Κάθε μέρα και μία ανακοίνωση σχεδόν από τον Δήμο Ιωαννιτών με έργα που παρεμβαίνουν στην καθημερινότητα των πολιτών. Διανοίξεις δρόμων, πεζοδρόμια, κοινόχρηστοι χώροι, είναι μέρος αυτών των ανακοινώσεων. 

Τη διαπίστωση ότι η πόλη έχει μείνει πίσω σε υποδομές, την έκανε ο Δήμαρχος Μ. Ελισάφ από τις πρώτες ημέρες της θητείας όταν προφανώς και συσσώρευσε τις εμπειρίες από τις περιοδείες του. Γιατί όλοι οι υποψήφιοι δήμαρχοι όταν αρχίζουν τις περιοδείας, αντιλαμβάνονται ότι στην πόλη λείπουν και δρόμοι και πεζοδρόμια και αποχευτετικά δίκτυα και πολλές ακόμα υποδομές.

Τώρα βέβαια, οι συνεχείς ανακοινώσεις έργων από τον Δήμο εντάσσεται και στην επικοινωνιακή πολιτική του τύπου «παράγουμε έργο», αλλά αυτού του τύπου η επικοινωνία δεν αποδίδει όσα αναμένουν οι σχεδιαστές της. Γιατί για τον πολίτη, είναι αυτονόητο ότι ο Δήμος πρέπει να του φτιάξει τον δρόμο ή να του μαζέψει τα σκουπίδια. Γι’ αυτό και όσες πολιτικές στηρίχτηκαν μόνο στην επικοινωνία, μεσοπρόθεσμα απέτυχαν και οδήγησαν και στην εκλογική αποτυχία. Θυμίζουμε ότι μόνο ο Φίλιππας Φίλιος κατάφερε να εκλεγεί τρεις φορές δήμαρχος κι αυτό γιατί επιτύγχανε την πιο ευρεία πλειοψηφία του λεγόμενου παλιότερα, αλλά με ισχύ και σήμερα «προοδευτικού» μετώπου.

Αλλά, το σχόλιο εδώ δεν θέλει να είναι πολιτικό, όσο κοινωνικό. Αυτό που πρέπει να δει σήμερα ο Δήμος Ιωαννιτών, είναι ότι ο πολίτης αισθάνεται και είναι όλο και περισσότερο απομονωμένος και αδύναμος. Σήμερα η κοινωνία, καλείται να διαχειριστεί μόνη της μεγάλα προβλήματα. Φτώχεια, ανεργία, χαμηλοί μισθοί, αλλά και μοναξιά, αίσθηση ματαίωσης, απόγνωση συχνά. Πράγματα που μεγάλωσαν επιπλέον μέσα στην πανδημία.

Σε μία τέτοια κατάσταση, δεν είναι πια ανακούφιση να φτιάξεις ένα πεζοδρόμιο που ήταν διαλυμένο πέντε και δέκα χρόνια ή να πας άσφαλτο σε ένα δρόμο ξεχασμένο επί 15 χρόνια. Χρειάζεται πια ένα μεγάλο σχέδιο ανάκαμψης των πόλεων που θα περιλαμβάνει την κοινωνική στήριξη, την προστασία του περιβάλλοντος και τη δημόσια ζωή μέσα από τον πολιτισμό, ως πυλώνες μίας αλλαγής για την ζωή των ανθρώπων. Κι αυτά είναι μόνο η βάση για να επανέλθει η ζώσα δύναμη της προσδοκίας. 

Ακόμα έχει σιωπή

Νομίζω ότι ακόμα η σιωπή είναι μεγάλη. Δεν τον ακούς τον οικείο θόρυβο από την πάλαι ποτέ πολύβουη πόλη, από την κανονικότητα ενός βίου στο τρέξιμο και την πίεση, αλλά και την ανθρώπινη συνάφεια και την καθημερινότητα της επαφής. Νομίζω ότι δεν έχει επανέλθει ακόμα ο ήχος της πόλης.

Το πιάνεις ένα Σάββατο πρωί ή και τις καθημερινές. Που είναι πολλά πια τα αυτοκίνητα στους δρόμους, έχει μποτιλιαρίσματα, διπλοπαρκαρισμένα, δουλειές, ανάγκες. Η πόλη μοιάζει πλέον σαν την παλιά της εικόνα. Όμως στην ατμόσφαιρα κυριαρχεί ακόμα ένα κράτημα. Αυτή η σιωπή που τη λέω εγώ.

Άλλωστε ένα κομμάτι της κοινωνικής ζωής λείπει ακόμα. Γιατί δεν είναι ζωή να χαιρετιέσαι από μακριά ή να αναγνωρίζεσαι μόνο μέσα από τις ματιές πάνω από τη μάσκα. Που περνάει ο άλλος και δεν τον χαιρετάς γιατί δεν τον κατάλαβες. Αλλά δεν γίνεται και να κινείσαι με όλους αυτούς τους περιορισμούς. Και κυρίως με όλους αυτούς τους φόβους που έχουν συσσωρευτεί στην πλάτη μας και δεν φεύγουν ούτε με τρία εμβόλια να κάνουμε αύριο το πρωί. Που με την ευκαιρία να τα κάνουμε τα εμβόλια, για να ελευθερωθούμε, για να βγούμε εκεί έξω, να βάλουμε καμιά φωνή, για να σπάσει αυτή η σιωπή του αποκλεισμού και του φόβου. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr