Διαφαίνονται ήδη οι δύο βασικές τακτικές στην Ευρώπη για τη διαχείριση της πανδημίας. Η πρώτη είναι ο μαζικός εμβολιασμός και η δεύτερη το πιστοποιητικό που θα επιτρέπει πιο γρήγορες και ελεύθερες μετακινήσεις. Είναι φανερό ότι στις προτεραιότητες δεν βρίσκονται η ενίσχυση των υποδομών και των πολιτικών δημόσιας υγείας, ούτε η πρόληψη με τη στήριξη μέτρων για την εργασία ή την εκπαίδευση. 

Δεν είναι παράλογο που όλοι έχουν πέσει πάνω στα εμβόλια. Είναι ο πιο γρήγορος και εύκολος τρόπος για την αναχαίτιση της πανδημίας μέσα σε χρόνο που να επιτρέπει αισιοδοξία για έξοδο από την πανδημία. Η αύξηση των εμβολιασμών μέσα στο καλοκαίρι μπορεί να μετατραπεί σε πυλώνα αισιοδοξίας για την επιστροφή στην κανονικότητα και ανάδειξη της ΕΕ σε παγκόσμιο παίχτη της επόμενης ημέρας. Η μάχη των εμβολίων κρύβει πίσω της και έναν γεωπολιτικό πόλεμο ισχύος, στον οποίο δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος αφού επηρεάζει τις οικονομίες και τα κράτη σε βαθμό θα έλεγε κάποιος, ασφυκτικό.

Γίνεται όλο και πιο έντονα φανερό ότι την επόμενη ημέρα, θα προκύψουν νέα θέματα ανισοτήτων μεταξύ κρατών αλλά και παγκόσμιων δυνάμεων και καμία πλευρά δεν θα ήθελε να βρεθεί σε δυσμενή θέση.

Ακόμα όμως και μικρότερες χώρες όπως η Ελλάδα που εξαρτώνται από το κλίμα της ευρύτερης διεθνούς οικονομίας, όπως στην περίπτωση του τουρισμού, δεν μπορούν να περιμένουν ή να μείνουν αμέτοχες του ανταγωνισμού. Για αυτό ίσως και η μία κάποια αγωνία που εκφράζει η ελληνική κυβέρνηση για την προώθηση των πολιτικών ανοίγματος της τουριστικής αγοράς. Αυτό το καλοκαίρι παίζεται και ένα στοίχημα για την πορεία της οικονομίας μας.

Θα μπορούσε όμως ακόμα και σε αυτήν την κρίσιμη μεταβατική φάση, η ευρωπαϊκή πολιτική να δει καλύτερα την ανάγκη ενίσχυσης των δημοσίων νοσοκομείων των κρατών που αποδείχτηκε ότι σήκωσαν και το μεγάλο βάρος της αντιμετώπισης της πανδημίας ή την ενίσχυση των ερευνών για νέα φάρμακα που θα μειώσουν κι άλλο τις επιδράσεις του ιού στον ανθρώπινο οργανισμό. 

Είμαστε πίσω σε βασικές πολιτικές δημόσιας Υγείας και σε αυτό ίσως να το βρούμε μπροστά μας ξανά στο μέλλον, όταν θα έχει περάσει η μεγάλη μπόρα.

Η βία της εξουσίας παραμένει κανόνας

Επειδή δεν είναι για όλους και όλες αυτονόητο ας το σημειώσουμε ξανά: Κάθε άνθρωπος που υφίσταται τη βία της εξουσίας (βασανιστήρια, επιθέσεις, απαγωγές, εκβιασμούς κλπ) πρέπει να προστατεύεται και να του παρέχεται κάθε είδους άσυλο. Για όλα τα άλλα νομικά ζητήματα υπάρχει το εθνικό και διεθνές Δίκαιο στο οποίο κάθε εξουσία,- όπως και κάθε πολίτης- μπορεί να καταφύγει αν νομίζει ότι υπάρχει μία παρανομία… 

Ένα ενδιαφέρον ερώτημα, πάντως, είναι γιατί οι σύγχρονες εξουσίες πολλές φορές αισθάνονται την ανάγκη να παρακάμψουν τη Δικαιοσύνη, παρά το γεγονός ότι έχει επιτευχθεί το "τέλος της ιστορίας". Γιατί υπάρχει ακόμα τόση θεσμική και κρατική βία, παρά το γεγονός ότι «κέρδισε» μετά το 1989 η φιλελεύθερη δημοκρατία.

Και δεν είναι εξαιρέσεις οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η άγρια καταστολή, αντίθετα μοιάζουν πολύ γενικευμένες σε πλανητικό επίπεδο. Κι ούτε καν επικεντρώνονται σε μερικά τρανταχτά παραδείγματα όπως το Γκουαντάναμο ή η δίωξη στον Τζούλιαν Ασάνζ. Αντίθετα, υπάρχει η αίσθηση ότι δεν μπορείς να τα βάλεις με κράτη και εξουσίες, αν είσαι μόνος και υπερασπίζεσαι το δικαίωμα στην αντίθεση, τη διαφωνία, την έκφραση ή την ισότητα.

Το δύσκολο στις μέρες μας είναι να πείσεις ότι ο δρόμος της μη βίας, του διαλόγου και της ειρήνευσης είναι πιο δόκιμος από κάθε πολιτική ισχύος. Η μη βία θεωρείται ακόμα και από την κοινή γνώμη ως μία «αδύναμη» πρόταση. Κι αυτό είναι πολύ διδακτικό για τον κόσμο που ζούμε. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr