Ο εμβολιασμός μπορεί να γίνει μια μεγάλη παγίδα αν μείνει η μόνη πολιτική εξόδου από την πανδημία. Κι αυτό γιατί εξαρτάται από δύο παράγοντες που δεν μπορούν να προσδιοριστούν με ακρίβεια όπως θα άρμοζε σε έναν καλό σχεδιασμό: Τη διάθεση των εμβολίων από τις εταιρίες και την πρόθεση των πολιτών να εμβολιαστούν.

Για να έχει ουσιαστική επίδραση η πολιτική αντιμετώπισης της πανδημίας, πρέπει να προβλέπει ακόμα την ανάπτυξη του συστήματος Υγείας ώστε να παρέχει πλήρεις θεραπευτικές υπηρεσίες σε όσους ασθενούν, την ανάπτυξη θεραπειών και φαρμάκων και την εμπέδωση όλων των μέτρων πρόληψης όπως τα μέτρα αποστασιοποίησης. Όλες αυτές οι παράμετροι μαζί, μπορούν να δημιουργήσουν ένα σύστημα, ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο να μπορεί να νιώθει μία σχετική ασφάλεια ο πολίτης.

Υπάρχουν επιπλέον δύο ακόμα αναγκαίες προϋποθέσεις.

Η πρώτη είναι να έχει δομηθεί ένα μετρημένο, ρεαλιστικό και λεπτομερές σχέδιο επανεκκίνησης των δραστηριοτήτων και της οικονομίας. Προφανώς ένα τέτοιο σχέδιο επηρεάζεται από την επιδημιολογική κατάσταση, για αυτό και θα πρέπει να προβλέπει και εναλλακτικές. Αλλά η ύπαρξη ενός «οδικού χάρτη» εξόδου έπρεπε να είναι αυτονόητη. Θα έπρεπε να γνωρίζουμε όχι μόνο τι θα γίνει με τα σχολεία ή τα μικρά καταστήματα, αλλά και πότε θα γίνουν μαθήματα οδήγησης, πότε θα ανοίξουν οι μαζικοί αθλητικοί χώροι, πότε θα είναι δυνατό ένα ταξίδι. 

Η δεύτερη προϋπόθεση είναι να είναι έτοιμο το σχέδιο οικονομικής στήριξης. Πήραμε μία γεύση από το πρόγραμμα που ανακοινώθηκε για τη κίνηση της εστίασης τις πρώτες ημέρες που θα ανοίξει. Ένα τέτοιο σχέδιο θα έπρεπε να είχε ανακοινωθεί για κάθε κλάδο, για κάθε εργαζόμενο και επιχειρηματία.

Από όλα αυτά, τα λιγότερα έχουν γίνει. Γι’ αυτό και επικρατεί ανησυχία στον κόσμο και ενίοτε κρίση εμπιστοσύνης. Έχουμε σημειώσει ξανά, ότι η πιθανή εξήγηση τη μη διατύπωσης ενός ολοκληρωμένου σχεδίου της κυβέρνησης είναι ότι φοβάται το επικοινωνιακό και πολιτικό κόστος αν πάει κάτι λάθος. Πέρασε όμως ένας χρόνος μέσα σε βαθιά κρίση για να πιστεύουμε ότι έχουν πια σημασία τα επικοινωνιακά ζητήματα. Άλλωστε το μέγιστο όφελος το έχει πάντα μία κυβέρνηση που στο τέλος αναγνωρίζεται για τη συγκροτημένη πολιτική της και τις προοπτικές που ανοίγει για την κοινωνία. Υπάρχει χρόνος να το σκεφτεί και από αυτή τη σκοπιά η ελληνική κυβέρνηση. 

Φιλοσοφώντας στις δυσκολίες

Αν ήταν εύκολο να βρούμε το μυστικό της ευζωίας τώρα που είμαστε σε καραντίνα, θα το είχαμε βρει και πριν στις καλύτερες μέρες που δεν είχαμε κι όλους αυτούς τους περιορισμούς. 

Όλες αυτές τις δύσκολες ημέρες ακούμε συμβουλές για το ένα και το άλλο, αλλά οι δυσκολίες όπως είναι φυσικό παραμένουν.

Όχι μόνο γιατί είναι δύσκολο να αλλάξεις συνήθειες, αλλά και γιατί δεν έχεις τις ψυχικές δυνάμεις.

Αυτό που καταλαβαίνουμε είναι ότι ακόμα και μέσα στη μαυρίλα των απαγορεύσεων και του άγχους, η ισορροπία είναι ένα πλεονέκτημα., Ισορροπία δυνάμεων, ισορροπία μεταξύ των επιθυμιών μας και των αναγκών που επιβάλλει η κατάσταση.

Πώς μπορεί όμως να είσαι ισορροπημένος μέσα σε μία τόσο ανισσόροπη κατάσταση.

Κατά συνέπεια, πιο πίσω προκύπτει η ανάγκη για μία πιο φιλοσοφημένη θα τη λέγαμε προσέγγιση, να βλέπουμε βαθύτερα όσα μας συμβαίνουν αλλά και τον εαυτό μας. Όμως αυτό προϋποθέτει και μία τόλμη στην ενδοσκόπηση. Είμαστε έτοιμοι άραγε για μία τέτοια τόλμη;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr