Πριν από ένα μόλις μήνα η παράμετρος που εξετάζαμε για την τήρηση των μέτρων κατά της διάδοσης του κορωνοϊού ήταν αυτό που αποκαλούσαμε «ψυχική κόπωση των πολιτών» από την παρατεταμένη κατάσταση περιορισμού. Ήταν αυτή η αίσθηση ότι δεν πάει άλλο, ότι δεν γίνεται να μείνουμε «για πάντα μέσα» και αποτέλεσμα να μη βλέπουμε.

Σήμερα είμαστε πέρα και από εκείνη την παραδοχή. Σήμερα πέρα από την κατάσταση ψυχικής έντασης που σίγουρα αφορά μεγάλες πλειοψηφίες, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και ένα αίσθημα αδιεξόδου. Και το πιο απλό, είναι αυτό που αισθάνεται ένας άνθρωπος που τηρεί 13 μήνες τώρα με ευλάβεια τα μέτρα, αλλά δεν ξέρει πια πώς να προφυλαχθεί από μία ατυχία. Ένας άνθρωπος που δουλεύει, που είναι ενεργός υποχρεωτικά μέσα στην κοινωνία λόγω των ευθυνών, που έχει παιδιά, που τέλος πάντων δεν μπορεί να κλειστεί ακίνητος μέσα στο σπίτι του και να ανεβάζει τα τρόφιμα με… σχοινί από το μπαλκόνι, ένας άνθρωπος κανονικός σαν τους περισσότερους, αισθάνεται πια ότι δεν αλλάζουν πολύ τα πράγματα κι ότι εξαρτά την υγεία του από τυχαίους παράγοντες που δεν μπορεί να ελέγξει. 

Πώς να είναι σίγουρος ότι δεν θα μολυνθεί σε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς ή ότι το παιδί του δεν θα έχει μία στενή επαφή με έναν άλλο ασυμπτωματικό παιδί;

Στην πραγματικότητα μπορεί να μην είναι και τόσο απαισιόδοξα τα πράγματα, αλλά αυτό δεν μπορείς να το δεις εύκολα όταν αντίθετα βλέπεις πόσο αργά προχωρά ο εμβολιασμός ή πόσες ελλείψεις υπάρχουν στο σύστημα. Γιατί δεν είναι παράλογο να λες ότι τα σχολεία άνοιξαν όπως ακριβώς έκλεισαν χωρίς καν μία καλή ιδέα για να βελτιωθούν οι συνθήκες πέρα από τη χρήση των self test. Πολλά τέτοια παραδείγματα.

Αυτή η κατάσταση αδιεξόδου, είτε πατάει πάνω στην πραγματικότητα είτε εμπεριέχει και μέρος της ψυχικής κόπωσης, το θέμα είναι ότι τείνει να καλύψει, να κυριαρχήσει στην πλειοψηφία, δημιουργώντας στην πράξη ένα κενός εμπιστοσύνης μεταξύ πολίτη- Πολιτείας. Και τέτοια κενά δεν κάνουν καλό σε τόσο κρίσιμες καταστάσεις που καλούμαστε όλοι μας να αντιμετωπίσουμε επενδύοντας όλη μας την καλή διάθεση και θέληση. 

Τα πολλαπλά προφίλ μας

Διατηρώ τέσσερα περίπου διαφορετικά προφίλ στα μέσα κοινωνικά δικτύωσης, κάτω από το ίδιο όμως όνομα και είμαι και… υπαρκτό πρόσωπο.

Το πρώτο προφίλ είναι οι γνώμες που γράφω στην "Ελευθερία" στα Γιάννενα και που και που και στην Εφσυν, στα οποία έχω και αναφορά από κάτω. 

Το δεύτερο είναι χρονογραφήματα, προσωπικές ιστορίες που γράφω κάθε μέρα επίσης στην Ελευθερία σαν αυτά εδώ. Ο λόγος που τα δημοσιεύω είναι για να τα διαβάζουν όσοι δεν αγοράζουν την εφημερίδα ή δεν ζουν στην πόλη, που είναι και οι περισσότεροι. 

Κάποιες ιστορίες τις γράφω μόνο εδώ και είναι το τρίτο. 

Και τέταρτο, είναι τα σχόλια εν θερμώ πάνω στην καθημερινότητα. Το τελευταίο προφίλ είναι και το πιο προβληματικό γιατί με εμπλέκει σε παρεξηγήσεις, λάθη, αντιφάσεις, διαλόγους συχνά αχρείαστους… πχ αν γράψω κάτι αρνητικό για τον ΣΥΡΙΖΑ παίρνω μισό like γιατί έχω πολλούς φίλους από τον ΣΥΡΙΖΑ και υπολογίζουν τι θα γίνει εσωκομματικά αν συμφωνήσουν κλπ. 

Επίσης αν τρολάρω, δεν το πιάνουν όλοι και όλες πάντα και μετά με παίρνουν τηλέφωνα αν τα εννοώ και χάνεται η μπάλα. 

Για κάτι τέτοιους λόγους, αυτό το προφίλ θα ήθελα να το σταματήσω, αλλά η καθημερινότητα είναι μία επαγγελματική "αρρώστια" και όλο το αναβάλλω. Μάλλον, όμως  θα τα μειώσω αυτά τα σχόλια όσο βγαίνουμε από την πανδημία γιατί μου τρώνε και πολύ χρόνο…

Κατά τα άλλα, ένας είμαστε, όπως όλοι και όλες ένα είμαστε, αλλά με πολλές ρίζες, εκφράσεις και πρόσωπα. Let it be

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr