Από τη στιγμή που εξασφαλίστηκαν μεγάλες ποσότητες και άρχισε η ευρεία διάθεση των εμβολίων κάπου τον Απρίλιο, άρχισε και η συζήτηση για τα προνόμια των εμβολιασμένων ενώ εμπλέχθηκε και η συζήτηση για το ψηφιακό πιστοποιητικό που είχε ατονήσει. Εξ αρχής διαφάνηκε, ότι το μείζον ήταν και είναι, η προώθηση του εμβολιασμού και όχι κάποια δικαιώματα που μπορεί να έχει ο εμβολιασμένος. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, διαγράφηκε και η επίδραση που μπορεί να έχει ένα τέτοιο μέτρο στην αγορά αυτή καθ’ αυτή, αγορά που αναζητά εναγωνίως πελάτες μετά την κατάρρευση των προηγούμενων μηνών.

Το ότι τα προνόμια μπορεί να λειτουργήσουν θετικά ως προς την ταχύτητα και την αύξηση των εμβολιασμών είναι ένα γεγονός. Κι ως προς αυτό δεν θα έπρεπε να υπάρχουν αντιρρήσεις. Δεν παραβιάζονται δικαιώματα και κατακτήσεις των πολιτών αν δοθεί ένα κίνητρο σε κάποιον που έχει εμβολιαστεί. Άλλωστε τα προνόμια δεν μπορεί παρά να είναι ελευθερίες που θα αποκτήσουν οι εμβολιασμένοι σε ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο να διατηρούν το δικαίωμά τους στην Υγεία χωρίς να χάνουν κάτι από τη ζωή τους, όσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο.

Το να μπορούν να βρεθούν σε ένα κλειστό χώρο χωρίς μάσκες ανάμεσα σε άλλους πλήρως εμβολιασμένους, δεν είναι παρά ακριβώς μία ελευθερία που την απέκτησαν και έχει χρονικό ορίζοντα την επίτευξη της γενικής ανοσίας. Σε λίγους μήνες θα είναι αχρείαστη και αυτή η ελευθερία. Τώρα, το ότι ένας εμβολιασμένος ίσως να μην μπορεί να μπει σε έναν τέτοιο χώρο, είναι μία οριακή κατάσταση. Κατά πάσα πιθανότητα, οι εμβολιασμένοι θα βάλουν πίσω τις μάσκες τους αν μάθουν ότι δεν έχουν κάνει όλοι εμβόλια στο χώρο ή και θα αποχωρήσουν.

Στην προκειμένη περίπτωση, το προνόμιο, δεν θα λειτουργήσει αν δεν υπάρχει αποδοχή από την κοινωνία. Κι αυτό είναι και το μείζον.

Παρ’ όλα αυτά, το ότι εισάγονται πιθανώς διακρίσεις μεταξύ πολιτών, είναι ένα ζήτημα. Για  αυτό άλλωστε και δεν προωθείται αυτή η ιδέα σήμερα και αφήνεται για αργότερα όταν  τα εμβόλια θα είναι περισσότερα από τη ζήτηση και θα μπορείς να εμβολιαστείς απλώς με ένα τηλεφώνημα στο εμβολιαστικό κέντρο.

Το σίγουρο όμως από την άλλη πλευρά, είναι ότι και οι εμβολιασμένοι πολίτες δεν θα ανεχτούν επί πολύ καιρό ακόμα, τον περιορισμό των δικών τους δικαιωμάτων, σε πιο ελεύθερη ζωή, από τη στιγμή που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των ειδικών και της κυβέρνησης και εμβολιάστηκαν. Το να έχεις κάνει το εμβόλιο και να περιμένεις επί χρόνια αν θα εμβολιαστούν όσοι το αρνούνται ή το σκέφτονται, για να περπατήσεις στο δρόμο ή να μπεις σε ένα γραφείο χωρίς μάσκα- αλλά και χωρίς να κινδυνεύεις, δεν θα γίνει εύκολα αποδεκτό.

Δικαιώματα έχουν όλες οι πλευρές. 

Ο κόσμος ανάποδα

Υπάρχει μία οριογραμμή στην άρνηση που αν την ξεπεράσεις δεν είναι εύκολο να επιστρέψεις. Αν πειστείς ότι ο κόσμος δεν σε αφορά και ότι έχεις τους δικούς κανόνες και το δικό σου βλέμμα, τότε δύσκολα θα επιστρέψεις κάποια στιγμή στον κόσμο των άλλων. Πίσω δηλαδή από πολλές συνομοσιωλογικές θεωρίες και αρνήσεις του κοινά αποδεκτού, δεν βρίσκεται παρά μία εγκατάλειψη του κόσμου που όλοι οι υπόλοιποι αντιλαμβάνονται ως υπαρκτό και λογικό.

Είναι δύσκολη συζήτηση και δεν γίνεται με ευκολίες, τύπου, «χρειάζεται ενημέρωση και πληροφόρηση» για όποιον πιστεύει το αντίθετο από ό,τι οι άλλοι. Δεν είναι θέμα γνώσης ότι η γη είναι επίπεδο, αλλά θέμα πίστης. Για αυτό και δεν σπάει όσες φωτογραφίες κι δείξεις στους οπαδούς της επίπεδης γης.

Τα σημάδια απομάκρυνσης από τον κοινό δρόμο, έρχονται νωρίς, αλλά είτε δεν είναι αντιληπτά, είτε δεν είναι και πολύ σημαντικά. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν πάνε στο γιατρό επί χρόνια γιατί πιστεύουν ότι θα αρρωστήσουν περισσότερο. Είναι επίσης της μόδας να αντιτίθεσαι σε ό,τι λέει ένα κυρίαρχο σύστημα όπως ονομάζεις τα μέσα ενημέρωσης ή την πολιτική. Για αυτό άλλωστε και σε κάποιους, λίγους ακόμα, υπάρχει και συσχέτιση και με την ακροδεξιά.

Ένα ερώτημα είναι πώς αντιλαμβάνεσαι έναν κόσμο τον οποίο αρνείσαι; Πώς συμβιώνεις καν μαζί του; Αλλά τέτοια ερωτήματα έχουν και άλλες, πιο δύσκολες απαντήσεις. Αν μπορείς να τις βρεις. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr