Οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης διά στόματος πρωθυπουργού για την εισαγωγή της υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών σε συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες, έχουν μερικό χαρακτήρα χωρίς να δείχνουν ένα συνολικό σχέδιο και επιπλέον έρχονται καθυστερημένα. Το συνολικό σχέδιο θα έπρεπε να είχε διατυπωθεί από τον Απρίλιο και θα μπορούσε προφανώς να περιλαμβάνει και την υποχρεωτικότητα. Όσο για την καθυστέρηση, στην ουσία είναι ανάποδη. Έπρεπε να είχε προηγηθεί η τόνωση του εμβολιασμού με κίνητρα υπέρ των εμβολιασμένων ήδη από τα τέλη του Μαΐου όταν αυξήθηκε και η διαθεσιμότητα.

Τώρα γίνονται όλα υπό την πίεση αφενός της αναχαίτισης του ρυθμού εμβολιασμών και της ανάπτυξης των νέων παραλλαγών του ιού που εντείνουν την αγωνία για τη μεταδοτικότητα. 

Παρ’ όλα αυτά δεν μπορείς παρά να βλέπεις κανείς τη λογική που υπάρχει πίσω από τις ανακοινώσεις. Κι αυτή είναι διττή.

Από τη μία, πρέπει να βρεθούν εμπόδια στους δρόμους μετάδοσης της νόσου. Κι αυτό γίνεται από τη στιγμή που επιβεβαιωμένα, δεν λαμβάνουν όλοι μέτρα αυτοπροστασίας. Από τη στιγμή που σε ένα τραπέζι δεν ξέρεις πόσοι τηρούν τα μέτρα και εμποδίζουν τη νόσηση με εμβόλια, δεν είναι και εύκολο να καθήσεις και σε μία καρέκλα. Αυτό είναι η ιδέα πίσω από την παρουσία σε κλειστούς χώρους μόνο εμβολιασμένων.

Από την άλλη, δίνεται περισσότερος στους εμβολιασμένους. Κι αυτό αφενός ως κίνητρο και αφετέρου και ως έναν τρόπο για να τονωθεί η αγορά. Δεν γίνεται να είσαι εμβολιασμένος και να μην μπορείς να ψωνίσεις ή να βγεις ένα βράδυ, χωρίς πολύ φόβο.

Θα λειτουργήσουν τα μέτρα αυτά; Άγνωστο. Όταν κάτι μπαίνει ως υποχρέωση και υπό την πίεση της ανάγκης μπορεί να προκαλέσει αντιδράσεις και άρνηση.

Ο πολύς κόσμος όμως έχει κουραστεί από τον φόβο της αρρώστιας, από το κλείσιμο μέσα και από την ανασφάλεια της οικονομικής ζημιάς. Κι έχει κουραστεί κι από όλη αυτήν την παραφιλολογία των αντιδρώντων στα εμβόλια. Άρα, στην ουσία έχουμε ένα κοινωνικό θέμα που καλείται να το αντιμετωπίσει η κοινωνία με την Πολιτεία να είναι υποχρεωμένη να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. 

Η παρακαταθήκη του Γιάννη Μπανιά

Πάνω στους Μελισσουργούς συγκεντρώθηκαν το Σάββατο φίλοι και σύντροφοι, γυναίκες και άνδρες που θέλησαν να τιμήσουν τον Γιάννη Μπανιά, εκεί στον τόπο καταγωγής του, το χωριό του που πάντα μνημόνευε και ας είχε μεγαλώσει στον Πειραιά, όπως πολλοί Ηπειρώτες που μετοίκησαν οικογενειακά μετά τον πόλεμο.

Η εκδήλωση ήταν απλή, πολιτική και συγκινητική, όπως ήταν φυσικό. Ταίριαζε και με το ύφος και τη ζωή του Γιάννη Μπανιά, ο οποίος μετείχε της μεγάλης περιπέτειας της ζωής και της πολιτικής από τα εφηβικά του χρόνια, στην πρωτοπορία των εξελίξεων και σε όλες τις μεγάλες στιγμές της αριστεράς. Κι όχι γιατί έτυχε ή γιατί το είχε υπολογίσει, αλλά γιατί το επέλεγε, όπως ανέφερε στην ομιλία του ο Νίκος Βούτσης. Όταν όλοι ψάχνονταν για την κομματική τύχη της αριστεράς, ο ίδιος αναζητούσε και τις νέες προτάσεις στα μεγάλα κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης των αγορών ή του πολέμου σε όλον τον κόσμο. Κι όταν τέθηκαν ξανά οι προκλήσεις για νέα κόμματα, δεν έβλεπε ποσοτικές συγκολλήσεις και αθροίσματα, αλλά την ανασύνθεση.

Και αυτό γιατί ήθελε και μπορούσε να συνομιλήσει με όλους και όλες, με αντίθετες απόψεις, προσπαθώντας να δει τη σύνθεση και τη συμφωνία. Αυτή είναι μία μεγάλη παρακαταθήκη όχι μόνο για την αριστερά αλλά για το σύνολο της ελληνικής πολιτικής σκηνής. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr