Η αδυναμία εξεύρεσης πόρων για την επέκταση της Ιόνιας Οδού είναι ένα πολιτικό πρόβλημα. Η κυβέρνηση βρίσκεται ήδη στη δεύτερη χρονιά της και δείχνει αδυναμία σχεδιασμού και υλοποίησης μεγάλων έργων στην Ήπειρο ενώ και οι τοπικές Αρχές φαίνεται ότι δεν μπορούν να επηρεάσουν την κεντρική πολιτική. Και υπάρχει και μία μείωση και του κοινωνικού ενδιαφέροντος που ως έναν βαθμό δικαιολογείται πια λόγω των άλλων προτεραιοτήτων που θέτει η πανδημία.

Αν κάποιος δε, προσπαθήσει να κινηθεί στο κομματικό πεδίο αντιπαράθεσης επιμένοντας στο ότι «οι προηγούμενοι δεν έκαναν τίποτα» θα πέσει πάνω στην αντίφαση του ότι και νέοι δεν κάνουν τίποτα. Έχει χρόνια που δεν αποδίδει η απόδοση ευθυνών στους «προηγούμενους». Άλλωστε ο κόσμος σε επιλέγει στις εκλογές για να κάνεις έργο και από αυτό σε κρίνει.

Αν επιβεβαιωθεί το γεγονός ότι ο οδικός άξονας Ιωάννινα- Κακαβιά δεν βρίσκει χρηματοδότηση από το Ταμείο Ανάκαμψης, τότε οι επιλογές θα λιγοστέψουν, αλλά θα αυξηθούν οι κίνδυνοι. Και ο κυριότερος κίνδυνος είναι να μπλέξει το έργο σε μία παρατεταμένη κατάσταση νωχέλειας και φθοράς. Αν το έργο δεν γίνει με τη μία, με μία απόφαση, και με έναν εξασφαλισμένο πόρο τότε δεν θα πρέπει ίσως να ξεκινήσει καν.

Ο δεύτερος κίνδυνος είναι να απορροφήσει πόρους από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων ή το ΕΣΠΑ Ηπείρου, αφήνοντας έξω άλλα κρίσιμα έργα κι ενώ δεν θα μπορεί να προχωρήσει αποφασιστικά. Πρέπει να αποφευχθεί η μερική υλοποίηση του έργου κατά το «βλέποντας και κάνοντας».

Κατά συνέπεια, η κυβέρνηση, η οποία είναι και η μόνη και αποκλειστική υπεύθυνη, οφείλει να ανακοινώσει μέσα στον επόμενο μήνα, την υλοποίηση του έργου για την επόμενη τριετία με συγκεκριμένο χρηματοδοτικό πλάνο. Αν δεν μπορεί να το κάνει, ας ομολογήσει την αποτυχία της- σε κρίση βρισκόμαστε, άλλωστε και δεν φτάνουν τα κονδύλια για όλα- και ας προχωρήσει σε άλλα έργα από τα πολλά που λείπουν στην Ήπειρο.

Υπάρχει ένα υπόγειο κύμα δυσαρέσκειας

Υπάρχει μία κουφόβραση, ένα υπόγειο κύμα δυσαρέσκειας μέσα σε πολύ κόσμο. Ειδικά σε νέους ανθρώπους βλέπεις εύκολα ότι αντιδρούν, ότι είναι ευαίσθητοι δέκτες όσων γίνονται γύρω τους. Και όλες αυτές οι κινητοποιήσεις που γίνονται αυτές τις μέρες, με χαρακτηριστικό τη μαζικότητά τους, δεν πρέπει να αποδίδονται με ευκολία σε έναν αναρχικό ριζοσπαστισμό. Δεν έγιναν ξαφνικά χιλιάδες οι αναρχικοί στην Ελλάδα. 

Είναι το ίδιο λάθος με το να θεωρούμε όλους τους αντιδρώντες στα μέτρα της πανδημίας, ως «ψεκασμένους». 

Υπάρχουν αντίστοιχα χιλιάδες εργαζόμενοι ή ελεύθεροι επαγγελματίες που είναι τόσο πολύ θυμωμένοι με την πολιτική των απαγορεύσεων στην αγορά, που μοιάζουν πολύ πιο οργισμένοι από αυτό που έχουμε στο κεφάλι μας για εξτρεμισμό. 

Τα πιο πολλά νέα παιδιά, από οικογένειες της διπλανής πόρτας προέρχονται και είναι ένα χρόνο κλεισμένα μέσα. Και δεν αντέχουν όλη αυτή η φλυαρία κάθε πρωί στις τηλεοράσεις για τις μεταλλάξεις, τα νέα μέτρα, τις διπλές μάσκες ή την υπομονή «για δύο ακόμα εβδομάδες». Θα προτιμούσαν να τους πει κάποιος ένα πράγμα, πάει και τελείωσε, να το τηρήσουν, να πάρουν την ατομική ευθύνη και να προχωρήσει η κατάσταση. Και θα προτιμούσαν να μην έχουν κι έναν αστυνομικό από δίπλα κάθε φορά που κάθονται σε ένα παγκάκι με ένα πλαστικό καφέ στα χέρια. Καμιά φορά από κάτι τέτοια μικρά ξεσπάει ο κόσμος. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr