Η προσπάθεια που κάνει ο Δήμος Ιωαννιτών να αυξήσει την προσβασιμότητα σε άτομα με αναπηρίες, είναι διαχρονική. Θυμάμαι προ 15ετίας σχεδόν έναν Γιαννιώτη της ομογένειας που είχε έρθει στην πόλη μετά από δεκαετίες που ήταν μακριά και είχε εντυπωσιαστεί από τις προσβάσεις που είχαν ξεκινήσει τότε στους δρόμους για αμαξίδια. Το πρόβλημα όμως της προσβασιμότητας παραμένει ακόμα και σήμερα. Γιατί αυτό;

Γιατί η προσβασιμότητα είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Και εξατομικευμένη. Αφορά τον κάθε πολίτη ξεχωριστή που έχει μία δυσκολία ή μία αναπηρία και δεν μπορεί να κινηθεί. Και τον αφορά χωριστά, όπως αφορά χωριστά κάθε δικαίωμα, όλου μας. Ζούμε σε μία κοινότητα ισότητας και αυτό ακριβώς είναι το ωραίο στη δημοκρατία μας. Και ισότητα σημαίνει ότι ο καθένας και η καθεμιά έχουμε το σύνολο των δικαιωμάτων. Όλοι μας έχουμε δικαίωμα να περπατάμε στον δρόμο, να επισκεπτόμαστε μία υπηρεσία, να μπαίνουμε στο χώρο δουλειά μας, να διασκεδάζουμε. Η αναπηρία δημιουργεί έναν χώρο ανισότητας, μία μείωση του δικαιώματος και έρχεται η οργανωμένη κοινωνία να απαντήσει με παρεμβάσεις που επιστρέφουν στον πολίτη το δικαίωμα στην πρόσβαση.

Όσο όμως και αν το διατυπώνεις όλο αυτό, εύκολα μέσα σε λίγες λέξεις, άλλο τόσο δύσκολο είναι να το κάνεις πολιτική προσβασιμότητας. Και είναι δύσκολο ακόμα και σήμερα που αναγνωρίζουμε τα δικαιώματα όλων των πολιτών- γιατί παλιότερα δεν τα αναγνωρίζαμε και αφήναμε τους ανθρώπους κλεισμένους στα σπίτια τους και στιγματισμένους από πάνω.

Σήμερα, τα βασικά προβλήματα είναι η εξασφάλιση πόρων και η τεχνολογική καινοτομία. Η τεχνολογία δίνει όλο και πιο σύγχρονες λύσεις, μερικές φορές θαυμαστές. Όμως η χρηματοδότηση δεν επαρκεί πάντα.

Ο αγώνας των δήμων συνεπώς είναι να εξασφαλίζουν τους πόρους για την προσβασιμότητα και να έχουν ανοιχτά αυτιά σε κάθε καινοτομία που μπορεί να μπει σε χρήση στην καθημερινότητα. Όμως το πιο δύσκολο  είναι να κάνουν μία πολιτική επιλογή: Να δουν όλους τους πολίτες ως φορείς των ίδιων δικαιωμάτων. Να φτιάξουν τελικά πόλεις ισότητας και δικαιοσύνης για όλους και όλες. Αυτό είναι το μείζον.

Η λύση για τις αναδυόμενες διαφημίσεις είναι το περιεχόμενο

Ανοίγεις μία σελίδα να διαβάσεις ένα άρθρο και αναδύονται άλλες πέντε έξι: Η γνωστή για τα προσωπικά δεδομένα, δύο τρεις διαφημίσεις με βίντεο ενίοτε, μία πρόσκληση να γραφείς στο newsletter και άλλη μία αν θέλεις να στέλνουν ειδοποιήσεις… Μέχρι να τα σβήσεις όλα, σού 'φυγε η όρεξη να διαβάσεις το άρθρο που λέγαμε- αν είναι κιόλας εκεί γιατί παρακάτω μπορεί να έχει κι άλλο διαφημιστικό ή να σου ζητάει να πατήσεις ένα λινκ για το διαβάσεις στην άλλη σελίδα του ομίλου κλπ.

Ναι, ξέρω, δεν βγαίνει οικονομικά αλλιώς η κατάσταση, αλλά τι νόημα έχει τελικά και το κάλεσμα σε ανάγνωση; Τι νόημα έχει γενικώς η ανάγνωση και το περιεχόμενο όταν κρύβεται τόσο κάτω από όλα τα άλλα…

Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα του Τύπου πια. Από τη μία μεριά χρειάζεται πόρους ώστε να λειτουργεί και να είναι ανεξάρτητο και πόροι υπάρχουν κυρίως στη διαφήμιση.  Από την άλλη χρειάζονται αναγνώστες και ανάγνωση σημαίνει καλά κείμενα, πρωτότυπα, ενημέρωση, έρευνες, άποψη. Κι αυτά πρέπει να είναι άμεσα προσβάσιμα στους αναγνώστες.

Μία λύση είναι να αυξηθούν οι συνδρομητές, όπως παλιά. Να σχετίζεται και ο αναγνώστης με το μέσο ενημέρωσης και να το στηρίζει και όχι να νομίζει ότι όλα είναι δωρεάν και δεν πρέπει να τον απασχολεί η χρηματοδότηση της δημοσιογραφίας. Τίποτα δεν είναι δωρεάν προφανώς…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr