Μέσα στη θλίψη και την απογοήτευση που έχει σκορπίσει η τεράστια καταστροφή από τις πυρκαγιές, άνθισε σαν μία μικρή ελπίδα και μαζί και μία πολιτιστική κατάκτηση της χώρας, η τεράστια κινητοποίηση για την προστασία και τη διάσωση των ζώων που έγιναν και αυτά θύματα της φωτιάς. Πραγματικά πρωτόγνωρο γεγονός σε αυτήν την έκταση και βέβαια παρήγορο, γιατί δείχνει ότι μέσα στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν πηγές διαμόρφωσης ενός καλύτερου μέλλοντος.

Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που είχε αυτή η κινητοποίηση ήταν ότι αφορούσε όλα τα ζώα και τα παραγωγικά εκτός των κατοικιδίων. Είδαμε ανθρώπους να σώζουν πρόβατα με τα αυτοκίνητά τους και είδαμε φυσικά και τον αγώνα που στήθηκε για τη διάσωση των 300 περίπου αλόγων που βρίσκονταν στην περιοχή της Βόρειας Αττικής,. Κι από κοντά, η τεράστια προσπάθεια για σκύλους και γάτες και στη συνέχεια η ανεύρεση των ιδιοκτητών ή κάποιων για τη φιλοξενία τους. Ήδη δε βρίσκεται σε εξέλιξη και μία μεγάλη κινητοποίηση για την εξασφάλιση ζωοτροφών.

Σε πρώτη φάση και κατά κύριο λόγο κινητοποιήθηκαν εθελοντές και φιλόζωοι ενώ δράση είχαν και αστυνομικοί, δημόσιοι κα δημοτικοί υπάλληλοι. Υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον για τα ζώα που είχαν αποκλειστεί ή χαθεί, κάτι που είχαμε δει και στο Μάτι. Και υπήρξε ενδιαφέρον και για τα κοπάδια και τους βοσκούς στα βουνά κάτι που προφανώς γίνεται και σε κάθε άλλη πυρκαγιά.

Όλη αυτή η κατάσταση δημιουργεί ένα νέο δεδομένο για την Ελλάδα, που δείχνει ότι μπορεί να γίνει μία χώρα που σέβεται τη ζωή και βρίσκεται στην πρωτοπορία της φιλοζωίας. Στη χώρα των εκατοντάδων χιλιάδων αδέσποτων, το μήνυμα που έστειλε η διάσωση των ζώων στις πυρκαγιές, είναι λες και έρχεται από το μέλλον μας. Από τη χώρα που όλοι θα θέλαμε να ζούμε.

Αν υπάρχει όμως ένα σημείο προβληματισμού που αναδύεται από τις πρόσφατες εξελίξεις, είναι ότι δεν υπάρχει ένας κεντρικός κρατικός φορέας που να έχει την εποπτεία των ζώων στη χώρα και την ευθύνη για την προστασία και την ευζωία. Υπάρχουν πολλές αρμοδιότητες σε πολλούς, αλλά όχι ένα κεντρικό σύστημα. Χρειαζόμαστε θα λέγαμε ένα δημόσιο σύστημα Υγείας για όλα τα ζώα, έναν κεντρικό σύστημα που να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή πού ζει κάθε ζώο, ποιες είναι οι ανάγκες του και τι πρέπει να γίνει αν απαιτηθεί βοήθεια.

Είμαστε ακόμα πολύ μακριά από κάτι τέτοιο προφανώς. 

Είμαστε ακόμα στο στάδιο της δημιουργίας καταφυγίων και κάποιων δομών υποστήριξης σε επίπεδο δήμου. Όμως ξέρουμε ότι όσα καταφύγια και να φτιάξουμε δεν μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα με τα αδέσποτα. Και το κυριότερο είμαστε ακόμα μακριά από μία καίρια αλλαγή αντίληψης για τη ζωή, κάθε ζωή: Σε έναν τόπο, σε μία χώρα, κάθε ζωή είναι σημαντική. Και η προστασία της είναι δομικό στοιχείο κάθε οργανωμένης Πολιτείας. Πρέπει να παλέψουμε για αυτό. 

Δεν τους ακούνε πια

Όσο περνάει ο καιρός αλλάζει και η κατάσταση με τους εμβολιασμούς. Μπορεί να είναι πολύ λιγότεροι μέσα στο καλοκαίρι, αλλά θα αυξηθούν από το Σεπτέμβριο. Κι αυτό γιατί γίνεται όλο και φανερότερο πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μειώσεις τη δύναμη της πανδημίας.

Είχαμε επισημάνει από εδώ, πολύ νωρίς, ότι το πρόβλημα δεν είναι πια με την «άρνηση» ή με τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών. Δεν λύνονται επαρκώς κοινωνικά προβλήματα με μία νομοθέτηση ή μία υποχρεωτικότητα. Αντίθετα, θετικά αποτελέσματα έχει πάντα η κοινωνική συμμετοχή και η ατομική βούληση.

Στην πράξη, οι ανεμβολίαστοι είναι πολλοί, ένα περίπου 30 και 40% και στη χώρα μας και σε άλλες χώρες, αλλά δεν δημιουργούν κάποιο μέτωπο αντίθεσης και διαφωνίας. Ένα πολύ μικρότερο ποσοστό εξ αυτών έχει πολιτικοποιήσει την άρνηση και θα το δούμε να προσπαθεί να πάρει και εκλογικά οφέλη στο μέλλον.

Το πρόβλημα των ανεμβολίαστων ευρύτερα είναι ότι δεν ακούγονται πια. Ότι δεν έχει όρεξη ο πολύς κόσμος να ακούει τα επιχειρήματά τους. Γιατί υπάρχουν άλλες προτεραιότητες στην κοινωνία και την οικονομία. Ο κόσμος θέλει να δουλέψει το μαγαζί του, να ανοίξει η σχολή του, να έχει ήσυχο το κεφάλι του ότι δεν θα βρεθεί στην Εντατική. Για αυτό και κάνει το εμβόλιο. 

Και αφήνει απ’ έξω από τις προτεραιότητές τους όσους δεν έχουν κάνει εμβόλιο, τους αφήνει απ’ έξω από τη συζήτηση. Ας συζητάνε μόνοι τους, στον εσωτερικό κύκλο τους, σου λέει. Άδικο ξεάδικο έτσι σκέφτεται ο κόσμος που βλέπει ότι έρχεται ένας δύσκολος χειμώνας επιβίωσης και δεν πρέπει να τον ξαναβρεί το εμπόδιο της πανδημίας. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr