Οι υποχρεωτικότητες στα θέματα Υγείας είναι ζητήματα που μπορούν να συζητηθούν όταν υπάρχει χρόνος και διάθεση. Και σε αυτή τη φάση δεν υπάρχει κανένα από τα δύο. Πλέον όλα είναι επείγοντα και έρχονται μέσα σε ένα βαρύ κλίμα. Για αυτό και δεν είναι και καθόλου σίγουρο ότι θα λειτουργήσουν και όλα αυτά που ανακοινώνονται.

Υποχρεωτική ιατρική πράξη δεν υπάρχει. Κατά συνέπεια, ο πολίτης που δεν θέλει να κάνει το εμβόλιο δεν θα το κάνει κιόλας. Αυτό είναι ένα κρατούμενο.

Το άλλο, είναι ζητούμενο. Η προάσπιση της δημόσιας Υγείας είναι ένα αγαθό, ένα δικαίωμα που περνάει μέσα από τη μαζικότητα των εμβολιασμών σε αυτή τη φάση. Όποιος δεν το καταλαβαίνει είτε σκόπιμα αγνοεί την πληροφόρηση που υπάρχει είτε δεν δέχεται το δημόσιο συμφέρον στην υγεία και προασπίζει μόνο το ατομικό. Και στις δύο περιπτώσεις δεν μπορεί να βρει το δίκιο του έναντι του δίκιου της κοινωνίας και της κοινότητας.

Και το δίκιο θα έπρεπε να είχε κάνει αποδεκτό αυτονόητα ότι στην πρώτη γραμμή της πρόνοιας, της υγείας, της προστασίας των κοινών αγαθών, δεν μπορεί παρά να βρίσκονται μόνο εμβολιασμένοι άνθρωποι. Για να κάνουν απρόσκοπτα τη δουλειά τους, για να προστατεύουν όσους αναζητούν βοήθεια, για να αυξάνουν το κοινό καλό.

Με δεδομένο αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση δεν θα αντιμετωπίσει πρόβλημα στο να δώσει και νομικό εκτόπισμα στην υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών σε κάποιους επαγγελματικούς κλάδους. Το κάνουν άλλωστε με τον ίδιο τρόπο και άλλες χώρες.

Πολιτικές σκοπιμότητες μπορεί να υπάρχουν. Η κυβέρνηση θέλει να είναι συνεχώς μπροστά σε πρωτοβουλίες ώστε να πιέζει την αντιπολίτευση.

Οι εμβολιασμοί, τα μέτρα, η κατάσταση του συστήματος Υγείας, η προστασία της ζωής των ανθρώπων αλλά και της οικονομίας, θα είναι κεντρικά στις επόμενες εθνικές εκλογές. Και όλοι θα κληθούν να πάρουν καθαρές θέσεις. Αλλά αυτό είναι ακόμα σε δεύτερο επίπεδο. Σε αυτή τη φάση επιβάλλεται να νικηθεί η πανδημία. Δεν υπάρχει άλλο περιθώριο για λουκέτα και καραντίνες.

Η αλήθεια είναι ότι στερεύει και η υπομονή

Η αλήθεια είναι ότι στερεύει και η υπομονή. Και η ανοχή. Όχι ότι μπορείς να κάνεις και τίποτα σπουδαίο για να αλλάξουν όλα, αλλά δεν γίνεται και να σηκώσεις και νέα βάρη. Τώρα ό,τι προστίθεται στις πλάτες μας είναι ένα άβολο, ξένο άχθος που δεν το θέλουμε. 

Δεν είναι θέμα να βρούμε κάποιον να του ρίξουμε τις ευθύνες. Ακόμα και η κυβέρνηση έκανε όσα έκαναν και άλλες κυβερνήσεις. Ή δεν έκανε. Μόνο που δεν αντέχεται η θριαμβολογία ή η υπουργική αλαζονεία κάθε τόσο στα εύκολα και μόλις έρχονται τα δύσκολα όλοι να κρύβονται. Και στα δύσκολα σπάει η φλυαρία περί κατακτήσεων και καινοτομιών και ανεβαίνει η ανάγκη για γνώση και ουσιαστικές απαντήσεις. Εκεί είναι που δεν έχει άλλο ρόλο πια η υπομονή.

Υπομονή κάνεις μπροστά σε ένα φυσικό φαινόμενο. Και σε μία πανδημία ακόμα. Όμως στις ανακοινώσεις κάθε τόσο ότι «νικήσαμε» ή ότι τα δύσκολα έμειναν πίσω και ότι όλα θα αλλάξουν, γιατί πρέπει να δούμε κάτι ενδιαφέρον και γόνιμο για το μέλλον. Αν δεν αλλάξει κάτι σύντομα και στη χώρα μας και σε όλον τον κόσμο, δεν θα παραμείνει για πολύ η κοινωνία στη σιωπή. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr