Από πολλές πλευρές υμνείται στις μέρες μας η μετριοπάθεια και η ανάγκη για χαμήλωμα των τόνων και μείωση της όξυνσης και της μετριοπάθειας. Και ποιος δεν θα συμφωνούσε άλλωστε με κάτι τέτοιο. Αλλά πώς μπορεί να επιτευχθεί; Πώς μπορούμε να βγούμε από το πλαίσιο της τοξικότητας και της άρνησης;

Ας κάνουμε όμως πρώτα μία παρατήρηση, την οποία συχνά αποφεύγουμε συνειδητά. Η τριβή των πραγμάτων, τα κοινωνικά ζητήματα και η πολιτική αντιπαράθεση, δεν είναι κατ’ ανάγκη πεδία σιωπής, αποσιώπησης και ουδετερότητας. Το ότι απωθούμε τον λόγο του μίσους και της βίας, δεν σημαίνει ότι πρέπει να απομειώσουμε τον λόγο της διαφωνίας και την ένταση της διχογνωμίας και της διαφορετικής άποψης. Αντίθετα, η δημοκρατία που μπορεί να λειτουργήσει ζωογόνα και να πυροδοτήσει θετικά εξελίξεις, είναι αυτή που προέρχεται από τη διαφωνία, τη συζήτηση, την αντίθεση. Κι εκεί είναι θα μπορέσει να αποτυπωθεί ένα αποτέλεσμα, μία επίδραση που θα αφήνει μία προοπτική. 

Η συναίνεση πού βρίσκεται; Η συναίνεση είναι ακριβώς η διαδικασία που ακολουθεί, το επόμενο βήμα, εκεί που πρέπει να υλοποιηθεί μια πολιτική. Αν ο διάλογος δεν είναι επαρκής πριν, θα δυσκολευθεί και η υλοποίηση μετά. Αλλά αυτό δεν το καταλαβαίνουν όσοι πιστεύουν ότι τους αρκεί η πλειοψηφία για να προχωρήσουν.

Πάμε όμως στο προκείμενο. Μπορείς σήμερα να πετύχεις συμφωνίες και συναινετικές πολιτικές. Φτάνει να αποδεχθείς το πρόβλημα. Στην Ελλάδα σήμερα οι μαφίες σκοτώνουν ανοιχτά κόσμο. Αυτού τους είδους την εγκληματικότητα μπορεί να την αντιμετωπίσει μία διακομματική συμφωνία. Το ίδιο και στην οδική ασφάλεια για την οποία συνεδρίασε χτες η κυβερνητική επιτροπή. Δεν υπάρχουν πια μαγικές λύσεις που να τις ξέρει μία κυβέρνηση και μόνο. Και υπάρχουν κοινές αλήθειες που πρέπει να γίνουν πολιτικές και ας υπάρχουν και κόστη. Αυτά τα κόστη μπορεί να τα σηκώσει μία διακομματική σύνθεση. 

Οριακά σημεία

Είπαμε, μακάρι όλα να πάνε καλά και σε λίγους μήνες δεν θα χρειάζεται καν να μιλάμε για προνόμια εμβολιασμένων και ανοσίες πληθυσμού. Όλα αυτά που μας φαίνονται σήμερα τόσο δύσκολα, μπορεί σε έξι μήνες να είναι ένα παρελθόν που κανείς δεν θα θέλει να θυμάται.

Όμως ακόμα είμαστε μακριά από αυτό το άγνωστο μέλλον. Σήμερα όλα είναι ακόμα δύσκολα και μας φαίνεται μικρός, στενός ο ορίζοντας εξόδου.

Αυτό που θα συμβεί τους δύο τρεις επόμενους μήνες, είναι ότι οι εμβολιασμένοι θα επιζητήσουν το όφελος από τον εμβολιασμό. Θα ζητήσουν δηλαδή να μπορούν να κινούνται ελεύθερα, ακριβώς επειδή θα θεωρούν ότι έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν.

Η πανδημία όμως θα είναι ακόμα εδώ και προς το παρόν δεν ξέρουμε και αν θα έχουμε πολλά εμβόλια διαθέσιμα. Εκεί είναι που θα πιεστεί περισσότερο η κυβέρνηση. Πώς θα δώσει τις ελευθερίας που θα τη ζητούνται- και δίκαια- όταν τόσος κόσμος θα είναι ακόμα ανεμβολίαστος. Αυτό είναι το σημείο ακριβώς που πρέπει να προσεχθει ώστε να τρέξει ο καιρός και να βγούμε όλοι μαζί από την πανδημία.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr