Άρθρο του Θεολόγου Καπετανίδη

Υπάρχει ομορφιά σε ποικίλα πράγματα, τα οποία όμως περνούν απαρατήρητα και πρέπει να τα προσέξουμε, για να εντοπίσουμε αυτή την ομορφιά. Οι λεπτομέρειες είναι αυτές, που κάνουν τη διαφορά, αλλά αρκετές φορές μας διαφεύγουν. Η απλότητα στην «οπτική» μας και η καλή διάθεση είναι ο τρόπος ανακάλυψής τους. 

Το άθλημα του πινγκ-πονγκ, με αφορμή τη τοποθέτηση τσιμεντένιων τραπεζιών σε υπαίθριους χώρους της πόλης μας και τη χρησιμοποίηση τους από αρκετούς λάτρεις του αθλήματος, μπορούμε να πούμε ότι είναι ιδιαίτερα «ευέλικτο». Η «ευελιξία» αυτή εξηγείται, γιατί μπορείς να προπονηθείς στην απλή αίθουσα κάποιου συλλόγου, να αγωνισθείς σε ένα κλειστό γυμναστήριο, να παίξεις σε ένα πάρκο σε τσιμεντένια τραπέζια ανοικτού χώρου, στην αυλή του σπιτιού σου σε κανονικό τραπέζι ή μίνι, αλλά και μέσα στο σπίτι σου μετατρέποντας το τραπέζι του σαλονιού ή της τραπεζαρίας σε τραπέζι πινγκ-πονγκ. 

Αυτές οι μικρές διαφοροποιήσεις στο τρόπο παιγνιδιού έχουν δώσει τη ευκαιρία σε πολλούς να προσεγγίσουν το άθλημα της επιτραπέζιας αντισφαίρισης και να γίνει το άθλημα ακόμη πιο δημοφιλές και προσιτό. 

Το πινγκ-πονγκ εμφανίστηκε τη 10ετία του 1870 στην Αγγλία. Μετά την αναγκαστική είσοδο των τότε αθλητών του τένις σε κλειστό χώρο, κάποιες φορές λόγω της βροχής και των άσχημων καιρικών συνθηκών, για να συνεχίσουν το παιγνίδι τους προσπάθησαν να βρουν τρόπο. Διαμόρφωσαν λοιπόν ένα μεγάλο τραπέζι σε αγωνιστικό χώρο, (το θεώρησαν μικρογραφία του τένις) και συνέχισαν το παιγνίδι. Βέβαια διαπιστώθηκε ότι οι μεγάλες ρακέτες δεν ήταν πρακτικές, έτσι έγιναν μικρές, όταν εισέρχονταν στο κλειστό χώρο, η μπάλα επίσης μικρότερη και χωρίς να το καταλάβουν «εμφανίσθηκε», δημιουργήθηκε, ένα άλλο άθλημα με καινούργιους κανόνες και σε μικρότερη αγωνιστική επιφάνεια. Υπήρξε βέβαια μια σταδιακή πορεία σμίκρυνσης της ρακέτας, της μπάλας, αλλά και των διαστάσεων του αγωνιστικού χώρου, μέχρι να καταλήξουμε στα σημερινά μεγέθη τους. 

Εντελώς διαφορετικό άθλημα σε όλα, εκτός από τις ρακέτες, τις μπάλες, που κι αυτές βέβαια είναι διαφορετικού μεγέθους. Δημιουργήθηκε ένα πιο γρήγορο άθλημα στην αντίδραση των κτυπημάτων του αντιπάλου, λόγω της μικρότερης αγωνιστικής επιφάνειας, (έτσι και το όνομα Επιτραπέζια). Επίσης η μικρή μπάλα, η μικρή ρακέτα απαιτούσαν  περισσότερη συγκέντρωση. Όλα αυτά άρεσαν σε κάποιους και  «δημιουργήθηκε» και εξελίχθηκε τα επόμενα χρόνια η επιτραπέζια αντισφαίριση και έφτασε στη σημερινή μορφή της. Ένα άθλημα , που εξασκεί ιδιαίτερα το νευρομυϊκό σύστημα του ανθρώπου και όχι μόνο.

Στην Ελλάδα εμφανίζεται μετά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο. Μέχρι το 1939 διεξάγονται ανεπίσημα πρωταθλήματα. Μεσολαβεί ο πόλεμος, μετά συνεχίζονται και πάλι οι ανεπίσημοι αγώνες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 1926 ιδρύθηκε η Διεθνής Ομοσπονδία επιτραπέζιας αντισφαίρισης και το 1957 η Ευρωπαϊκή. Το 1958 δημιουργείται η Ελληνική Φίλαθλη Ομοσπονδία Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης (Ε.Φ.Ο.Επ.Α) και τον ίδιο χρόνο η Ελλάδα συμμετέχει στο 1ο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στη Βουδαπέστη. 

Το 1977 η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή αναγνώρισε την Επιτραπέζια Αντισφαίριση ως Ολυμπιακό πρωτάθλημα και στην 24η Ολυμπιάδα στη Σεούλ το 1988 συμπεριελήφθη κανονικά στο Ολυμπιακό πρόγραμμα.                                                                                                  

Υ.Γ: Η φωτογραφία είναι από το άλσος στο γηροκομείο, όπου έχει τοποθετηθεί ένα τσιμεντένιο τραπέζι. Άλλα δύο είναι τοποθετημένα στο παρκάκι έναντι πολυκλαδικού. 

• Ο Θεολόγος Καπετανίδης είναι  Διπλωματούχος προπονητής  αθλήματος Απόφοιτος Ι.Ε.Κ./ Ο.Α.Ε.Δ.Ιωαννίνων