Αισιόδοξη είναι η πρωτοβουλία του Δήμου Ιωαννιτών για την προστασία και ανάδειξη του πάρκου στο Άλσος. Όχι μόνο γιατί καταγράφεται έστω η πρόθεση και κάποιες κινήσεις για ανάδειξη του χώρου, αλλά γιατί ανανεώνεται το ενδιαφέρον για τους δημοσίους χώρους της πόλης. Ας μην ξεχνάμε ότι μόλις πριν από μία δεκαετία οι δημόσιοι χώροι θεωρούνταν ευκαιρία για νέες υποδομές από πάρκινγκ ως κτίρια και επιχειρήσεις. 

Όχι ότι δεν χρειάζεται η πόλη υποδομές, αλλά κάποτε πρέπει να φτιάξει  και ένα σχέδιο για το πράσινο, το περιβάλλον, την αναψυχή των κατοίκων που έχουν καταλήξει ακόμα και στα Γιάννενα, να ζουν εγκλωβισμένοι στα διαμερίσματα και τα αυτοκίνητά τους.

Η πλειοψηφία των δημόσιων χώρων της πόλης είναι «κενοί» χώροι. Η πλατεία Χατζή, το Πάρκο Πυρσινέλλα, ένα μεγάλο μέρος του παραλίμνιου χώρου, ακόμα και η κεντρική πλατεία. Σε άλλες συνοικίες δε, δεν υπάρχουν σχεδόν ούτε καν τέτοιοι χώροι. Και έχουμε καταλήξει να ευχόμαστε κιόλας να παραμείνουν «κενοί» με το φόβο μην δούμε τίποτα νέες επεμβάσεις και χτισίματα υπέρ της «νέες επιχειρηματικότητας» και των «νέων θέσεων εργασίας». Πόσες και πόσες κατασκευές δεν διαφημίστηκαν ως το νέο αναπτυξιακό μέλλον της περιοχής, αλλά σήμερα υπολείπονται πολύ από τους αρχικούς εκείνους στόχους;

Ένα βασικό πρόβλημα που έχουν τα πάρκα της πόλης, είναι ότι δεν είναι πάρκα. Το πράσινο είναι πολύ φτωχό. Μια πόλη που είναι χτισμένη μέσα στο φυσικό περιβάλλον και δεν έχει έναν βοτανικό κήπο ή ένα πάρκο που να φιλοξενεί τις δεκάδες είδη της φυσικής χλωρίδας του τόπου. Νομίζει κάποιος ότι μόνο πεύκα ευδοκιμούν σε αυτόν τον τόπο. 

Και ένα ακόμα χαρακτηριστικό είναι ότι στα άλση και τα πάρκα της πόλης, δεν ηρεμεί ο άνθρωπος, δεν παίρνει μία ανάσα. Είτε γύρω του όλα είναι χαλασμένα, χωρίς φροντίδα είτε είναι αποτέλεσμα της τύχης. Και από παντού σαν να τον απειλεί η πόλη με παρκαρισμένα όπου να ΄ναι αυτοκίνητα, με τσιμεντώσεις, με διάφορα κτίρια αλλοτινών χρήσεων. Ένα αστικό περιβάλλον φτιαγμένο λες σαν να επιτίθεται στον άνθρωπο.

Βέβαια τα Γιάννενα είναι τυχερά σε πολλά σημεία και δεν έχουν εκείνη την μιζέρια και τις καταστροφές άλλων πόλεων και σε αρκετές περιπτώσεις η φύση από μόνη της σε αποζημιώνει. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν μείνει και πολύ πίσω. Ας επιβραβεύσουμε συνεπώς τις πρωτοβουλίες υπέρ των πάρκων, με το καμπανάκι όμως να ηχεί για τις καθυστερήσεις και τις ανακολουθίες στο αναπτυξιακό μοντέλο της πόλης τις τελευταίες δεκαετίες. 

Δεν θα μπερδευτούμε στο τι θέλουμε

Υπάρχει στον αέρα μία αίσθηση φυγής προς τα εμπρός. Σαν να θέλουμε να τελειώνουμε με την πανδημία και να πάμε παρακάτω. Λογικό. Όλο το χρόνο, αυτό το παρακάτω σκεφτόμαστε, την επόμενη μέρα. Κι αν δεν είχαμε προσδοκίες και όνειρα, θα είχαμε κολλήσει στον σκοτεινό χειμώνα της καραντίνας και της απόγνωσης.

Τώρα ακούς πολύ κόσμο που θέλει να βγει έξω, να κάνει ταξίδια, να δει κόσμο. Είπαμε λογικό. Αν και στην πράξη, δεν τους βλέπουμε κι όλους αυτούς να παίρνουν και τέτοιες πρωτοβουλίες. Κάποιοι πήγαν ίσως το σαββατοκύριακο στη θάλασσα, και κάμποσοι βγήκαν για καφέ. Η κίνηση όμως δεν είναι τόσο μεγάλη όσο αναμενόταν.

Φαίνεται ότι υπάρχει παράλληλα και ένα κράτημα. Μια δυσπιστία. Θέλουμε τη φυγή, κρατιόμαστε και πίσω. Είναι ένα φαινόμενο στασιμότητας που ήδη το μελετάνε διεθνώς. Δεν είμαστε μόνοι μας, πολλοί σαν εμάς σε όλον τον κόσμο, δεν ξέρουν πώς να χειριστούν την επόμενη ημέρα. Ας ελπίσουμε όμως ότι όταν έρθει όντως, θα το καταλάβουμε και δεν θα μπερδευτούμε στο τι θέλουμε. Θέλουμε να τελειώσει όλο αυτό που ζούμε. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr