Όλα τα μέτρα που λαμβάνονται για την πανδημία, το καθένα χωριστά, έχουν τη λογική τους. Το αν όλα μαζί σαν ένα δίκτυο και πλέγμα μέτρων υποστηρίζει και ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, αυτό, είναι μία άλλη συζήτηση.

Έτσι και με τα νέα μέτρα για τους καθήμενους στην εστίαση και τη διασκέδαση και την αυστηριοποίηση των ελέγχων. Είδαμε όλοι μας μόλις βγήκαμε έξω ότι υπάρχει ένα θέμα εκεί που συγχρωτίζονται πολλοί άνθρωποι. Θα έχει και στοιχεία η κυβέρνηση που το έδειξε, οπότε προχώρησε στα νέα μέτρα. 

Είναι φανερό ότι στοχεύει στη μειωμένη κινητικότητα των νέων. Είναι όμως και αμφίβολο κατά πόσο θα υλοποιηθεί το μέτρο.

Ακόμα όμως κι αν υλοποιηθεί σωστά και με ακρίβεια από όλους, δείχνει και το πόσο αντιφατική κατάσταση βιώνουμε πλέον. Γίνεται τουρισμός και ψαχαγωγία χωρίς κίνηση και μετακίνηση. Γίνεται διασκέδαση… χωρίς ορθίους. Όλα γίνονται, αλλά είναι βέβαιο ότι ένα κομμάτι της αγοράς ψυχαγωγίας θα πληγεί. Και αναρωτιέται κανείς πού είναι πια το όριο. Γιατί αν ληφθούν κι άλλα μέτρα περιορισμού της κίνησης έστω και μερικώς, θα τεθεί σε αμφιβολία το εγχείρημα του ανοίγματος γενικότερα. Και η ελληνική οικονομία το έχει πολύ ανάγκη αυτό το άνοιγμα.

Με αυτό το σκεπτικό όμως δεν πρέπει να καταλήξουμε και στο συμπέρασμα ότι δεν χρειάζονται νέα μέτρα. Κάτι θα ήταν λάθος. Γιατί πλέον είναι η επαγρύπνηση που συνιστά νέο μέγεθος. Βλέπουμε τι γίνεται και το αντιμετωπίζουμε. Αυτή η πολιτική επαγρύπνησης, μία πολιτική έκτακτης ανάγκης στην ουσία, είναι το μόνο ανάχωμα, η μόνη που διαμεσολαβεί από την πολιτική των γενικών λοκντάουν που υπάρχει στο βάθος.

Και τα κλεισίματα ούτε τα θέλει κανένας ούτε θα τα αντέξουμε εύκολα. Νέος χρόνος με κλειστά σχολεία και πανεπιστήμια δεν βγαίνει. 

Το διάβασμα θέλει συγκέντρωση

Η ανησυχία που προκαλεί η πανδημία ενάμιση χρόνο τώρα δεν είναι καλό υπόστρωμα για να αφιερωθείς στην ανάγνωση. Μπορεί ο διαθέσιμος χρόνος να ήταν περισσότερος, όμως η συγκέντρωση που απαιτείται, έλλειψε. Κάποιοι πάντως τα κατάφεραν και διάβασαν πολύ, κυρίως όσοι ήταν κι από πριν συνηθισμένοι στο να ζουν σε κλειστό περιβάλλον, με έλεγχο πάνω στον χρόνο τους.

Και δεν είναι τυχαίο που έπεσε τόσος κόσμος πάνω στις τηλεοπτικές σειρές και τις ταινίες. Η μικρή οθόνη προσφέρεται να σε κρατάει σε μία χαλαρή επαφή, που επιτρέπει να ξεφεύγει και λίγο το μυαλό σου κάθε τόσο και σε άλλα πλην αυτών που παρακολουθείς. Ενώ το διάβασμα προϋποθέτει συγκέντρωση.

Μία ενδιάμεση λύση που βρήκα ήταν να διαβάζω δοκίμια. Και μάλιστα σε σκληρά θέματα όπως το Κυπριακό, η τρομοκρατία, οι επιπτώσεις των μνημονίων, ο ναζισμός και η ακροδεξιά. Θέματα που απαιτούν πολύ την προσοχή σου και σε πηγαίνουν σε δρόμους που ως ένα βαθμό δεν έχουν σχέση με την πανδημία.

Το αν κατάφερα να κερδίσω και κάτι βαθύτερο από τα διαβάσματα, αυτά, θα δείξει…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr