Η πρώτη γυναίκα που έγινε δεκτή ως φοιτήτρια στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, το 1890, η πρώτη γυναίκα που έγινε διευθύντρια στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, το 1913, η μοναδική γυναίκα που συμμετείχε στην ελληνική αποστολή για το Συνέδριο Ειρήνης στο Παρίσι,

το 1918, η γυναίκα που έγραψε τέσσερα βιβλία για τον ελληνισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, των οποίων τα στοιχεία χρησιμοποιήθηκαν στο μνημόνιο που υπέβαλε ο Ελευθέριος Βενιζέλος στο Συνέδριο, για τις ελληνικές διεκδικήσεις.

Την ιστορία αυτής της μοναδικής γυναίκας, εξιστορεί στο νέο του βιβλίο ο δημοσιογράφος Μιχαλης Ψύλος, με πρόλογο του συγγραφέα Βασίλη Βασιλικού, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Η Ιωάννα Στεφανόπολι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ελληνική εξωτερική πολιτική επί έξι ολόκληρες δεκαετίες και τελικά η ιστορία της επιφύλαξε τη λήθη στη συλλογική ιστορική μνήμη. Το όνομά της δεν μνημονεύεται πουθενά στον γραπτό ή προφορικό λόγο – με εξαίρεση την επιστημονική ιστορική έρευνα. Καμιά τιμητική αναφορά σε ονομασίες φορέων, καμία οδός δε φέρει το όνομά της – ούτε καν στα Δωδεκάνησα, που της οφείλουν την ονομασία τους.

Ήταν από εκείνες τις γυναίκες που σε ό,τι αφορά το γυναικείο ζήτημα δεν ήταν απλώς μπροστά από την εποχή τους, αλλά «τράβηξαν» την εποχή μπροστά και την άλλαξαν. (Είναι χαρακτηριστικό ότι το πέμπτο βιβλίο της φέρει ως όνομα συγγραφέα το «Ιωάννης Στεφανόπολι», επειδή στο τυπογραφείο θεώρησαν προφανές τυπογραφικό λάθος ένα γυναικείο όνομα συγγραφέα και το διόρθωσαν.)

Μετά από μακροχρόνια και εμπεριστατωμένη έρευνα του Μιχάλη Ψύλου, η ζωή και το έργο αυτής της σπουδαίας γυναίκας βγαίνουν στο φως με μια μυθιστορηματική βιογραφία, που εκτυλίσσεται στο φόντο της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Και, φυσικά, στο φόντο της ιστορίας του ελληνικού Τύπου, αφού η ίδια, όπως και ο συγγραφέας, ήταν δημοσιογράφος.

Ένα μέρος του βιογραφικού και της δράσης της που συνεχίστηκε και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Γεννημένη το 1875 και κόρη του δημοσιογράφου Αντώνιου Τζανετάκι – Στεφανόπολι, ιδρυτή της πρώτης Ενωσης Δημοσιογράφων στην Ελλάδα, η Ιωάννα υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στη Φιλοσοφική σχολή το 1890 σε ηλικία μόλις 15 ετών. Συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι και επέστρεψε στις αρχές του 20ου αιώνα στην Αθήνα όπου άρχισε να δημοσιογραφεί στην Messagerd`Athenes, την γαλλόφωνη εφημερίδα του πατέρα της.Το 1902 έγραψε το πρώτο της βιβλίο, στα Γαλλικά με τίτλο ” Η Μακεδονία και οι Μακεδόνες” όπου αποδείκνυε την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Δέκα χρόνια μετά και ενώ συνεχίζει να δημοσιογραφεί σε έναν ανδροκρατούμενο ελληνικό Τύπο, εκδίδει το 1912 ένα δεύτερο βιβλίο με τίτλο “Τα Νησιά του Αιγαίου και τα προνόμιά τους” καθιερώνοντας για πρώτη φορά τον όρο “Δωδεκάνησα” (μέχρι τότε ονομάζονταν Ανατολικές Σποράδες).

Το 1913, μετά τον θάνατο του πατέρα της, αναλαμβάνει την διεύθυνση της Messager d`Athenes και ταυτόχρονα ο Ελευθέριος Βενιζέλος τη διορίζει Γενική Διευθύντρια του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων. 

Αταλάντευτα Βενιζελική η Στεφανόπολι, ακολουθεί τον «Μεγάλο Κρητικό» και την κυβέρνησή του στη Θεσσαλονίκη. Αναλαμβάνει με εντολή του Ελευθέριου Βενιζέλου -και μεσούντος του Α` Παγκοσμίου Πολέμου- μια μυστική αποστολή σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, για να διασφαλίσει διεθνή στήριξη στην κυβέρνηση Βενιζέλου ,στη Θεσσαλονίκη.

Στη συνέχεια βρίσκεται στο πλευρό του Βενιζέλου στη συνθήκη του Νεϊγί και των Σεβρών, παίζοντας μάλιστα ουσιαστικό ρόλο στην προσέγγιση του τότε Αμερικανού προέδρου Γούντροου Ουίλσον για την στήριξη των ελληνικών θέσεων στο μεταπολεμικό συνέδριο του Παρισιού. 

Ταυτόχρονα, γράφει άλλα δύο βιβλία για το “Κουτσοβλαχικό και τη ρουμανική προπαγάνδα”, αλλά και για τους “Ελληνες στην Τουρκία”, κρούοντας ουσιαστικά τον κώδωνα του κινδύνου για τις εγκληματικές προθέσεις των Νεότουρκων κατά των Ελλήνων της Μικρασίας και την επαπειλούμενη Καταστροφή.

Η Ιωάννα Στεφανοπολι έφυγε από τη ζωή το 1961, πάμφτωχη, αφήνοντας όλη την περιουσία -το σπίτι της πίσω από τον Ευαγγελισμό και την βιβλιοθήκη της, δηλαδή- στη ΧΑΝ.