Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι δεν χρειάζεται όλη αυτή η κατάσταση που βιώνουμε και όλες αυτές οι απαγορεύσεις ένα χρόνια τώρα, για την απώλεια 10 χιλιάδων ανθρώπων από έναν ιό, αφού οι άνθρωποι πεθαίνουν πάντα και δεν είναι και κάποιο πρωτότυπο μέγεθος στις στατιστικές των νεκρών διαχρονικά. 

Μοιάζει να έχει μία λογκή, αλλά δεν έχει καμία. Οι άνθρωποι όντως στην Ελλάδα πεθαίνουν από τροχαία εγκλήματα, πεθαίνουν από καρκίνους που οφείλονται σε ανθρώπινες δραστηριότητες, από εργατικά δυστυχήματα, από το τσιγάρο. 

Στατιστικά όντως τις δύο τελευταίες δεκαετίες, συμβαίνουν αυτά. Και εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο σε όλον τον κόσμο.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι φταίει ο καπιταλισμός.. Οπότε προς τι τα μέτρα και οι περιορισμοί; Και στον πόλεμο πέθανε κόσμος. Μπορούμε να κάτσουμε ακίνητοι, και να λέμε "φέρτε φάρμακα για τον κόσμο" "μην κρύβετε την αλήθεια" και να πίνουμε ελεύθεροι τον καφέ μας, χωρίς μάσκες, χωρίς αντισηπτικά, χωρίς εμβόλια. Μπορεί…

Ποια όμως είναι η κρίσιμη διαφορά; Ότι καμία ζωή δεν είναι μόνο στατιστική και αριθμός. Κανένας θάνατος δεν είναι αναμενόμενος. Καμία απώλεια δεν είναι αποδεκτή. Ήρθε η πανδημία, θα την αντιμετωπίσουμε. Και προφανώς όλοι ξέρουμε τι κόστος έχει αυτή η αντιμετώπιση, αυτή η πολιτική των μέτρων και των απαγορεύσεων. Και ναι, τα μέτρα και οι καραντίνες δημιουργούν νέες ανισότητες, νέα φτώχεια. Όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να πολεμάμε έστω για να σώσουμε μία ζωή. Γιατί για αυτή τη ζωή, τη μοναδική, είμαστε όλοι μας εδώ. Και αξίζει να πολεμάς για τη ζωή. Τώρα που δείχνει ότι υπάρχουν κι άλλες εναλλακτικές στην αντιμετώπιση, τώρα που έρχονται φάρμακα και αυξάνει ο εμβολιασμός, τώρα που καταλάβαμε ότι χρειαζόμαστε το δημόσιο σύστημα υγείας, ας μη ξεχάσουμε αυτό που μάθαμε, την αξία της ζωής. 

Έχουμε ένα «δικό μας» σχέδιο;

Το γεγονός ότι ένα έργο 400 εκατ. ευρώ όπως η επέκταση της Ιόνιας στην Κακαβιά, δεν βρίσκει χρηματοδοτικό πόρο, αφήνει ένα μεγάλο αναπτυξιακό κενό στην Ήπειρο και δημιουργεί περιφερειακές ανισότητες στη χώρα. Τα άλλα έργα που έχουν ενταχθεί στο Ταμείο Ανάκαμψης δεν αναπληρώνουν το κενό. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά.

Η Πολιτεία οφείλει να παρουσιάσει καθαρά τις προτεραιότητές της για την Ήπειρο, ενώ έχει περάσει σχεδόν μια διετία με τη νέα κυβέρνηση, και οι τοπικές αρχές να συγκροτήσουν μία ρεαλιστική, αλλά διεκδικητική ατζέντα, γιατί το τρένο των μεγάλων έργων και υποδομών απομακρύνεται.

Από την άλλη, κατανοώ ότι ο καιρός των κεντρικών σχεδιασμών που όλα τα έκανε το κράτος και μοίραζε αναλογικά πόρους, πέρασε. Άλλωστε δεν υπάρχουν γενικώς κρατικά ταμεία, αλλά συγκεκριμένα προγράμματα στα οποία πρέπει να συμμετέχουμε για να πιάσουμε συγκεκριμένους στόχους.

Αναρωτιέμαι συνεπώς αν θα μπορούσαμε να οικοδομήσουμε μία τοπική ατζέντα με αιτήματα και διεκδικήσεις χωρίς να καταφεύγουμε στη μοιρολατρία ότι μας «ξέχασε η Αθήνα». Δεν έχουμε δικούς πόρους προφανώς, αλλά έχουμε ένα «δικό μας» σχέδιο;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr