Είναι θολό το τοπίο ή εμείς δεν μπορούμε να δούμε τον ορίζοντα; Και τα δύο ισχύουν. Αυτό που πρέπει να αποδεχτούμε είναι ότι διανύουμε μία περίοδο που δεν πρόκειται να μας δώσει σημάδια για το μέλλον, που δεν θα ξεκαθαρίσει τι θα γίνει. Είναι μία μεταβατική περίοδος, στο μεταίχμιο της αλλαγής όσων γνωρίζουμε ένα χρόνο τώρα. Υπό κάποια έννοια, είναι και αυτό μία πρόοδος γιατί μέχρι σήμερα δεν γνωρίζαμε καν αν θα βγούμε και πώς, από το τούνελ της πανδημίας, ενώ τώρα υπάρχει μία κάποια διέξοδος.

Τα καλά νέα που ακούγονται από το μέτωπο της αποτελεσματικότητας των εμβολίων, δείχνουν έναν δρόμο. Κι αυτό είναι από μόνο του θετικό. Θα πρέπει πια να θεωρείται ως δεδομένο ότι η πανδημία μπορεί να νικηθεί, ότι υπάρχει τρόπος να προστατεύσουμε την υγείας μας. Κι αυτό πέρα από μία κατάκτηση, είναι και μία βάση για να προχωρήσουμε. Γιατί αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο χρόνο είναι ότι δεν προχωράμε. Και είναι ακόμα μεγαλύτερο το πρόβλημα αν αναλογιστούμε ότι είχαμε συνδυάσει την πραγματικότητα με τν πρόοδο και την ανάπτυξη. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι σημαίνει υποχώρηση του ΑΕΠ, αρνητικό πρόσημο στην ανάπτυξη, μέχρι που είδαμε το βαρύ πλήγμα από την οικονομική κρίση. Κι εκεί που αρχίσαμε να μετράμε πάλι με θετικό αύξοντα, η πανδημία μας πισωγύρισε και μας έδειξε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Κι αυτό είναι τελικά το θολό τοπίο. Η αμφιβολία που έχει ενσκήψει ότι τα πράγματα δεν πάνε προς τα εμπρός αυτονόητα, ότι ανά πάσα στιγμή κάτι μπορεί να γίνει και να ανατρέψει τα σχέδιά μας. Ζούμε σε μία περίοδο αμφιβολιών και διακινδύνευσης, με τη βάση, τα αυτονόητα να έχουν υποχωρήσει. 

Είναι άγνωστο πώς θα επηρεάσει τη μετά- κορωνοϊό ζωή μας, αυτή η κατάσταση αμφιβολίας, σίγουρα δεν θα την αφήσει όμως ανεπηρέαστη.

Το κρίσιμο όμως πέρα από την Υγεία, είναι να μπορέσουμε τώρα να σπάσουμε το τείχος του θέσφατου, του μοναδικού και χωρίς εναλλακτική, καθρέφτη που έχουμε μπροστά μας και μας παρουσιάζεται ότι η μόνη δυνατότητα επιλογής. Αυτός ο κόσμος που πάνω από μία δεκαετία τώρα μας απογοητεύει και μας οδηγεί στην απόγνωση ενίοτε, δεν μπορεί να είναι η μόνη δίοδός μας προς την ευημερία και την καλή ζωή. Έχει απόλυτη σημασία στις μέρες να αξιολογήσουμε εκ βάθρων τους δρόμους που είναι στη διάθεσή μας για να διαβούμε…

Η πίκρα στο στόμα και τη σκέψη

Η μεγαλύτερη δυσκολία που έχουμε σήμερα είναι να αποδεχτούμε τον άλλο. Πρόκειται για μία παθογένεια του ατομισμού, αυτή η εσώκλειστη αντίληψη για τον κόσμο γύρω μας που τα βλέπει όλα μόνο μέσα από το εγωιστικό μας μάτι και τίποτα πέρα από αυτό. Και περίοδοι μεγάλης αναταραχής όπως η σημερινή που είναι και έντονη περίοδος ανησυχίας για την ύπαρξη, τα κάνει όλα ακόμα πιο δύσκολα. Ποιος άλλος τώρα; Εγώ.

Μέσα όμως σε αυτήν την κατάσταση του εγκλεισμού που ζούμε ως άτομα, εγκλεισμός ψυχικός και νοητικός κυρίως, γιατί υπήρχε και πριν από το «μένουμε σπίτι» που ήρθε και έδεσε το έξω με το μέσα μας, αυτό που τελικά ζούμε είναι αυτή διόγκωση του φόβου και σε ένα βαθμό και τη δυσαρέσκεια για ό,τι και όποιον είναι έξω από εμάς.

Αυτό που περιγράφουμε πια ως «τοξικό» είναι αυτή η πίκρα που έχει στο στόμα και τη σκέψη του εκείνος που αναγκάζεται να συνομιλήσει ή να συνυπάρξει με τον άλλο. Ακόμα και αυτό το συνεχές φλερτ κάποιων με την άρνηση, δεν είναι η έκφραση ενός «όχι», μίας αντίστασης, αλλά η εκδήλωση της αντίθεσης, της απόστασης που θέλουμε να έχουμε από άλλους, η αδυναμία της συνύπαρξης. Είναι μία πίκρα που δεν θα φύγει εύκολα και μετά τον ιό.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr