Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απελευθέρωση των μετακινήσεων και η αποδέσμευση της αγοράς από τα ραντεβού, μαζί με την κατάργηση των sms από την Παρασκευή, είναι μία ουσιαστική αλλά και συμβολική αλλαγή στη ζωή μας. Ζούμε από τον Νοέμβριο σε έναν μοτίβο, ένα πλαίσιο περιορισμών που έχει πλήξει τον τρόπο ζωής μας, που έχει μετατραπεί σε μία μη φυσική συνθήκη ζωής.

Παρά τα όσα λέγονται, δεν επρόκειτο για μία επιβολή εκ των άνω της εξουσίας, ούτε μία απειλή των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων. Η πλειονότητα των πολιτών αποδέχτηκε από πέρυσι τον Μάρτιο τα μέτρα και τις απαγορεύσεις, είτε γιατί κατανοούσε την ανάγκη τους, είτε γιατί δεν είχε εναλλακτικές επιλογές να προτείνει.

Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν υπήρξε και πλήγμα στη δημοκρατία μας και στην ελεύθερη έκφραση. Υπήρξε, όμως δεν ξέφυγε του πλαισίου μέσα στο οποίο γίνεται αποδεκτή η σχέση εμπιστοσύνης πολίτη- κράτους. Δεν είμαστε μόνο άτομα που φέρουν ατομικά δικαιώματα, είμαστε και πολίτες με συλλογικά δικαιώματα και υποχρεώσεις και επιλέγη το υπέρτερο συμφέρον όλων που είναι η υπεράσπιση της ζωής. 

Αυτό που δεν πρέπει να ξεχάσουμε είναι ότι έπρεπε και πρέπει να προστατευτεί η ζωή.

Αυτό που άλλαξε όμως τον τελευταίο καιρό, είναι η αλλαγή της συνθήκης. Από τη μία, ήταν και είναι η κούραση. Πόσο πια να ζεις με μέτρα και περιορισμούς. Κι από την άλλη, η ανακάλυψη των νέων δυνατοτήτων. Τα εμβόλια, τα αυτοδιαγνωστικά τεστ, ο μεγαλύτερος αριθμός ελέγχων, η αύξηση των δυνατοτήτων των νοσοκομείων έστω κι αν έπρεπε να είχε γίνει νωρίτερα και περισσότερη, είναι βήματα που το τελευταίο δίμηνο μας επέτρεψαν να σκεφτούμε αλλιώς. Και φαίνεται ότι προς τα εκεί έπρεπε να κατευθυνθούν εξ αρχής τα κράτη και να μην περιορίζονται στη διαχείριση μιας καραντίνας ως τη βέλτιστη λύση.

Βγαίνουμε συνεπώς εκεί έξω κι αυτό από μόνο του φέρνει αισιοδοξία. Θα βρούμε όμως μία οικονομία σε κρίση και μία κοινωνία που ακόμα δεν μπορεί να επουλώσει τις πληγές της. Τώρα, αρχίζουν- πάλι- τα δύσκολα. 

Η υπεύθυνη στάση δεν είναι μόνο με απαγορεύσεις

Ένας λόγος που δεν έβγαινα και πολύ στην πόλη όλον αυτόν τον καιρό, πέραν των βασικών αναγκών, είναι ότι δεν μου άρεσαν οι περιορισμοί. Πώς να πας στην αγορά με όλα αυτά τα μέτρα; Όχι ότι διαφωνούσα με τα μέτρα, αλλά όχι ότι και τα ανεχόμουν και εύκολα. Οπότε δεν έβγαινα και βόλτες. Και η μάσκα είναι κουραστική, ειδικά όταν φοράς διπλή τις περισσότερες ώρες όπως εγώ. 

Όσο κι αν προσπαθούμε να εξωραΐσουμε συνεπώς την εικόνα με τα click away κλπ, το πρόβλημα της αγοράς και της οικονομίας ήταν ότι δεν μπορεί να κινηθεί τίποτα ουσιαστικά με τόσους περιορισμούς.

Από την άλλη πλευρά, μάθαμε και κάτι ακόμα. Μάθαμε ότι η πιστή τήρηση των μέτρων δεν προστατεύει μόνο εμάς σε ένα μεγάλο βαθμό, αλλά και τους άλλους κι έτσι περιορίζει τη διασπορά. Για αυτό και δεν ανεχόμουν εύκολα, προσωπικά, τον καταστηματάρχη που είχε τη μάσκα κάτω από τη μύτη ενώ απαιτούσε από μένα να τη φοράω κανονικά. Ή αυτόν που έφτιαχνε τον καφέ στο take away. Έκοψα πολλούς τέτοιους επαγγελματίες.

Κι αυτό τελικά, όχι γιατί έχω μία τυπική εμμονή με τον νόμο-, αν και πιστεύω ότι οι νόμοι υπάρχουν για να τηρούνται. Αλλά γιατί πιστεύω ότι αυτός που ενώ ζει από τη δουλειά του δεν είναι τυπικός στα μέτρα της δουλειάς του, ίσως να μην είναι καλός επαγγελματίας και σε πιο φυσιολογικές καταστάσεις. Αυτός που δεν απολυμαίνει σήμερα σωστά με την πανδημία, μάλλον δεν θα το έκανε και πριν και δεν θα το κάνει και μετά την πανδημία. Κι ο πελάτης που δεν σέβεται το χώρο και τη δημόσια υγεία, μάλλον δεν το έκανε και πριν του επιβληθεί η μάσκα.

Η υπεύθυνη στάση δεν θα έπρεπε να είναι θέμα νομικής επιβολής. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr