Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΚΡΙΔΗΣ

Στη μια άκρη του τηλεφώνου:  «Έφερε στο νοσοκομείο ένας άνδρας την κυρία του. Έχει τέσσερα παιδιά μικρότερα των δέκα χρονών και είναι χωρίς δουλειά. Χωρίς έσοδα. Μπορούμε να τον βοηθήσουμε; Μπορείς να βοηθήσεις»; 

Στην άλλη άκρη του τηλεφώνου …  «Δεν. ..»

Η κυρία του, ένας ήρεμος και χαμηλών τόνων άνθρωπος, που χωρίς να το αντιλαμβάνεται  ούρλιαζε και άνοιγε τα χέρια της σαν πουλί, μπας και "ανοίξουν"  τα πνευμόνια και μπει λίγος αέρας! 

Ο άνθρωπος στην πρώτη γραμμή του τηλεφώνου, έκανε τα πάντα για την κυρία, όπως και για όλους τους ασθενείς του. Ήθελε να βοηθήσει την κάθε οικογένεια!  Ένοιωσε πίκρα, μια πίκρα γιατί ήξερε πως αν τα πράγματα, ήταν αλλιώς καμωμένα, θα μπορούσε να παλέψει για τη ζωή της, τη ζωή τους … . Έμεινε άναυδος με την απλότητα με την οποία απαξιώνει τη ζωή,  ο… η … Έμεινε άφωνος, αμήχανος που η μάχη της ζωής δεν δίνεται με αξιοπρέπεια για κάθε άνθρωπο. Ένοιωσε πίκρα που "κάποιοι", δεν είναι προνοητικοί, δεν θέλουν, δεν αγαπάνε τον κάθε άνθρωπο, ώστε να φθάσει, να φθάνει στη "σωστή θέση", με όλα όσα χρειάζονται. Ένοιωσε το φαρμάκι να του καίει τα σωθικά, που η "ζωή" του ανθρώπου δεν αντιμετωπίζεται ως αυταξία, αλλά σαν περιττό έξοδο!        

Ευτυχώς υπάρχουν "άνθρωποι", σαν αυτόν της πρώτης τηλεφωνικής γραμμής, που βάζοντας τη μια χούφτα του πάνω στην άλλη, προς τον ουρανό, είπε: "στις χούφτες σου πρέπει να κρατάς την αγάπη, και να την προσφέρεις"!

Γιώργος Μακρίδης