Μετά από δημοσιεύματα για τις προθέσεις της κυβέρνησης στα εργασιακά, προέκυψε και μία αναζωπύρωση των αντιδράσεων. Θεμιτές και εύλογες οι αντιδράσεις στον πολιτικό διάλογο και προφανώς θα πρέπει να υποστηριχθεί κάθε αγωνιζόμενος εργασιακός κλάδος όταν διεκδικεί δίκαια αιτήματα και ειδικά την κατοχύρωση της εργασίας του και του βιοπορισμού του.

Αλλά ας μην πέφτουμε και συνέχεια από τα σύννεφα. Και δεν εννοούμε μόνο ότι η ΝΔ προεκλογικά προς τιμήν της είχε παρουσιάσει πολλές από τις αλλαγές που προωθεί σήμερα και στα εργασιακά και στο ασφαλιστικό, άλλο που πολλοί δεν διαβάζουν τα προεκλογικά προγράμματα ή νομίζουν ότι δεν θα εφαρμοστούν

Ας θυμόμαστε τα βασικά που έχουν συντελεστεί.

Τα εργασιακά δικαιώματα όπως τα γνωρίζαμε ως και τη δεκαετία του ’80 και του ‘90 καταργήθηκαν σταδιακά με τα μνημόνια με αποκορύφωμα τη νομοθέτηση της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που ακολούθησε δεν άλλαξε τη ρότα αυτή.

Η κατάργηση των βασικών δικαιωμάτων (συλλογικές συμβάσεις, μισθοί, τριετίες και αυξήσεις μισθών, ωράρια, υπερωρίες κλπ) είναι η βασική πολιτική των φιλελεύθερων πολιτικών δυνάμεων που κυριάρχησαν διεθνώς, συμβολικά θα λέγαμε από την επομένη του 1989, ουσιαστικά από τις εμβληματικές διακυβερνήσεις της Θάτσερ στο Ηνωμένο Βασίλειο και του Ρήγκαν στις ΗΠΑ.

Στη βασική αυτή γραμμή δεν έχει βρεθεί ως σήμερα αντίδοτο ούτε από τον κόσμο της εργασίας ούτε από την παγκόσμια αριστερά στην οποία συμπεριλαμβάνουμε τις σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις και την αναδυόμενη ριζοσπαστική αριστερά. 

Οι εργαζόμενοι πρακτικά έχουν επιστρέψει και στην Ελλάδα και σε όλο τον προηγμένο κόσμο, εδώ και πολλά χρόνια σε συνθήκες προπολεμικές, θα τις λέγαμε, σε συνθήκες με τις οποίες δεν υπάρχουν διασφαλίσεις ότι θα έχουν εργασία, κανονικό ωράριο ή μισθό.

Αυτή είναι η κυρίαρχη τάση παγκόσμια και υπάρχει η πολιτική ηγεμονία στις κυβερνήσεις να συνεχιστεί η αναπαραγωγή της. 

Οι απέναντι τώρα, όσοι θέλουν να ζουν και να εργάζονται με το βλέμμα στο μέλλον, με προοπτικές, θα πρέπει να αναζητήσουν

μία συνολική, μετωπική, συλλογική, πολιτική και κοινωνική αντίδραση που θα προβάλλει ένα νέο πρότυπο για την εργασία. Πολιτικά, η «άλλη» πρόταση είναι στο μηδέν,  αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα ζήσουμε και μέσα στην απογοήτευση και την ηττοπάθεια. Για να ξεφύγουμε, όλοι εμείς οι εργαζόμενοι του κόσμου, από όποια θέση κι αν κατέχουμε, αλλά και βιώνοντας τη "μελαγχολία της ήττας", οφείλουμε να διατηρούμε την αισιοδοξία της ύπαρξης και της βούλησης.

Γιατί μπαίνουν στο τραπέζι οι πρόωρες εκλογές

Μετά την Ικαρία, όλες οι μέρες ξεκινάνε βαριά για την κυβέρνηση και τον ίδιο τον πρωθυπουργό πότε. Δεν είναι όμως που δυνάμωσε η αντιπολίτευση ή δημιουργούνται μεγάλα θέματα και προβλήματα στην διακυβέρνηση. Κατά βάση ένα πρόβλημα έχει δημιουργηθεί και είναι η κρίση εμπιστοσύνης μεταξύ της κοινής γνώμης και όσων λαμβάνουν τα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας. 

Όλο και περισσότεροι δυσπιστούν προς τα κυβερνητικά μέτρα, όχι γιατί είναι αρνητές ή έχουν καλύτερες ιδέες, αλλά γιατί θεωρούν ότι δεν υπάρχει συμπαγές, συνεκτικό σχέδιο που να μπορείς να το ακολουθήσεις βήμα βήμα. Είναι σαν να έχουν μπει όλα στον αυτόματο και περιμένουμε να μας σώσουν τα εμβόλια.

Οπότε και ο Κ. Μητσοτάκης αν θέλει μία νέα νίκη, που τη θέλει προφανώς,, πρέπει να προγραμματίσει τον εμβολιασμό όλων των ενηλίκων και να έχει και κάποια περιθώρια για επιδοτήσεις. 

Για αυτό και έχουν βγει οι ημερομηνίες για Σεπτέμβριο και Οκτώβριο για πρόωρες εκλογές…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr