Ένας από τους βασικότερους στόχους της πολιτικής της κυβέρνησης για τη στήριξη της εργασίας κατά την πανδημία ήταν η διατήρηση μίας κάποιας σταθερότητας στις επιχειρήσεις του τουρισμού και της εστίασης. Μέτρα όπως η αναστολή συμβάσεων μοιάζει να ταιριάζουν πολύ περισσότερο σε αυτούς τους κλάδους που δέχτηκαν και το μεγαλύτερο χτύπημα παρά σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις που παρ΄όλα αυτά αξιοποίησαν τα αξιοποίησαν επίσης.

Είναι απόλυτα λογικό να πρέπει να υποστηριχθεί η τεράστια αγορά του τουρισμού στη χώρα μας, γιατί φέρνει πολύ μεγάλα έσοδα και δίνει χιλιάδες θέσεις εργασίας. Αντίστοιχα, και οι μεγάλες παραγωγικές μονάδες και οι επιχειρήσεις υπηρεσιών, έχουν κεντρικό ρόλο στην οικονομία.

Και είναι αυτοί οι κλάδοι που θα ευνοηθούν και από τις αλλαγές στα εργασιακά που φέρνει η κυβέρνηση, οι οποίες και προβλέπουν μια «χαλάρωση» ως προς το καθημερινό οχτάωρο ώστε οι υπερωρίες να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της επιχείρησης για ένα διάστημα με αυξημένες ανάγκες.

Πέρα όμως από το σοκ που φέρνει μία «ρευστοποίηση» του εργάσιμου χρόνου, το κρίσιμο που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι ο κίνδυνος διόγκωσης της άτυπης εργασίας.

Κι αυτό δεν επιτυγχάνεται μόνο με ένταση των ελέγχων ή υψηλά πρόστιμα στους παραβάτες. Είναι  περισσότερο θέμα κουλτούρας, γενικής αντίληψης περί του δέοντος, θέμα επιχειρηματικής και εργασιακής ηθικής, να βλέπεις τον εργαζόμενο σαν μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα που δικαιούται να έχει οριοθετημένη την εργασιακή του ζωή και από την άποψη του χρόνου και από την άποψη των αμοιβών.

Εργαζόμενοι χωρίς υπόσταση, που δεν έχουν παρά ένα πολύ χαλαρό πλαίσιο γύρω τους για τα δικαιώματά τους, δεν είναι σίγουρο ότι μπορούν και να συμβάλλουν αποτελεσματικά στην παραγωγική εργασία. Εκτός κι αν νομίζουμε ότι είναι απλώς αναλώσιμοι με τόση ανεργία εκεί έξω. 

Δεν κάνουν όλοι «Πάσχα στο χωριό»

ΟΓίνεται τόση συζήτηση για το «Πάσχα στο χωριό» που αναρωτιέσαι για το αν υπάρχει και τόση ζήτηση πια. Σίγουρα ο κόσμος έχει σκάσει και θα ήθελε μία «έξοδο» ή έστω την ελευθερία να επιλέξει αν θα φύγει ή όχι από τις πόλεις. Μετά είναι κι όσοι έχουν να δουν τους ηλικιωμένους γονείς τους στα χωριά πάνω από πέντε μήνες τώρα. Και είναι και κάποιοι που έχουν σπίτια και εξοχικά που ίσως θα μπορούσαν να τα ανοίξουν ή και να μείνουν κι ένα διάστημα. Και βέβαια, το Πάσχα είναι και μία αγορά, συμβάλλει στην οικονομία με τις μετακινήσεις και την κατανάλωση.

Άρα δεν είναι και τόσο παράδοξη αυτή η συζήτηση για το φετινό Πάσχα που έχει αποκτήσει το χαρακτήρα ενός ορόσημου. Ξέρουμε ήδη ότι την επομένη κοιτάνε να ανοίξει η εστίαση και στα μέσα Μάη ο κανονικός τουρισμός. Μετρημένα τα πράγματα δηλαδή.

Όμως υπάρχει πολύς κόσμος που μένει στην πόλη γιατί απλώς δεν έχει χωριό, αλλά και γιατί θέλει να μείνει σπίτι του και να έχει μία εμπειρία για τη μεγάλη γιορτή αντίστοιχη του τρόπου ζωής του. Αυτός ο κόσμος δεν περιλαμβάνεται στις αναλύσεις των ημερών. Περισσότερο βλέπει τον εαυτό του στο άνοιγμα της πλατφόρμας για τα εμβόλια ή στα μέτρα χαλάρωσης στην αγορά. Ας έχουμε υπόψη τις διαφορετικές ανάγκες που έχει κάθε κομμάτι της κοινωνίας μας.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr