Οι καθαρές κουβέντες κάνουν και τους καλούς φίλους, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο αυτό, και για αυτό ίσως και είναι δύσκολη υπόθεση η φιλία. Στις σχέσεις κράτους –πολίτη η διαφάνεια και η ειλικρίνεια επιβάλλεται να είναι πυλώνες οικοδόμησης ενός δεσμού εμπιστοσύνης, όμως όλοι μας στην πράξη ξέρουμε ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Ίσως γιατί η πολιτική έχει εθιστεί στις μέρες μας στο δόγμα ότι δεν υπάρχει μία αλήθεια, αλλά όψεις της αλήθειας, ανάλογα από ποια πλευρά την κοιτάς.

Για να μην πάμε μακριά, ας δούμε το παράδειγμα των τελευταίων ημερών με το άνοιγμα της πλατφόρμας των 30-44 ετών. Η πρόσβαση μόνο στο εμβόλιο της Astrazeneca προκάλεσε πολλές συζητήσεις και προβληματισμό στον απόηχο και της μεγάλης συζήτησης για το συγκεκριμένο εμβόλιο διεθνώς και τις σχέσεις της ΕΕ με την εταιρία. Το ότι οι αρμόδιοι φορείς σε Ελλάδα και ΕΕ έχουν εγκρίνει το εμβόλιο φαίνεται ότι μπήκε σε δεύτερη μοίρα, ενώ βρήκαν και κάποιοι αντιεμβολιαστές να σκορπίσουν σύγχυση.

Τι πιο απλό όμως να έβγαινε η κυβέρνηση και να έλεγε: Έχουμε διαθέσιμες ποσότητες ενός εμβολίου και τις δίνουμε σε εσάς κατά προτεραιότητα ώστε να αυξήσουμε τον ρυθμό του εμβολιασμού. Όταν έρθει η σειρά σας με την προτεραιοποίηση θα έχετε κανονικά πρόσβαση σε όλα τα αδειοδοτημένα εμβόλια.

Θα γινόταν κατανοητό κάτι τέτοιο; Νομίζω ναι, και απόδειξη το μεγάλο ενδιαφέρον που επιδείχτηκε από την πρώτη ημέρα, κάτι που έδειξε επίσης ότι πολύς κόσμος δεν ακούει άλλες φωνές παρά τις επίσημες και τους ειδικούς. Σε αυτή τη φάση που φτάσαμε δεν υπάρχει τίποτα που να μένει κρυφό και η καλύτερη λύση είναι να μιλάς ανοιχτά.

Το πρόβλημα παρατηρήθηκε και με την απαγόρευση της μουσικής στην εστίαση που ανοίγει τη Δευτέρα. Είναι μικρό ζήτημα, αλλά προκάλεσε πολλή γκρίνια και αστεϊσμούς, ακριβώς γιατί δεν βγήκε ένας ειδικός να πει ότι θέλουμε να αποφύγουμε τις φωνές και τις συνομιλίες από κοντά όπως όταν ακούγεται δυνατά μουσική, για να αποφύγουμε τις στενές επαφές. Θα αρκούσε; Ναι κατά τη γνώμη μου.

Υπάρχει προφανώς πια και ένα ζήτημα συνολικής δυσπιστίας μετά από πέντε μήνες απαγορεύσεων που ξεκίνησαν για τρεις εβδομάδες και δεν σταμάτησαν τον Νοέμβριο. Ακόμα και καλοπροαίρετοι με την κυβέρνηση άνθρωποι έχουν βαρεθεί τις καθημερινές δηλώσεις υπουργών και επιστημόνων στα κανάλια ή τις ματαιώσεις, τις αλλαγές και τις ευκολίες που ακούγονται όλο αυτό το διάστημα.

Καλύτερα να λες αυτό που μπορείς να πεις και να μην προσπαθείς να κρύψεις αδυναμίες και λάθη. Ο κόσμος θα σε κατανοήσει περισσότερο. 

Λιγότερη φαντασία

Εδώ και αρκετούς μήνες δεν διαβάζω εύκολα λογοτεχνία και προτιμώ τα δοκίμια. Διάβασα δύο τρία μεγάλα μυθιστορήματα κι ένα δύο από τα φρέσκα και αρκετή ποίηση, αλλά δεν ενθουσιάζομαι όπως παλιότερα. Αντίθετα, δίνω χρόνο σε μελέτες και δοκίμια, κυρίως πολιτικής αλλά και όχι μόνο και μάλιστα διαβάζω με προσοχή, σημειώσεις κατευθείαν στον υπολογιστή, ανατρέχω σε παραπομπές και συχνά διαβάζω και στο γραφείο, κάτι που παλιότερα δεν έκανα εύκολα- ο Σαρτρ έκανε κάτι τέτοιο οπότε παίρνω λίγη από την αίγλη.

Νομίζω ότι αυτή η κατάσταση είναι απότοκο της πανδημίας, η οποία για μένα σημαίνει και ένα σπάσιμο στη φαντασία και τη δημιουργικότητα. Δεν έχω καμία διάθεση για κάτι που συνομιλεί με το φαντασιακό, με κάτι πέρα από τον κόσμο που προσπαθώ να ορίσω και να περιγράψω με ένα στέρεο τρόπο. Η πανδημία μας έχει κόψει τα πόδια, μας έχει απομυζήσει τελείως τις βαθύτερες ανάγκες για δημιουργία, για κάτι έξω από τον εαυτό μας. Είναι πολύ παρούσα για να την αγνοήσω και καταλαμβάνει όλο το χώρο.

Και είναι πολύ βαρύς ο κόσμος πάνω μας ώστε να έχεις και την ευκολία να βυθιστείς στους εναλλακτικούς κόσμους της μυθιστορίας. Ίσως πάλι σε άλλους να συμβαίνει το αντίθετο, να επιζητούν την αφήγηση. Ή να είναι θέμα διαχείρισης του χρόνου που για τη λογοτεχνία χρειάζεται να έχει και λίγη από σχόλη, από άφημα. Ποιος ξέρει… Θα τα συζητήσουμε όλα αυτά μετά…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr