Πού βρίσκεται το πρόβλημα με το Ταμείο Ανάκαμψης και την Ήπειρο; Πρόβλημα δεν είναι ότι η Ήπειρος δεν πήρε γενικώς και αορίστως χρηματοδότηση για πολύ μεγάλα έργα. Η χώρα έχει προτεραιότητες και μπορεί όντως σε αυτή τη φάση να ιεραρχούνται ανάγκες σε άλλες περιφέρειες. Ένα πρόβλημα είναι συνεπώς, ότι δεν ανακοινώθηκαν αυτές οι προτεραιότητες. Δεν υπήρξε έστω μία κυβερνητική ανακοίνωση που να λέει ότι δεν είναι στην πρώτη γραμμή η Ήπειρος γιατί η πατρίδα μέσα στη δύσκολη συγκυρία, έχει αλλού σημαντικότερες ελλείψεις.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, δεν λειτούργησε μία συνθετική συζήτηση που να επιτρέπει να αναδειχτεί το ζήτημα των περιφερειακών ανισοτήτων. Αν αποδεχθούμε ότι δεν μπορεί να γίνει η επέκταση της Ιόνιας ως την Κακαβιά για μία σειρά από λόγους, τότε δεν θα έπρεπε να ανοίξει μια συζήτηση για το πώς θα έρθουν άλλα 400 εκατ. ευρώ με τη μορφή νέων επενδύσεων, στη θέση των κεφαλαίων που θα απαιτούσε ο οδικός άξονας;

Γιατί η κυβέρνηση δεν ανοίγει θεσμικά και δημοκρατικά αυτή τη διαβούλευση ώστε να σχηματιστεί και μία εικόνα για το τι θα γίνει. Η επιστολή της Ένωσης Ξενοδόχων ακριβώς με τα μεγάλα έργα που λείπουν από την περιοχή, είναι ένα παράδειγμα για την ύπαρξη ενός «οδικού χάρτη» που έχει ωριμάσει ως ανάγκη στην περιοχή μας και κάποτε η Πολιτεία οφείλει να παρουσιάσει τις προθέσεις της ως προς την υλοποίησή του.

Από εκεί και πέρα, η τοπική κοινωνία μέσα από τους θεσμικούς και δημοκρατικούς της εκπροσώπους, οφείλει από τη μεριά της να προχωρήσει γρήγορα σε ένα διεκδικητικό σχέδιο ανάπτυξης με βάση τα ιδιαίτερα περιφερειακά χαρακτηριστικά. Γιατί πλέον ο κίνδυνος δεν είναι απλώς να χαθούν 400 εκατ. από επενδύσεις, αλλά να χαθεί το τρένο της περιφερειακής ανισότητας και να μείνει πίσω η περιφέρεια στο επίπεδο της ανταγωνιστικότητας σε σχέση ακόμα και με τις άλλες περιφέρειες της χώρας. 

Γιατί μιλάμε για την κούρασή μας

Είναι τέτοια η επιθετικότητα της κατάστασης που βιώνουμε που εύκολα παραδινόμαστε τις περισσότερες φορές. Πόσο να αντέξεις με όλα αυτά που ζήσαμε 13 μήνες τώρα. Το λέω γιατί υποτιμάται αυτό το αίσθημα κόπωσης που μας κατακλύζει. Ακούω ως απάντηση ότι αντί να λέμε ότι κουραζόμαστε πια ας ρίξουμε μια ματιά με το τι τραβάνε και οι άνθρωποι που νοσηλεύονται.

Όμως δεν μιλάμε για την κούρασή μας επειδή είμαστε υπέρ της χαλάρωσης των μέτρων και θέλουμε να βγάλουμε αύριο τις μάσκες. Το κάνουμε, μιλάμε για αυτήν την αίσθηση πλήξης και κόπωσης που μας γεμίζει πια κάθε μέρα και μας ακινητοποιεί γιατί δεν θέλουμε να είμαστε παθητικοί, γιατί αισθανόμαστε ότι χάνουμε τον έλεγχο των ζωών μας.

­αίσθηση για δημιουργικότητα που μας κάνει να ξυπνάμε κάθε πρωί, αν χάσουμε τη δύναμη να εργαζόμαστε και να ανταποκρινόμαστε κάθε μέρα στις ανάγκες, τότε τι μας μένει άλλο; Μήπως να κάτσουμε στον καναπέ και να περιμένουμε πότε θα δεήσουν να μας εμβολιάσουν; Αυτό είναι όλο κι όλο που πρέπει να περιμένουμε;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr