Ανακοινώθηκαν το απόγευμα της Τετάρτης μερικές κρίσιμες αλλαγές στα μέτρα πρόληψης. Πρόκειται στην ουσία για την άρση περιορισμών που επηρέαζαν σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητά μας. Η κυκλοφορία σε εξωτερικούς χώρους χωρίς μάσκες ή η απελευθέρωση του ωραρίου τις νύχτες, μπορεί να φαίνονται ελάσσονα ζητήματα μπροστά στα μεγάλα διλήμματα που μας θέτει η πανδημία, όμως επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τη ζωή μας. Και προφανώς είναι καλοδεχούμενες οι ανακοινώσεις.

Το  να κυκλοφορείς στο δρόμο χωρίς μάσκα είναι μία κατάσταση που πριν από ένα χρόνο έμοιαζε αυτονόητη, δεν έγινε όμως στη διαδρομή καθόλου αυτονόητη. Πρόκειται για κατάκτηση, για το αποτέλεσμα μίας μεγάλης προσπάθειας. Και είναι θα λέγαμε ένα «δώρο» από την καλή πορεία των εμβολιασμών. Φυσικά αφορά όλους τους πολίτες, εμβολιασμένους και μη, γιατί δεν γίνεται να ελέγχονται οι άνθρωποι στη μέση του δρόμου για τα πιστοποιητικά εμβολιασμού. Στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες δεν μπορούμε να κυκλοφορούμε με άδειες μετακίνησης για μεγάλο χρονικό διάστημα ούτε με πιστοποιητικά ανά χείρας.

Στην πράξη όμως ένας μη εμβολιασμένος πολίτης, αλλά και τελικά όλοι μας, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Ξέρουμε πια πώς μεταδίδεται η νόσος και λαμβάνουμε μόνοι μας πλέον τα μέτρα πρόληψης. Δεν χρειάζεται άλλη διδαχή και απαγορεύσεις. Πρέπει να βρούμε τον ρυθμό μας.

Η προσαρμογή δεν θα είναι εύκολη, θα είναι όμως γρήγορη. Δεν θα είναι εύκολο σε κανέναν αρνητή να αυθαιρετήσει γιατί θα λειτουργεί η αυτορρύθμιση. Κανείς μας δεν θα έχει όρεξη να μετακινείται και να ζει την καθημερινότητά του, με όρους που θα τον βάζουν σε κίνδυνο. Είναι λογικό θα αναμένουμε, όλοι μας να φροντίζουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους, ώστε όλοι μαζί να βγούμε  στην έξοδο. Θα πάρουμε τα δικά μας μέτρα…

Ακόμα είμαστε παγωμένοι και αμήχανοι

Όσο κι αν το πιέζουμε δεν βγαίνει. Η παλιά μας ζωή δεν επανέρχεται τόσο εύκολα όσο θα θέλαμε ή όσο νομίζουμε. Δεν αρκεί μία φωτογραφία από την παραλία την Κυριακή ή μία έξοδο το Σάββατο το βράδυ για να πούμε ότι το νικήσαμε το θεριό, ότι εμείς τουλάχιστον τα καταφέραμε και είμαστε εκεί έξω, ελεύθεροι και… σαν παλιά. 

Το είχαμε δει άλλωστε και πέρυσι που είχαμε και πολύ μικρότερη πίεση και πολύ λιγότερη έγνοια για την πανδημία. Από ένα σημείο και πέρα ήμασταν πια υποψιασμένοι ότι κάτι δεν πάει καλά. Θυμάμαι σε παραστάσεις στην αρχαία Δωδώνη που ο κόσμος φορούσε μόνος του τις μάσκες.

Όσο κι αν μοιάζει ότι επιστρέφουμε, όσο κι αν όλα τα κατακτάμε πιο γρήγορα από ποτέ- θα τα καταφέρουμε να επανέλθουμε, δεν υπάρχει θέμα- ακόμα είμαστε παγωμένοι και αμήχανοι. Και υποψιαζόμαστε πια, ότι δεν βγήκαμε και τελείως αλώβητοι από τον μακρύ, σκοτεινό χειμώνα που περάσαμε. Κάτι θα μας βγάλει…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr