Μόνο θετικό είναι ότι ολοκληρώθηκε με το δημοτικό συμβούλιο της Τετάρτης, η διαβούλευση και η δημόσια συζήτηση για τη μελέτη ανάπλασης της πλατείας. Με την υποβολή και της πρότασης για χρηματοδότηση, το μόνο- αλλά κρίσιμο- που θα περιμένουμε πια είναι η έγκριση ώστε να προχωρήσει και η διαδικασία υλοποίησης με εξασφαλισμένους τους πόρους. 

Πρόκειται για ένα έργο που ακολούθησε όλη την πρέπουσα διαδικασία «ωρίμανσης», από τον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό και τα βραβεία ως την παρουσίαση, τις συζητήσεις στις δημόσια σφαίρα, τις εγκρίσεις των υπηρεσιών. Είναι στο χέρι πια της Πολιτείας να δώσει το «πράσινο φως» σε ένα μεγάλο έργο, μην το ξεχνάμε αυτό, κόστους 5 εκατ. ευρώ.

Η όλη πορεία, μπορεί να θεωρηθεί και ως ένα κεκτημένο και για άλλα έργα ώστε να επιτυγχάνεται και η κοινωνική συναίνεση και η δημοκρατική συνθήκη της σύνθεσης και του διαλόγου.

Οι αντιδράσεις χωρίς σκοπό και ειρμό δεν έλειψαν και αυτή τη φορά. Ο «μαύρος» κυβόλιθος ενόχλησε κάποιους όσο είχε ενοχλήσει και το κονίαμα που θα «άσπριζε» την αναστήλωση του αρχαίου θεάτρου της Δωδώνης. Απόψεις είναι αυτές… Όμως στην εποχή της έντονης δημοσιότητας, της διαρκούς κατάστασης προβολής μέσα από τα social media και έναν τεράστιο χώρο που κάνει δημόσιο ό,τι θα έπρεπε να μένει ιδιωτικό ή έστω κομμάτι μιας παρέας, ακόμα και μία «άποψ稻 παίρνει δυσανάλογες διαστάσεις διογκώνοντας και μεταβάλλοντας τα όρια της δημόσιας σφαίρας. Κάθε δημόσια συζήτηση κινδυνεύει όχι απλώς να χάσει την ουσία, αλλά να τιναχτεί στον αέρα και να βυθιστεί σε έναν ωκεανό από περιπτωσιολογίες, λεπτομέρειες και ασημαντότητες. 

Στην εποχή που έχει χαθεί το μέτρο, το ότι καταλήξαμε σε μία πρόταση για την πλατεία, μπορούμε να το δούμε και ως επίτευγμα. 

Παρ’ όλα αυτά είμαστε πίσω. Αργήσαμε πολύ να προχωρήσουμε σε αναπλάσεις και ολοκληρωμένες παρεμβάσεις τόσο στο κέντρο της πόλης όσο και στις συνοικίες που εκεί είναι ακόμα μεγαλύτερες οι ελλείψεις. Μόνο το Κάστρο ίσως και το ιστορικό κέντρο συγχρονίζεται με τις προκλήσεις των αλλαγών που επέρχονται στις πόλεις ανά τον κόσμο με ερωτηματικό κι εκεί αν μπορούμε πια να ελέγξουμε την πορεία προς αλλαγή της φυσιογνωμίας προς τον τουρισμό και την ψυχαγωγία.

Η νέα πλατεία θέτει το θέμα και το ερώτημα του Όλον. Η πρότασή της για ενιαίο χώρο, είναι η πρόκληση τόσο για τις τοπικές κοινωνίες όσο και τον αστικό ιστό: Μας ενδιαφέρει, θέλουμε να επιτύχουμε τη συνοχή, το όλον, το σύνολο; Κρίσιμο το ερώτημα.

Οι βιβλιοθήκες πίσω μας

Δεν υπάρχει άνθρωπος των βιβλίων που να μην αισθάνεται αμήχανα όταν τον ρωτάνε αν έχει διαβάσει όλα τα βιβλία που έχει στη βιβλιοθήκη του. Φυσικά και είμαι περήφανος για τις μεγάλες βιβλιοθήκες στο σπίτι μου, όχι όμως γιατί μου προσδίδουν κάποια υπεραξία, κάποιο κύρος, κάτι περισσότερο από αυτό που είμαι. Μπορεί να νιώθω ενίοτε όταν τις βλέπω αυτές τις βιβλιοθήκες πίσω από τις φωτογραφίες μας, μια ικανοποίηση, αλλά είναι γιατί αποτελούν ένα προσωπικό μας έργο, μία κατάκτηση της προσωπικής μας ζωής, ας πούμε. 

Γιατί θυμάμαι για κάθε βιβλίο χωριστά τι σκέφτηκα πριν το αγοράσω, πόσο μέτρησα τα λεφτά που είχα, το βιβλιοπωλείο που το αγόρασα, τι μου είπε ο βιβλιοπώλης και βέβαια τι σκέφτηκα και τι ένιωσα όταν το διάβασα. Τα βιβλία εκεί πάνω στα ράφια που κι αυτά βίδα βίδα τα έχουμε στεριώσει, είναι το προσωπικό μας έπος, η ζωή μας. Και ακριβώς επειδή είναι σαν τη ζωή μας, μπορούμε ενίοτε να τη φωτίζουμε και διαφορετικά, να την αλλάζουμε, αλλάζοντας κατάταξη και στα βιβλία, φέρνοντας κοντά κάποια, βάζοντας πίσω και ψηλά κάποια άλλα λίγο πιο ξεχασμένα στο παρελθόν πια. 

Και στο ερώτημα αν τα έχουμε διαβάσει όλα, η απάντηση είναι όχι φυσικά. Αφήνουμε μερικά για αργότερα όπως έχουμε αφήσει εκκρεμείς χειρονομίες, βλέμματα, διαλόγους και αισθήματα με πολλούς ανθρώπους στη ζωή μας. Και χαιρόμαστε πάντα με τα νεοεισαχθέντα που ελπίζουμε κάποια στιγμή να ωριμάσουν ως μία καλή ιδέα για διάβασμα. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr