Μόνο αισιοδοξία προκαλεί η εικόνα των καταστηματαρχών που ετοιμάζουν τα καταστήματά τους για το άνοιγμα της εστίασης στις αρχές του Μαΐου. Μαζί με την προσδοκία που έχουν οι περισσότεροι για μία αίσθηση κανονικότητας που σου προκαλεί η ιδέα για έναν καφέ έξω, δημιουργεί ένα κλίμα τόνωσης, δίνει μία θετική αύρα στην προσπάθεια επανεκκίνησης της οικονομίας.

Στην πραγματικότητα όμως κανείς δεν γνωρίζει πώς θα πάει όλο αυτό, τι θα γίνει την επόμενη μέρα.

Είναι βέβαιο ότι ένα μέρος των επιχειρήσεων σε όλους τους τομείς της οικονομίας και της αγοράς δεν έχει την ευκολία να επιστρέψει. Του λείπουν πόροι, έχει βάρη από δανεισμούς και εισφορές, κι άλλες ανάλογες δυσκολίες που δημιουργεί η έλλειψη ρευστότητας και η απομάκρυνση από κανονικές συνθήκες επί πολλούς μήνες. Ας σκεφτούμε μόνο το πρακτικό πρόβλημα ότι πρέπει να κινηθεί ξανά όλο το τεράστιο δίκτυο, από τους παραγωγούς και τους προμηθευτές ως τεχνικούς και υποστηρικτικό προσωπικό για να φτάσει ένα εστιατόριο πχ να μας φέρει ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι. Η επιστροφή δεν είναι μία τόσο απλή διαδικασία.

Το κυριότερο πρόβλημα όμως αυτή τη στιγμή είναι ότι δεν βλέπουμε το τέλος της πανδημίας. Μπορούμε ίσως να το υπολογίζουμε με κάποια μοντέλα που λαμβάνουν υπόψη παραμέτρους όπως η πορεία των εμβολιασμών, αλλά οι περιορισμοί και οι αστερίσκοι σε τέτοια μοντέλα τα κάνουν να μένουν συχνά στο επίπεδο των ευχολογίων. Κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι γλυτώσαμε από τον κορωνοϊό και ότι σύντομα δεν θα ασχολούμαστε μαζί του. Κι αυτό είναι το κλειδί για τις εξελίξεις.

Κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι γλυτώσαμε από τον κορωνοϊό και ότι σύντομα δεν θα ασχολούμαστε μαζί του. Κι αυτό είναι το κλειδί για τις εξελίξεις.

Συνηθίσαμε στον αποκλεισμό

Υπάρχει πολύς κόσμος που έχει απομονωθεί τους τελευταίους 13 μήνες. Και δεν είναι μόνοι όσοι είχαν τη δυνατότητα να βρεθούν σε ένα χωριό, μία απομακρυσμένη κατοικία και ένα εξοχικό και άντεξαν τη μοναχική απομόνωση μακριά από τις πόλεις. Είναι και όσοι υιοθέτησαν έναν τρόπο ζωής που τους κράτησε μακριά από επαφές και συναντήσεις.

Είναι πολλοί όσοι εργάζονται επί μήνες με τηλεργασία επί μήνες. Είναι οι φοιτητές και καθηγητές τους που είναι τρίτο εξάμηνο τώρα στις τηλεδιασκέψεις. Είναι και αρκετοί όσοι διαβιούν εντός κατοικίας, χωρίς πολλά πολλά με άλλους, παρά μόνο από το τηλέφωνο και τα skype,. Κι όσοι δουλεύουν άλλωστε σε φυσικό χώρο, στα γραφεία τους και σε υπηρεσίες, είναι συχνά σπίτι – δουλειά, λίγο περπάτημα και το Σάββατο σούπερ μάρκετ.

Περιγράφω μία συνθήκη που έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα στην κοινωνικότητα και τον βίο μας, ατομικό και συλλογικό. Και μπορεί να είναι βέβαιο ότι θα επιστρέψουμε όλοι μας με δύναμη στον παλιό τρόπο ζωής όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, αλλά υποψιάζομαι όχι και τελείως αλώβητοι, όχι και χωρίς νέες συνθήκες και συμπεριφορές. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr