατομική υπόθεση, περνάει από βαθιά μέσα μας. Για αυτό και αναδείχτηκε ως σημαντικό το δημόσιο σύστημα Υγείας ή οι κρατικές πολιτικές για την πρόληψη και την αντιμετώπιση. Αν νιώσεις ότι η υπόθεσή σου είναι μία κοινή υπόθεση δημοσίου συμφέροντος έχεις και περισσότερες πιθανότητες να νιώσεις και λιγότερο ατομική αγωνία και φόβο. Κι ίσως για αυτό θα έπρεπε να συνεχιστούν οι καμπάνιες ενημέρωσης με προσωπικά παραδείγματα που κάνει τον κόσμο να νιώθει ότι δεν είναι ο μόνος που αισθάνεται ό,τι αισθάνεται. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr