Στην καθημερινή μου ζωή, ζω ανάμεσα από δυο θάλασσες και βλέπω όμορφα βουνά, ποτάμια, λίμνες.., σε μια χώρα που εξακολουθεί να ανθίζει και να μοσχοβολά. 

Τα ερεθίσματα που δέχομαι με κρατούν στην παράδοση, με διδάσκουν αγάπες. Με συνδέουν με τον τόπο μας, την Ιστορία του, την Ιστορία μας. 

Αγαπώ τον τόπο μου, τον τόπο μας, τους συνανθρώπους μου, τους συνανθρώπους μας και όλα όσα μπορώ να βλέπω, να αισθάνομαι.

Σ' αυτόν τον τόπο μου, τον τόπο μας, δεν μου αρέσει να με βανδαλίζουν, για χρόνια. Με στενοχωρούν όσοι για διάφορες αιτίες, εργασιακές, πολιτικές, κοινωνικές…, βανδαλίζουν, τον συνάνθρωπό μου, τον κάθε άνθρωπο, το κάθε τι. 

"Κάποιοι", "κάποια μέσα", φιλοτεχνούν για τους άλλους εικόνες αμόρφωτων, τεμπέληδων, ανίκανων… ,με  απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς! 

Οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες είναι "Εχθρός" τον οποίον χτυπούν αλύπητα γιατί, απλά σκέφτεται!   

Αν αναγκαστούν να ζητήσουν συγνώμη τις πιο πολλές φορές, αν και λένε ότι είναι ειλικρινείς, στέκονται μπροστά, σε ό,τι νομίζουν θύμα τους, μπροστά στον, κατά την φαντασία τους, νεκρό, όρθιοι σαν να είχε προηγηθεί πάλη!

"Κάποιοι" ξεχνούν βιβλιοθήκες, πανεπιστήμια, σχολές,… όπως και εμείς ξεχνάμε πως ό,τι φαντάζει στα μάτια μας παράλογο ή παρανοϊκό συναποτελεί κομμάτι του είναι μας.  

Τα συγγνώμη με μικρά γράμματα, με τρία καλυμμένα λόγια… χωρίς πραγματική, έμπρακτη απόδειξη, απλά δείχνει την υπεροψία της φαινομενικής κυριαρχίας "κάποιων"! 

Μας θεωρούν όλους, θεατές των επιχορηγούμενων δελτίων ειδήσεων;

Είμαστε;

Θεωρούν πως όλοι μας πιστεύουμε, την μιντιακή ομοφωνία; 

Πιστεύουμε; 

Γιώργος Μακρίδης