Περί καραντίνας, δύο αναφορές. Για να μην νομίζουμε ότι μόνο στη γενιά μας έτυχαν όλα τα κακά του κόσμου και ότι γύρισε ο κόσμος ανάποδα.

 Γράφει ο Μάριος Πιέρης για το ταξίδι του προς το πανεπιστήμιο στην Πάντοβα,  από την Κέρκυρα:

"Το Φθινόπωρο του 1796 ήρθε και για μένα η ώρα να φύγω… Ύστερα από ταξίδι εννιά ημερών και καραντίνα είκοσι οχτώ ημερών στο Λαζαρέτο της Βενετίας και μία πολύ σύντομη παραμονή σ’ αυτήν την πόλη, που εξ αρχής δε μου άρεσε εξόν από τα βιβλιοπωλεία (από τα οποία και αγόρασα αμέσως το Ταξίδι του Ανάχαρση) έφτασα στην Padova αρχές Νοεμβρίου για να είμαι παρών στο άνοιγμα του Πανεπιστημίου".

Το αναφέρει ο Γρηγόριος Δάφνης, στο βιβλίο του «Ιωάννης Α. Καποδίστριας. Η γένεση του ελληνικού κράτους» (Το Βήμα. 2021. σελ. 80) και σκεφτόμαστε ότι η καραντίνα ήταν υποχρεωτική ακόμα και για να πας να σπουδάσεις.

 Ο Λόρδος Βύρων από την άλλη πλευρά θεώρησε τον εγκλεισμό του στην καραντίνα της Μάλτας κατά την επιστροφή του από την Ελλάδα το 1811 σαν αιτία της προσβολής του από κίτρινο πυρετό… Ένα απολαυστικό κείμενο για τις καραντίνες, τις υγειονομικές ζώνες των μεγάλων πόλεων και τα λαζαρέτα στην Ευρώπη και τον ελληνικό χώρο που φτιάχτηκαν για να περιορίζουν τους ταξιδιώτες στην καραντίνα τους, διαβάσαμε στο αφιέρωμα του δημοσιογράφου Τάσου Κωστόπουλου, πριν από δύο εβδομάδες στην Εφημερίδα των Συντακτών.

Θα πει κάποιος ότι αυτές είναι παλιές ιστορίες και ότι εμείς ζούμε στο σήμερα και πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτά που μας συμβαίνουν. Σωστό είναι αυτό. Αλλά έχει τη σημασία του να ξέρουμε ότι πολλά από όσα μας συμβαίνουν έχουν ξανασυμβεί. Έχει σημασία να ξέρουμε τον ρόλο που έπαιξαν οι καραντίνες για την αναχαίτιση επιδημιών, αλλά και την χρήση των πολιτικών αποκλεισμού για υγειονομικούς λόγους που ενίοτε μπερδεύονταν και με πολιτικές χειραγώγησης του κόσμου ή εμπορικές πολιτικές με το κλείσιμο των συνόρων προς συγκεκριμένες χώρες, κλπ.

Δεν ζούμε στο ιστορικό κενό, ούτε είμαστε τα μοναδικά θύματα της ιστορίας. Αντίθετα, μπορούμε να αντλήσουμε θάρρος και παραδείγματα μέσα στην ιστορία ώστε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις των καιρών μας. Ας το κρατήσουμε κι αυτό.

Ο αθλητισμός συνομιλεί με τον κόσμο

Η παρουσία της Μαρτίνα Ναβρατίλοβα στην τελετή της απονομής του κυπέλλου στον τελικό γυναικών του Ρολάν Γκαρός το Σάββατο ήταν μία ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή για τον αθλητισμό και τον αντίκτυπο που έχει στις κοινωνίες του κόσμου μας. Για τη γενιά μου, οι αγώνες της με την Κρις Έβερτ Λόιντ και η μεγάλη της διαδρομή στα διεθνή τουρνουά, ήταν ένα άνοιγμα όχι απλώς στο τένις, αλλά στην κοσμοπολίτικη λογική, ένα άνοιγμα πέρα από τα τοπικά όρια, όπως μόνο ο αθλητισμός και ο πολιτισμός μπορεί να το πετύχει. 

Η προσωπικότητα της Ναβρατίλοβα, η προάσπιση δημόσια των προσωπικών επιλογών της, η μακρά παρουσία της στον δημόσιο χώρο, τα ρίσκα που πήρε ακόμα και στην αναζήτηση πατρίδας, δείχνουν ότι ο αθλητισμός, ακόμα και στις σκληρές επαγγελματικές του εκδοχές, δεν μπορεί να είναι μόνο μία πτυχή του σταρ σύστεμ και των προτύπων της ευμάρειας και της επιτυχίας του χρήματος, αλλά εκφράζει και όσα γίνονται μέσα στο κοινωνικό υπόστρωμα, ανάμεσα στους ανθρώπους. 

Όσο για γεγονότα όπως το Ρολάν Γκαρός, θα πρέπει να μας δείχνουν και στην Ελλάδα τι σημαίνει να συνομιλείς με το παγκόσμιο κοινό και τα διεθνή διακυβεύματα και να μην κλείνεσαι στο καβούκι σου. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr