Ο Δήμος Ιωαννιτών το τελευταίο τετράμηνο έχει προχωρήσει σε μία σειρά από έργα σε όλο το εύρος του δήμου, που στόχο έχουν την υποστήριξη και την αναβάθμιση υποδομών, συχνά βασικού χαρακτήρα όπως η ασφαλτόστρωση δρόμων που ήταν με χαλίκι ή διαμόρφωση δημοσίων χώρων που σε αρκετές περιπτώσεις εκλείπουν τελείως.

Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που μια δημοτική αρχή μπαίνει στη μάχη της καθημερινότητας και προωθεί έργα μεσαίου οικονομικού μεγέθους που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής στην πόλη.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση πάντως είναι αξιοσημείωτο ότι άνοιξε η βεντάλια των έργων και της προετοιμασίας τους ενώ ήταν σε εξέλιξη και η κορύφωση της πανδημίας.

Δύο είναι οι παρατηρήσεις που πρέπει να γίνουν. Η πρώτη είναι ότι οι δημότες πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη στον Δήμο. Η δεύτερη ότι και η δημοτική αρχή πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στον Δήμο και τις δικές της ικανότητες.

Το σημαντικότερο που πρέπει να κατανοήσουν όλοι αλλά κυρίως οι δημοτικές αρχές, είναι ότι οι δήμοι μπορούν να σηκώσουν το βάρος της διαχείρισης των πόλεων σήμερα. Κι αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό κόντρα στις λογικές που αναπτύσσονται ότι τα έργα και οι υπηρεσίες πρέπει να ανατεθούν σε ιδιώτες, που δήθεν «ξέρουν καλύτερα» από μάνατζμεντ και διαχείριση ενώ οι δήμοι πρέπει να περιοριστούν στα ληξιαρχεία και τα πιστοποιητικά.

Όχι, οι δήμοι, οι αιρετές δημοτικές αρχές που έχουν τη συναίνεση των δημοτών και την ανανεώνουν κάθε τέσσερα χρόνια, έχουν την πολιτική δύναμη, αλλά και τη δικαιοδοσία να στηρίξουν τις πόλεις τους. Και αν προσπαθήσουν περισσότερο θα δουν ότι και τα σκουπίδια μπορούν να τα μαζέψουν και να τα ανακυκλώσουν και ενεργειακές κοινότητες να φτιάξουν και τη βιώσιμη μετακίνηση να προωθήσουν, ακόμα και καλές, ποιοτικές δουλειές να δώσουν στον άνεργο κόσμο από τους εργάτες ως τους νέους επιστήμονες.

Και οι δήμοι που θα μπουν μπροστά και θα αναλάβουν τις τύχες των πόλεών τους με δυναμισμό, αφήνοντας στην άκρη τις ιδεοληψίες περί ιδιωτικοποιήσεων και αγοράς, θα ανακαλύψουν σύντομα ότι θα βρουν πολύ περισσότερο ωφέλιμες και γόνιμες συνέργειες με τον κόσμο της ιδιωτικής οικονομίας και της επιχειρηματικότητας από όσο νομίζουν σήμερα. 

Αλλά αυτό απαιτεί πολιτικό σχέδιο διακυβέρνησης και όραμα για το μέλλον που ξεπερνά τις χαμηλές επιδόσεις και το καθηλωμένο πνεύμα όσων νομίζουν ότι όλα είναι ζήτημα «απορρόφησης» ευρωπαϊκών προγραμμάτων και σχέσεων εξοικείωσης με το κυρίαρχο κόμμα της εκάστοτε κυβέρνησης. 

Δε ηχεί πια κανένα καμπανάκι

Η τεράστια καταστροφή που προκάλεσαν οι φωτιές χτες σε όλη τη χώρα- και μέχρι που έκλεινε η στήλη ευτυχώς χωρίς ανθρώπινες απώλειες- δεν είναι καμπανάκι για κανέναν και για τίποτα. Δεν υπάρχει πια κανένας ήχος να ηχήσει προαναγγέλλοντας δεινά. Ό,τι ήταν να ειπωθεί, έχει ειπωθεί και όποιος ήταν να ακούσει, έχει ακούσει.

Τώρα, κάτω από το βάρος των 45 βαθμών κελσίου και με τη διπλανή γειτονιά να καίγεται, μπορούμε εύκολα να μιλάμε για την κλιματική αλλαγή και να σηκώνουμε δραματικά τους τόνους. Αλλά αυτό το τρένο πέρασε και δεν ανεβήκαμε πριν από 20 ή και 10 χρόνια, όταν ίσως υπήρχε ακόμα χρόνος.

Τώρα χρόνος δεν υπάρχει.

Και ας μην λέμε ότι «αυτά συμβαίνουν σε όλον τον κόσμο». Ναι, ο πλανήτης φλέγεται, οι καταστροφές είναι τεράστιες ακόμα και στον πυρήνα των προηγμένων κρατών όπως πρόσφατα με τις πλημμύρες στη Γερμανία. 

Όμως δεν είμαστε όλοι μαζί στην ίδια θέση. Οι ανισότητες είναι τεράστιες επίσης. Στον κόσμο πίσω από το βλέμμα μας, καταστρέφονται και τα βασικά και δημιουργούνται ήδη νέα κύματα φτώχειας και προσφυγιάς.

Και στον δικό μας κόσμο που σηκώνουμε τείχη ενάντια στους «ξένους», μέσα, βλέπουμε ότι δεν τα καταφέρνουμε πια να ορθοποδήσουμε και να σταθούμε στέρεα. Η φωτιά είναι στο σπίτι μας ή θα έρθει του χρόνου. 

Κι αν δεν έρθει, ζούμε έτσι κι αλλιώς σε μία άνυδρη, μετέωρη ερημιά. Ή έτσι αισθανόμαστε τουλάχιστον προς το παρόν.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr