Η συνέντευξη Τύπου που έδωσε χτες η Τατιάνα Καλογιάννη απέδειξε ότι υπάρχουν πολύ μεγάλα περιθώρια συνεργασίας της δημοτικής αρχής με την αντιπολίτευση για την προώθηση των έργων στην πόλη.

Το πνεύμα της κ. Καλογιάννη ήταν θετικό και συνεργατικό και επί του συγκεκριμένου, ανεξάρτητα αν έπρεπε να δώσει τις δικές της απαντήσεις για τα θέματα της συγκυρίας μετά και τη νέα επίθεση της δημοτικής προς την αντιπολίτευση με τις κατηγορίες για έλλειψη συναίνεσης.

Υπάρχουν περιθώρια τόσο για την υποβολή έργων στο τρέχον ΕΣΠΑ όσο και για σύνθεση απόψεων σε μεγάλα έργα. Κι αυτό φάνηκε και από τη συνέντευξη Τύπου που έδωσε την προηγούμενη εβδομάδα ο Θωμάς Μπέγκας επικεφαλής και της μεγαλύτερης παράταξης της αντιπολίτευσης. 

Το ότι σε αυτήν την περίπτωση υπάρχουν πολιτικά «τραύματα» μεταξύ μελών της παράταξης Ελισάφ και της παράταξης Μπέγκα που προέρχονται από τον ίδιο ιδεολογικό χώρο, το ΠΑΣΟΚ ή ήταν μαζί στις προηγούμενες δημοτικές αρχές, είναι δευτερεύον θέμα και λύνεται. Όπως λύνεται και το πρόβλημα με τη μη αποδοχή από μέρος της σύμπραξης της δημοτικής αρχής ότι και η Τατιάνα Καλογιάννη εκφράζει ένα μεγάλο, το μεγαλύτερο μέρος της Νέας Δημοκρατίας.

Πώς όμως μπορεί να επιτευχθεί ένα κλίμα σύνθεσης των τριών μεγάλων παρατάξεων εν μέσω τόσης έντασης μεταξύ τους- με τις ευθύνες να αναλογούν σε όλες τις πλευρές; Δεν είναι και τόσο δύσκολο όσο φαίνεται.

Αρκεί κατ’ αρχάς, τα μεγάλα έργα που έχει ανάγκη η πόλη να μπαίνουν στο τραπέζι του διαλόγου από νωρίς και με όλα τα δεδομένα γνωστά. Το αν θα έχει πχ μία μουσική σκηνή το Πάρκο Πυρσινέλλα παραπάνω, λύνεται, όπως και το πού θα μπουν οι σκάλες στην Όαση, στην πλατεία. Αν όλο το δημοτικό συμβούλιο γνωρίζει ένα χρόνο πριν ότι υπάρχει ένα έργο, μια μελέτη και δύο χρηματοδοτικά εργαλεία διαθέσιμα (ΕΣΠΑ και «Τρίτσης») και ταυτόχρονα έχει γίνει πολύμηνη διαβούλευση με την τοπική κοινωνία, τότε θα προκύψει και εύκολα η λύση και οι αποφάσεις.

Γιατί δεν επιλέγεται μία τέτοια μεθοδολογία από τον Δήμο; Γιατί κάποιοι προφανώς δεν το θέλουν και αρέσκονται στη γκρίνια και τη συνομωσιολογία, αλλά κυρίως γιατί όλοι βλέπουν τις επόμενες εκλογές, είναι δηλαδή μόνο εκλογικοί μηχανισμοί. 

Γιατί η παράταξη Ελισάφ θέλει να εκλεγεί και να πάρει απόλυτη πλειοψηφία εδρών, όπως και οι δύο μεγάλες παρατάξεις της αντιπολίτευσης θέλουν επίσης το ίδιο. 

Κι όσο δεν υπάρχει από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ η πρόθεση δημιουργίας μίας παράταξης του 30% ή δεν εμφανίζεται ένα δυναμικό Πράσινο σχήμα, αυτές οι τρεις παρατάξεις θα διατηρούν το κλίμα αντιπαλότητας στο προσκήνιο προσπαθώντας να αντέξουν άλλα δύο χρόνια.

Την ώρα που καταφανώς η δημοτική αρχή έχει τη δυνατότητα να βρει συνεργασίες στην αντιπολίτευση και η αντιπολίτευση έχει τις ικανότητες να συμβάλλει δημιουργικά στο δημοτικό έργο.

Δεν βλέπουμε όλοι με τα ίδια μάτια

Το ξεχνάμε, αλλά δεν βλέπουμε όλοι με τα ίδια μάτια την πραγματικότητα. Κι αυτό που είναι αυτονόητο για εμάς δεν είναι για τους άλλους. Και μην το ψάχνουμε πολύ στα ιδεολογικά και τα πολιτικά για να βρούμε τις διαφορές. Πολλά άλλωστε που λέμε για τα πολιτικά στη χώρα μας ως μεγάλες και κρίσιμες διαφορές είναι περισσότερο ρητορικά παρά ουσιαστικά. Κατά βάση τις ίδιες συντηρητικές απόψεις έχουμε οι περισσότεροι, άλλο που μπορεί να εξελιχθούμε διαφορετικά και να γίνουμε πιο προοδευτικοί μέσα από τις νέες εμπειρίες ή τη μόρφωσή μας.

Η ηλικία όμως είναι μία κρίσιμη παράμετρος που διαφοροποιεί τα πράγματα. Το βλέπουμε στο ζήτημα της ασφάλειας, πώς οι μεγαλύτεροι μοιάζει να αισθάνονται περισσότερη ανασφάλεια και να είναι πιο θετικοί στην αύξηση της αστυνόμευσης ή του κοινωνικού ελέγχου.

Τώρα με την πανδημία είδαμε επίσης ότι οι ηλικιωμένοι αποδείχθηκα πολύ συνεπείς στην τήρηση των μέτρων και είναι και πιο επιφυλακτικοί στην απελευθέρωση δραστηριοτήτων.

Αντίθετα οι νέοι, αισθάνονται ότι δεν τους εμπιστεύονται όταν δεν τους αφήνουν να έχουν κοινωνική ζωή, τηρώντας με ατομική ευθύνη τα μέτρα.

Το θέμα όμως δεν είναι να βλέπουμε τις διαφορετικές τάσεις ανάλογα με την ηλικία ή τις προσλαμβάνουσες του καθενός. Το θέμα είναι αν μπορούμε να συνθέσουμε τις διαφορετικές προσεγγίσεις και να έχουμε κοινές στάσεις. Πιο δύσκολο αυτό.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr