Αν κάνουμε μία επιθεώρηση της ειδησεογραφίας το τελευταίο διάστημα του τοπικού Τύπου όλης της χώρας, θα βρούμε μερικές κοινές ειδήσεις: Κλείνουν για παράδειγμα τράπεζες σχεδόν παντού και ειδικά στη μεθόριο. Έχουν κλείσει σχολεία, δημόσιες υπηρεσίες. Μόλις τώρα γίνεται μία προσπάθεια να δει κάμποσος κόσμος στην τηλεόραση τα ελληνικά κανάλια, στις λεγόμενες «λευκές περιοχές».  Μπορείτε να προσθέσετε και άλλες ανάλογες ειδήσεις.

Παρά τις προσπάθειες που κάνει η Πολιτεία με αναβάθμιση του οδικού δικτύου ή αντιπλημμυρικά έργα, η πραγματικότητα δείχνει ότι ένα μεγάλο τμήμα της ενδοχώρας δυσκολεύεται, δεν έχει στα χέρια του, «εργαλεία» για να ανταποκριθεί στις ανάγκες της καθημερινότητας πόσο μάλλον στις αναπτυξιακές προκλήσεις. 

Θυμόμαστε ότι με τα πρώτα μνημόνια στην κρίση, οι «ειδικοί» προχώρησαν στο κλείσιμο σχολείων, αστυνομικών τμημάτων και δημοσίων υπηρεσιών σε όλη την περιφέρεια, χωρίς μάλιστα να αντικαθιστούν το έλλειμμα με αναβάθμιση ψηφιακών υπηρεσιών. Έτσι, φάνηκε για παράδειγμα αυτή τη χρονιά της πανδημίας, το πρόβλημα της σύνδεσης μαθητών στην τηλε-εκπαίδευση.

Τι θα μπορούσε να γίνει; Ίσως να έπρεπε να αναποδογυρίσουμε την προσέγγιση. Αντί να φτιάχνουμε μόνο, κεντρικά προγράμματα αποκέντρωσης, να δούμε τις ατομικές ανάγκες κάθε πολίτη που μένει στην επαρχία και να δοθούν συγκεκριμένες, εξατομικευμένες λύσεις.

Να πάμε δηλαδή σε ένα χωριό που μένουν πέντε οικογένειες με παιδιά και να τους φτιάξουμε τον δρόμο προς το σπίτι και τα χωράφια, να βάλουμε ίντερνετ στα σπίτια και να τοποθετήσουμε δασκάλους ακόμα και για κατ’ οίκον μάθημα, να υπάρχει πρόσβαση σε πολιτισμική εκπαίδευση έστω και με τηλεδιάσκεψη (πχ μαθήματα βιολιού ή αγγλικών από μακριά), να εξασφαλίσουμε ότι θα έχουν ιατρική περίθαλψη μέσα στο χρόνο και κυρίως προληπτική ιατρική και να διασφαλιστεί ότι υπάρχει ένα ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης. Κι αυτό να το κάνουμε μέχρι τα παιδιά τουλάχιστον να ενηλικιωθούν μαζί προφανώς με τις κεντρικές πολιτικές για την πρωτογενή παραγωγή, τον αγροτουρισμό ή όποιο άλλο σχέδιο υπάρχει.

Κι ας μην τα κάνουμε όλα με τη μία αν κοστίζει- αν και για αυτό υπάρχει το Ταμείο Ανάκαμψης. Αλλά μέσα σε τρία χρόνια, θα πρέπει ο υπουργός Παιδείας να ξέρει προσωπικά πώς σπουδάζουν τα παιδιά στην ορεινή Κόνιτσα ή τη νησιωτική Γαύδο, ο υπουργός Αγρ. Ανάπτυξης να γνωρίζει προσωπικά πώς αναπτύσσεται ένα οικογενειακό τυροκομείο στα Γρεβενά ή τη Νάξο και ο υπουργός Οικονομκών να μπορεί να διαβεβαιώσει ότι δεν υπάρχει κανένας χωρίς ικανοποιητικό σπίτι ή χωρίς τρόφιμα στη Φλώρινα ή την ορεινή Αρκαδία. 

Να πατάνε ένα κουμπί στον υπολογιστή τους στα υπουργεία και να ξέρουν ότι η ζωή στην ελληνική περιφέρεια συνεχίζεται χωρίς άγχος και αποκλεισμούς. 

Θέλουμε ένα κράτος που θα αναλάβει την ευθύνη να προστατεύσει την ποιότητα ζωής κάθε πολίτη που επέλεξε να ζει στην επαρχία. Μπορεί να γίνει; 

Η τάση είναι… αποστάσεις και απομόνωση

ΟΠώς αλλάζει τη ζωή μας η πανδημία; Με απλά πράγματα.Αυτήν την περίοδο δεν πρόκειται κανείς να κάτσει σε ένα τραπέζι με έναν ανεμβολίαστο ενήλικα, κάτι που πλήττει την εστίαση, αλλά και την κοινωνικότητα.

Οι επιφυλάξεις για κλειστούς χώρους συναθροίσεων είναι μεγάλες.

Οι ατομικές λύσεις είναι πολλές και αυξάνονται. Επιλέγουμε να πάμε διακοπές μόνοι μας ή με λιγοστούς φίλους, αποφεύγουμε μαζικά γεγονότα.

Ακόμα κι αν είναι υπερβολικές αυτές οι συμπεριφορές, ειδικά από εμβολιασμένους πολίτες κι ακόμα κι αν τα πράγματα πάνε καλά από το φθινόπωρο και ομαλοποιηθεί η κατάσταση σε συνδυασμό με την αύξηση των εμβολιασμών, οι τάσεις αυτές δεν θα υποχωρήσουν. Αντίθετα ο καθένας μας θα διατηρεί τις δικές του επιφυλάξεις και φόβους και όλοι μαζί σαν σύνολο πια, θα είμαστε πολύ πιο πίσω από αυτό που ονομάζουμε «κανονικότητα».

Η τηλεόραση θα συνεχίζει να μονοπωλεί την ψυχαγωγία, θα ακούμε περισσότερα podcast και θα βλέπουμε βιντεάκια στα κινητά μας, θα παραγγέλνουμε ρούχα και γκάτζετ από το δίκτυο.

Μακάρι να αποδειχτεί ότι θέλουμε την αλλαγή και την επιδιώξουμε άμεσα όταν αλλάξει η κατάσταση. Αλλά προς το παρόν η τάση είναι… αποστάσεις και απομόνωση. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr