Η Ελλάδα μπήκε δυναμικά στον πίνακα των μεταλλίων στους Ολυμπιακούς του Τόκιο με τα δύο χρυσά στην κωπηλασία και τον στίβο και το χάλκινο στη γυμναστική και υπάρχουν προοπτικές και για νέα μετάλλια. 

Το γεγονός αυτό και ανεξάρτητα των εύλογων συναισθηματισμών σαν την περηφάνια που νιώθουν τα Γιάννενα  για τον δικό τους Ολυμπιονίκη Στέφανο Ντούσκο, πιστοποιεί ότι ακόμα και μικρές χώρες όπως η δική μας, μπορούν να είναι ανταγωνιστικές στον αθλητισμό. Και υπάρχουν κι άλλα πολλά βέβαια παραδείγματα ακόμα και πιο μικρών χωρών που βγάζουν ολυμπιονίκες.

Γιατί όμως έχει σημασία κάτι τέτοιο; Σίγουρα όχι για λόγους εθνικισμού. Η Ελλάδα δεν είναι γενικώς καλύτερη από άλλες χώρες, δεν υπάρχει κάποιος «θεός της Ελλάδας» που φέρνει τα μετάλλια ούτε κάτι στο «ελληνικό dna» κι ας λέγονται κατά κόρον τέτοια, μετά τις επιτυχίες ακόμα και από επίσημα χείλη.

Έχει σημασία γιατί δείχνει ότι υπάρχει ένας χώρος μέσα στον οποίο κάποιος ή κάποια μπορεί να δείξει το αποτέλεσμα των προσπαθειών του και ενός τρόπου ζωής που έχεις στόχους και προσήλωση στη δουλειά. Αυτές είναι οι αξίες του αθλητισμού και δημιουργούν πολύ ισχυρά πρότυπα, τα οποία και αναγνωρίζει ο φίλαθλος κόσμος, η πλειοψηφία. Και μάλιστα αναγνωρίζει όχι μόνο τις πρωτιές, αλλά και τη συνολική προσπάθεια και τον αγώνα για υπέρβαση του κάθε αθλητή. 

Για αυτό και στις μέρες μας, διακρίνονται και όσοι αθλητές και αθλήτριες έχουν πέρα από επιτυχίες και μετάλλια  και μία ιστορία να διηγηθούν, σκέψεις τους και ένας τρόπος ζωής. μέσα από τα οποία αναδεικνύεται ο ξεχωριστός χαρακτήρας τους. Βλέπουμε πόσο δημοφιλείς γίνονται οι ιστορίες για αθλητές που υπερβαίνουν εμπόδια στην υγεία τους, τον στιγματισμό τους αν η ζωή τους δεν εγκρίνεται από κάποιο σύστημα εξουσίας ή ευρύτερες κοινωνικές νοοτροπίες ή ένας τρόπος σκέψης που ξεπερνά συντηρητικές νόρμες και την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων.

Πρόκειται για μία νέα φάση στην οποία έχει εισέλθει ο αθλητισμός παγκοσμίως. Διατηρούνται μεν ακόμα τα πρότυπα της γρήγορης επιτυχίας ή του εύκολου πλουτισμού, αλλά δίπλα τους ισάξια σχεδόν έρχονται και τα πρότυπα των αθλητών που έχουν μία αντιρατσιστική στάση ζωής, που σέβονται τον άνθρωπο, που προβάλλουν την υγεία και τη φυσική ζωή σαν ανάγκη ύπαρξης, που νιώθουν χαρά και ικανοποίηση από τη συμμετοχή, που ενδιαφέρονται για τα κοινά και την επίλυση των παγκοσμίων προβλημάτων.

Πρόκειται σίγουρα για μία πολύ ενδιαφέρουσα μετάβαση που συντελείται μπροστά μας και αξίζει να την ενισχύσουμε.

Η… επείγουσα κατάσταση συναισθήματος

 Ανυπόφορή γίνεται συχνά όλη αυτή η εκδήλωση ενός ασήκωτου, βαριού και σκληρού αισθήματος απώλειας και έλλειψης που εκφράζουν ενήλικες άνθρωποι, άντρες οι περισσότεροι, αλλά και γυναίκες, για έναν χαμένο έρωτα που έληξε άδοξα, ένα πάθος που δεν βρήκε λύτρωση, ένα ανικανοποίητο που δεν εκτονώθηκε. Το βλέπουμε και μέσα από ταυτίσεις με μελοδράματα στην τηλεόραση ή το τραγούδι.

Όλο αυτό που ονομάζαμε παλιά «καψούρα», τον νταλκά των σαραντάρηδων και των πενηντάρηδων που ζούνε θαρρείς σε ένα αέναο, αιώνιο ερωτικό φάσμα, μιλάνε συνέχεια για «σχέσεις» και «χωρισμούς», για ανεκπλήρωτους έρωτες και «μεγάλες στιγμές».

Καταλαβαίνεις έναν νέο, στα 20 και τα 25 άντε βαριά ως τα 30 του που δεν έχει εμπειρίες, που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις συναισθηματικές συγκρούσεις και τις αισθηματικές κρίσεις, αλλά μέχρις εκεί. 

Γιατί αν μεγαλώσεις, σημαίνει ότι κάτι έχεις μάθει, ότι αντιμετωπίζεις αλλιώς τους ανθρώπους, πιο ολοκληρωμένα, τους καταλαβαίνεις και μπαίνεις και στη θέση τους και δεν είσαι μονίμως στην κατάσταση του «αδικημένου» που «δεν τον κατάλαβε ποτέ κανένας» και «έμεινε μονάχος» «βράχο βράχο τον καημό του.

Κάποτε πρέπει να απομειωθεί όλη αυτή η επείγουσα κατάσταση συναισθήματος και να δώσει λίγο περισσότερο χώρο στη λογική και την αυθεντική επικοινωνία των ανθρώπων.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr