Πρώτο θέμα σε όλη την Ευρώπη η απόφαση των διασημότερων ομάδων ποδοσφαίρου να φτιάξουν ένα δικό τους ξεχωριστό πρωτάθλημα, μία κλειστή Λίγκα αντικαθιστώντας το Τσάμπιονς Λιγκ και τα άλλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα που ακόμα κι αν συνεχίσουν θα είναι πολύ πιο «φτωχά» έχοντας χάσει τέτοιες ομάδες και σπουδαίες ποδοσφαιριστές που υπόσχονται θέαμα και τεράστια βέβαια έσοδα.

Έντονη είναι η αντίδραση της ΟΥΕΦΑ και τοποθετούνται ακόμα και ηγέτες κρατών, σε μία κατεύθυνση εναντίωσης στο νέο πρωτάθλημα.

Ας κρατήσουμε όμως την ψυχραιμία μας. Όχι γιατί δεν υπάρχει θέμα, αλλά γιατί δεν έχουμε δει όλες τις διαστάσεις του ακόμα. Μπορεί οι μεγάλες ομάδες να εμφανίζονται ισχυρές ώστε να λαμβάνουν τέτοιες αποφάσεις, αυτό δεν σημαίνει όμως δεν ακούν και τον απόηχο των κινήσεών τους μέσα στην κοινωνία. Κι ακόμα δεν έχουν καταργηθεί οι κοινωνίες ούτε αντικααστάθηκαν ακόμα οι πολίτες από τηλεθεατές και νούμερα θεαματικότητας. 

Το ποδόσφαιρο παραμένει ακόμα ένα άθλημα που συγκινεί τον πολύ κόσμο, που ζωντανεύει όταν παίζεται μέσα στο γήπεδο με θεατές, που αναπαράγει τις συγκρούσεις των «μικρών» με τους «μεγάλους» και την ελπίδα ότι αφού «μπάλα είναι και γυρίζει», θα υπάρχει χώρος για όνειρα από όλους. Η Ελλάδα του 2004 το καταλαβαίνει πλήρως αυτό.

Από την άλλη πλευρά, είναι οι ίδιες οι ομάδες και οι διοργανώτριες αρχές που μετέτρεψαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα πρωταθλητριών όπως το λέγαμε παλιά, σε έναν στενό κύκλο που διαδραματίζεται κυρίως ως τηλεοπτικό γεγονός με χορηγούς, δικαιώματα, συνδρομητικές τηλεοράσεις, διαφημίσεις κλπ. Αφού έτσι πορεύτηκε το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο υπερήφανο μάλιστα που έγινε παγκόσμιο εμπορικό προϊόν, γιατί αλήθεια δείχνει να πέφτει από τα σύννεφα τώρα που μερικές από τις καλύτερες ομάδες του αποφασίζουν πώς θέλουν να αυτοδιαχειριστούν το προϊόν τους; 

Προφανώς και το ποδόσφαιρο πρέπει να παραμείνει μία ανοιχτή υπόθεση. Στην οποία θα μπορούν να μετέχουν όλες οι ομάδες, να έχουν λόγο τα κράτη που οργανώνουν το δημόσιο συμφέρον και να μην αποκλείονται μέσα από τη φετιχοποίηση του «αυτοδιοίκητου» και να υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση των φιλάθλων, δημιουργώντας ευγενή πρότυπα για τα νέα παιδιά που κλωτσάνε μπάλες ακόμα στα γηπεδάκια της γειτονιάς τους.

Να μην αφήσουμε αυτήν την πραγματικότητα και αυτές τις προσδοκίες να γίνουν μία ουτοπία, μακριά από τις εξελίξεις στην «αγορά» και το «θέαμα» του ποδοσφαίρου. 

Βλέπουμε πια τον Μάιο

Μία πρωθυπουργική αναφορά χτες κάνει λόγο για άνοιγμα των περισσότερων δραστηριοτήτων στα μέσα Μαΐου. Και είναι λογικό αυτό. Όχι μόνο γιατί αναφάνηκε τον τελευταίο καιρό από την πορεία που πήραν τα μέτρα, αλλά γιατί είναι κι ένα όριο αντοχών και προσδοκιών. Θα είναι σχεδόν καλοκαίρι κι εμείς θα κρατάμε κλειστά τα «τραπεζάκια έξω» της εστίασης για τον κόσμο που έτσι κι αλλιώς θα μαζεύεται σε σπίτια και μπαλκόνια; Μην τρελαθούμε κιόλας. Και θα τρελαθούμε σίγουρα αν δούμε τουρίστες στην πόλη την ώρα που εμάς θα μας έχουν με sms για τις μετακινήσεις.

Στην πράξη όλα τα μέτρα που ισχύουν αυτήν την περίοδο συντονίζονται ώστε να αλλάξουν μαζί, συνολικά όταν δοθεί το σήμα του «ανοίγματος», της επόμενης ημέρας. Για αυτό και το «Πάσχα στην πόλη» που έχει πέσει σαν σύνθημα, μοιάζει με την ύστατη κίνηση συμβιβασμού όλων μας. Να σπρώξουμε λίγο το χρόνο, να αλλάξει κι ο καιρός, να γίνει και κανά εμβόλιο παραπάνω ώστε να πάμε παρακάτω.

Γιατί μικρός είναι ο κόσμος πια και βλέπουμε το άνοιγμα στο Ισραήλ ή τους δείκτες στη Μ. Βρετανία και καταλαβαίνουμε τι σημαίνει μαζικός εμβολιασμός, σαν αυτό που δεν έγινε ακόμα εδώ και τι σημαίνει να έχουμε εγκλωβιστεί σε έναν ατέρμονο διάλογο για το πώς πρέπει να κινηθούμε ενώ ακόμα η πανδημία χτυπάει κόκκινο στη χώρα μας. Έχουμε φτάσει στο τελευταίο λεπτό και ζούμε ακόμα με το φόβο μην κολλήσουμε. Αυτή είναι μία αβάσταχτη πια κατάσταση. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr