Μπορώ να θυμηθώ τρεις τουλάχιστον δημοτικές αρχές που έκαναν προσπάθειες εκσυγχρονισμού των υποδομών πολιτισμού όπως στο Πνευματικό Κέντρο τα πρόσφατα χρόνια. Θυμάμαι επίσης εργασίες συντήρησης στο Καμπέρειο Θέατρο από αρκετές διοικήσεις του Δημοτικού Θεάτρου. Η αγωνία του Δήμου Ιωαννιτών για τον πολιτισμό έχει μακρά παράδοση στην πόλη μας και αυτό οφείλεται τόσο στο ενδιαφέρον που δείχνουν δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι όσο και συμπολίτες με αφανές σχετικά έργο επί πολλά χρόνια, με τη συμμετοχή τους σε επιτροπές και διοικήσεις των πολιτιστικών δομών του Δήμου που καλό είναι να θυμόμαστε ότι είναι κι άλλες πλην εκείνων που κάνουν παραστάσεις και φεστιβάλ, όπως η Πινακοθήκη ή οι εκπαιδευτικές δομές σαν το Δημοτικό Ωδείο, το Εικαστικό Εργαστήρι κ.α. Ένας ολόκληρος κόσμος δημιουργεί και παράγει πολιτισμό στην πόλη και όχι μόνο μέσα από τον Δήμο, αλλά και από άλλους φορείς, όπως πχ η ΕΗΜ ή ιδιωτικές συλλογικότητες.

Αν θέλαμε να το πιάσουμε από την αρχή το νήμα του διαλόγου για το ποιες είναι σήμερα οι ανάγκες της πολιτιστικής δημιουργίας προσωπικά θα ξεκινούσα από τις υποδομές. Γιατί οι υποδομές είναι η βάση για να υποστηριχθεί το καλλιτεχνικό έργο και στη συνέχεια να παρουσιαστεί ολοκληρωμένο στο κοινό. Και τέτοιες υποδομές δεν έχουμε στα Γιάννενα. Προφανώς έχουμε το Πνευματικό Κέντρο που μπορεί να φιλοξενήσει μεγάλες εκδηλώσεις, ή τα Παλιά Σφαγεία που σηκώνουν το βάρος της πολιτιστικής κίνησης, αλλά έτσι, δεν αλλάζουμε επίπεδο.

Μόνο το Δημοτικό Θέατρο θα χρειαζόταν σε κανονικές συνθήκες αίθουσα παραστάσεων 300 θέσεων το λιγότερο με μεγάλη σκηνή, μια μικρότερη σκηνή για τις πειραματικές παραστάσεις, αίθουσες για πρόβες και εκπαίδευση και μεγάλους αποθηκευτικούς χώρους.

Μόνο το Δημοτικό Ωδείο θα χρειαζόταν αίθουσα συναυλιών για 300 άτομα, μικρότερη αίθουσα για τα ρεσιτάλ, αίθουσες για την εκπαίδευση κλπ.

Και μόνο η Πινακοθήκη χρειάζεται έναν πολυχώρο για τη μόνιμη συλλογή της και περιοδικές εκθέσεις.

Τα έχουμε ξαναπεί αυτά και με αφορμή την αξιοποίηση του κτιρίου της Δομπόλη και καταλήγουμε ότι τέτοιες προτάσεις που καταθέτουμε εδώ είναι ανεδαφικές και ρομαντικές. 

Δεν είναι όμως, επιμένουμε. Γιατί ο πολιτισμός δεν είναι κάτι έξτρα, μία υπερβολή στην «κανονική» ζωής της πόλης, αλλά είναι το ίδιο ζωτικός με την άσφαλτο στους δρόμους, τα πεζοδρόμια ή την υπηρεσία καθαριότητας. 

Αν δεν υπάρξουν υποδομές πολιτισμού δεν μπορούμε να πάμε και στην επόμενη φάση που είναι η παραγωγή πρωτότυπου καλλιτεχνικού έργου. Απλώς θα συμβιβαζόμαστε με τα λίγα. Και θα αφήνουμε πίσω το ερώτημα: Γιατί αλήθεια η πόλη μεγάλωσε τόσο, αλλά δεν έφτιαξε σύγχρονους χώρους πολιτισμού ευρωπαϊκού επιπέδου; Τι της λείπει; 

Ο καιρός έχει τα δικά του μηνύματα

Το Σάββατο ήταν μία σκοτεινή μέρα γεμάτη βροχή και χειμωνιάτικο άρωμα. Η Κυριακή πάλι άνοιξε, ήταν σαν ένας προάγγελος ενός γλυκού, ζεστού καλοκαιριού. Κάπως έτσι πορεύεται άλλωστε η άνοιξη στον τόπο μας, μία έτσι μία αλλιώς μέχρι τουλάχιστον τον πρώτο καύσωνα που θα σημάνει και τον ερχομό του καλοκαιριού.

Η διαφορά είναι ότι φέτος, μας επηρεάζει ο καιρός. Μας επηρεάζει περισσότερο από άλλες χρονιές γιατί τον συνδέουμε με την νόσο, με την κρίση και με την ελπίδα της αλλαγής. Ο ήλιος, η ζέστη είναι σαν προάγγελοι της εξόδου μας προς την επόμενη φάση, με την προσδοκία ότι όλα θα μοιάζουν όπως παλιότερα. Το έχουμε εξιδανικεύσει αυτό το «παλιά», το επενδύουμε με νοσταλγία και περιμένουμε το μέλλον με ακόμα μεγαλύτερη ελπίδα.

Για αυτό και βγαίνουμε έξω πια και όχι μόνο για τη γυμναστική μας ή για μία προσπάθεια εξισορρόπησης των συνθηκών εγκλεισμού που βιώνουμε τόσο καιρό. Η απομόνωση εντός του σπιτιού συνδυάζεται με τον χειμώνα και το σκοτάδι, η επιστροφή στην κανονικότητα είναι η άνοιξη και η προσμονή ενός καλοκαιριού της χειραφέτησης.

Για μία ακόμα φορά αποδεικνύεται ότι ο καιρός δεν είναι ένα απλό μετεωρολογικό δελτίο. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr