Η τραγωδία που εξελίσσεται στη χώρα μας με την τεράστια καταστροφή από τις φωτιές, μας επιβάλλει να σκεφτούμε πάνω στο δίπολο πρόληψη- αντιμετώπιση. Φυσικά δεν είναι ώρα για συζητήσεις και αποφάσεις. Αυτά θα γίνουν την επόμενη ημέρα, όταν θα έχει απομακρυνθεί ο κίνδυνος και θα υπάρχει και περιθώριο, χρονικό και ψυχικό ώστε να σχεδιαστεί το μέλλον.

Το βέβαιο είναι ότι ο σχεδιασμός πρέπει να είναι δυναμικός και συνεχής. Δεν βρισκόμαστε σε περιόδους κανονικότητας όπως την ορίζαμε 10 και 20 χρόνια πριν. Γιατί η Κλιματική Αλλαγή επιβάλλει ακριβώς νέους κανόνες και οι συνεχείς αλλαγές του καιρού σε χρόνο πια ζώντα, από πενταετία σε πενταετία και από έτος σε έτος συχνά, μας οδηγούν και στη λήψη μέτρων που έχουν τον χαρακτήρα μίας διαρκούς έκτακτης κατάστασης.

Γίνεται φανερό ότι στην αντιμετώπιση των καταστροφών και από φωτιές, αλλά από πλημμύρες, πρέπει να υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες συνεργασίες και βοήθειες. Δεν αρκούν απλώς τα πυροσβεστικά μέσα, τα οποία έτσι κι αλλιώς πρέπει να ενισχυθούν. Χρειάζονται ανοιχτοί δρόμοι, υποδομές, ευέλικτοι μηχανισμοί, νέα τεχνολογία για εντοπισμό κ.α., εθελοντικά σώματα, διοικητική υποστήριξη. Και λίγα είναι. Μπροστά σε μία τραγωδία, πρέπει να υπάρχει εθνική κινητοποίηση.

Το αν μπορεί να γίνει πιο αποτελεσματική η Πολιτική Προστασία σε επίπεδο ΕΕ και οι βοήθειες από τις άλλες χώρες είναι ένα ζητούμενο και αυτό.

Στην πρόληψη, είναι φανερό ότι πρέπει να υπάρξει επιτάχυνση στην πολεοδομική οργάνωση της χώρας και τις χρήσεις γης, αλλά και εστιασμένες προσπάθειες με πρόγραμμα και σύγχρονες τεχνικές, για την προστασία του πρασίνου είτε του αστικού και περιαστικού, είτε του δάσους.

Προφανώς αυτές οι διατυπώσεις δεν είναι παρά λόγια που λέγονται εύκολα όταν είσαι έξω από τον χορό. Είναι όμως περισσότερο κατευθύνσεις πάνω στις οποίες μπορούν να κινηθούν κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Ώστε όταν υπάρξει ο διαθέσιμος χρόνος να μπορέσουμε να κάτσουμε στο τραπέζι. 

Κρατάει χρόνια αυτή η κούραση πια

Η κούραση έχει γίνει ένα πια με τις συνθήκες που ζούμε, ένας τρόπος ζωής. Θυμηθείτε πόσα χρόνια συζητάμε για το πόσο κουρασμένοι νιώθουμε. Κλείσαμε δεκαετία από όταν η κρίση έπεσε πάνω στις πλάτες μας. Και από τότε είναι σαν μην έλειψαν ποτέ και οι κρίσεις και αυτά τα επεισόδια με την αίσθηση ότι δεν αντέχουμε άλλο,

Αυτή η παρατεταμένη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, μία αίσθηση διαρκούς κινδύνου, ότι κάτι θα μας συμβεί ανά πάσα στιγμή, δεν μπορεί προφανώς και να μας βγει και σε καλό.

Θα περάσει η κρίση και η πανδημία και θα νιώθουμε ακόμα ότι είμαστε εγκλωβισμένοι. Δεν θα μπορούμε να κάνουμε το επόμενο βήμα.

Βέβαια ίδιον του ανθρώπου είναι η προσαρμογή στις νέες συνθήκες. Αλλά δεν είναι εύκολο πάντα  να νιώθεις τη στιγμή που απαιτείται η αλλαγή. Ακόμα και αν ασυνείδητα τείνεις να προσαρμόζεσαι, η κατάσταση παγίωσης στέλνει δυνατότητα ερεθίσματα. Πρέπει να φτάσουμε ως το σημείο που η κίνηση προς τα εμπρός θα μας γίνει συνείδηση. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr