Με μία τεράστια εμπειρία ετών, ερχόμενος σε επαφή με τους ανθρώπους που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και έζησαν τη μαγεία της παραδοσιακής επαφής με τη φύση και το περιβάλλον, με τους παραδοσιακούς κυνηγούς και ψαράδες, ο Ηλίας Προβόπουλος συνεχίζει να τους αναζητά στα μονοπάτια της ελληνικής υπαίθρου. 
Με πολυετή καριέρα στη δημοσιογραφία, έστρεψε το ενδιαφέρον του την τελευταία δεκαετία στο φυσικό περιβάλλον και στις δραστηριότητες όπως το κυνήγι και το ψάρεμα, αναζητώντας όμως τη χαμένη μαγεία των παραδοσιακών μορφών.
Αρθρογραφώντας στο Έθνος Κυνήγι, ο Ηλίας Προβόπουλος έχει κάθε λόγο να εκφράζει την άποψή του για την κυνηγετική και αλιευτική δραστηριότητα της χώρας, σε σχέση κυρίως με τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στον τρόπο άσκησής τους. 
Σε μία από τις εξορμήσεις του στην ελληνική επαρχία, τον συναντήσαμε το Σάββατο στο κέντρο της πόλης και είχαμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε μαζί του για τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια, για το εάν υπάρχει σήμερα παραδοσιακό κυνήγι και εάν πρέπει να συζητηθούν μεγάλες αλλαγές που θα το κάνουν και πιο ελκυστικό, αλλά και περισσότερο κοντά στο νόημα του όρου "παράδοση".
«Παραδοσιακοί κυνηγοί θεωρώ, πως είναι αυτοί που πηγαίνουν με το σκύλο τους στο δάσος ή στο βουνό, έχοντας για παράδειγμα ένα φυσίγγι για το λαγό που θα βρεθεί μπροστά τους, εάν βρεθεί. Παράδοση είναι το ομαδικό κυνήγι των κουναβιών ή οι ομαδικοί τρόποι ψαρέματος στα ποτάμια, για λίγες μόνο ώρες, και όχι για ημέρες. Οι άνθρωποι είχαν συναίσθηση του αριθμού που δικαιούνται, αλλά και των λόγων για τους οποίους έπρεπε να είναι προσεκτικοί, διαφυλάσσοντας την αειφορία των θηραμάτων. Παράδοση θεωρώ πως ήταν οι συζητήσεις στο καφενείο, που οι κυνηγοί έλεγαν, ότι πρέπει να μαζέψουν τα σκυλιά, γιατί γέννησαν οι λαγοί. Υπήρχε μία διαφορετική αντίληψη και αυτή η μαγιά τείνει να εξαφανιστεί αν και συναντώ ακόμη τέτοιους ανθρώπους στην ύπαιθρο, αλλά είναι λίγοι», τόνισε ο κ. Προβόπουλος.

Αιρετικές αποφάσεις
Μιλώντας για το σήμερα στο κυνήγι, υποστήριξε, ότι και η Πολιτεία και οι οργανώσεις έχουν κολλήσει στο θέμα της Ρυθμιστικής και δεν προχωρούν σε αιρετικές αποφάσεις, όπως θα ήταν η επανεξέταση των απαγορεύσεων θήρας για την αλεπού, το κουνάβι ή ακόμη και για το ζαρκάδι, οι πληθυσμοί του οποίου έχουν αυξηθεί δραματικά.
«Να ξαναδούμε τι είναι άγριο, ποιος είναι ο χώρος του, ποια η πίεση που μπορεί να ασκεί σε μία περιοχή και πως αντιμετωπίζεται, να δούμε τι είναι ωφέλιμο και τι είναι επιβλαβές. Θεωρώ, ότι έχει χαθεί η ισορροπία στη φύση και όσο δεν αποφασίζουμε να συζητήσουμε αυτά τα θέματα, τόσο πιο δύσκολο θα γίνει στο τέλος να τα αντιμετωπίσουμε».
Καταλήγοντας ο κ. Προβόπουλος, δήλωσε υπέρμαχος της άποψης, ότι πρέπει να αλλάξει ο τρόπος έκδοσης των αδειών θήρας.
«Προφανώς πρέπει να υπάρχει και ένα θεωρητικό και ένα πρακτικό σκέλος. Ένα όπλο δεν κάνει τον κυνηγό από μόνο του. Τον κάνει όμως η γνώση της θηραματοπονίας, και τα μαθήματα κοινωνικής συμπεριφοράς. Είναι δύσκολο πάντως να φτάσουμε εκεί, γιατί τα ζητήματα αυτά τα χειρίζονται τεχνοκράτες, που έχουν μία διαφορετική, αλλά κατά την άποψή μου, τελείως λανθασμένη, άποψη», κατέληξε.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ