Αν αναζητήσεις κάποιος έναν τεχνικό για κάποια μικροδουλειά στο σπίτι ή το κατάστημά του, θα δυσκολευτεί. Δεν τους βρίσκει πάντα στα τηλέφωνα, δεν κλείνει άμεσα ραντεβού, αναβάλλεται η επίσκεψη. Είναι μία κατάσταση που τη γνωρίζουμε από παλιά και πάντα μας κάνει να αναρωτιόμαστε: Μα καλά με τόση κρίση, δεν υπάρχει ανάγκη για δουλειά; Δεν θα έπρεπε ο κόσμος αυτός των τεχνικών επαγγελμάτων να κυνηγάει τη δουλειά; 

Η απάντηση δεν είναι τόσο προφανής όσο νομίζουμε. Και σε αυτόν τον κλάδο, υπάρχουν οι λιγότερο επαγγελματίες και οι κανονικοί επαγγελματίες. Απόδειξη ότι με τα χρόνια μπορούμε να έχουμε σχέσεις εμπιστοσύνης με τεχνίτες που θα βοηθήσουν όταν παραστεί ανάγκη και θα μας συμβουλεύσουν και θα είναι εντάξει και στις οικονομικές απαιτήσεις τους.

Αυτό που ίσως να μην φαίνεται, είναι ότι δεν υπάρχουν και τόσοι τεχνίτες όσοι νομίζουμε. Δεν επαρκούν δηλαδή οι υδραυλικοί, οι ηλεκτρολόγοι, οι μηχανικοί αυτοκινήτων, οι ψυκτικοί. 

Η μεγάλη οικονομική κρίση μάλιστα ώθησε τους παλιότερους να βγουν από τη δουλειά και να πάρουν σύνταξη αφήνοντας κενό πίσω τους.

Επίσης έχουν εξελιχτεί τα συστήματα και η τεχνολογία και δεν αρκεί πια ένας τεχνικός να έχει μερικές γνώσεις, αφού προκύπτουν πολύπλοκα προβλήματα και είναι αναγκαία και η αξιοποίηση σύγχρονων τεχνολογιών.

Αυτό που είναι ακόμα πιο δύσκολο είναι να συνδέσουμε την επαγγελματική εκπαίδευση με την αγορά, παρά το ότι είναι κάτι που όλοι εύχονται και υποτίθενται επιδιώκουν. Η τεχνική εκπαίδευση όμως απαιτεί πόρους, εγκαταστάσεις, εκπαιδευτές και χρόνο, αν θέλεις να βγάλεις σύγχρονους επαγγελματίες. Κάτι που σημαίνει ότι το κράτος πρέπει να επενδύσει σε αυτό το κομμάτι της εκπαίδευσης και όχι απλώς να παίζει κάτι σαν τον «τροχονόμο» για τα νέα παιδιά που δεν θέλουν να οδηγηθούν προς τις πανελλήνιες. Η καλή τεχνική εκπαίδευση απαιτεί σοβαρές επενδύσεις από το κράτος. Κι αυτό δεν γίνεται διαχρονικά. 

Κρατάνε χρόνια τα καλά τραγούδια

Ο Σταμάτης Κραουνάκης- όπως και η Λίνα Νικολακοπούλου-, άλλαξαν με τα τραγούδια τους τον τρόπο που ακούμε ελληνική μουσική τα τελευταία 30 – 40 χρόνια. Ήταν και είναι μία τομή θα την έλεγα στον σύγχρονο, αστικό μας πολιτισμό στο κομμάτι που αφορά το τραγούδι. Αυτό ισχύει ακόμα κι αν δεν σου αρέσουν τα τραγούδια τους ή δεν ακούς ελληνική μουσική. 

Η επιδραστικότητα πάντως του μουσικού κόσμου του Κραουνάκη φάνηκε μόλις την Τετάρτη ξανά, όταν τον «ανακάλυψαν» αρκετοί τηλεθεατές στο Μουσικό Κουτί, στην ΕΡΤ. Και λέμε τον ανακάλυψαν γιατί ίσως να γνώριζαν μόνο την πολιτική έκφραση του δημιουργού τα τελευταία χρόνια.

Γι' αυτό τη χρειαζόμαστε την ΕΡΤ, όμως, και τις καλές εκπομπές. Για να μας προτείνουν ή να μας ξανα-προτείνουν σημαντικούς ανθρώπους που έχουν κάτι να μας πουν με το έργο τους.

Και τώρα που το σκέφτομαι, ο κόσμος των τραγουδιών καλλιτεχνών όπως ο Κραουνάκης και η Νικολακοπούλου, ίσως να ήταν η τελευταία μεγάλη, πλειοψηφική, δημιουργική παρέμβαση στο τραγούδι μετά το '80 που έβλεπε το όλον, που συνομιλούσε με τους πολλούς και τις πολλές εκεί έξω και ήθελε να βάλει στα χείλη τους λίγα λόγια και μερικές νότες για να βγάλουν τη μέρα τους. 

Το ότι συνεχίζουν να το κάνουν, είναι παρήγορο…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr